Η σοφία να γνωρίζεις πότε να κλείνεις τα αφτιά

Να μένεις απαρατήρητος. Είναι σκληρό, αλλά είναι η δικαίωση της ψυχικής σου ηρεμίας. Ξυπνάς και κοιμάσαι σε μια θάλασσα από στρες, σε μια πολιτεία που δεν κοιμάται ποτέ, σε μια πραγματικότητα που συνεχώς σου δημιουργεί εντάσεις και προβλήματα. Κι εσύ σηκώνεσαι, κάνεις το σταυρό σου που σου δίνεται ακόμη μια μέρα και ξεκινάς τον αγώνα σου.

Όμορφο αυτό το παιχνίδι που λέγεται ζωή! Το γουστάρεις πολύ κι αποζητάς όλο και περισσότερη διάρκεια. Σε ένα παιχνίδι, όμως, για να κερδίζεις μέσα σε αυτό πρέπει να ‘σαι και καλός παίχτης. Να αποκτάς εμπειρία και να εξελίσσεσαι. Αυτό ονομάζεται σοφία, είναι αν θες η μαεστρία να βγαίνεις απ’ τα αδιέξοδα αρνητικά αισθήματα, ώστε να διατηρείς την ψυχραιμία σου και να μπορείς να είσαι νικητής κάθε μέρα. Γιατί όχι, δε βάζεις όρια στην επιτυχία και στη ζωή σου. Κάθε μέρα θα επιδιώκεις τη νίκη, κάθε μέρα με καθαρό μυαλό και διάθεση για ένα ακόμα τρόπαιο.

Το γνωρίζεις καλά ότι δεν είναι εύκολο κι επειδή δεν είναι εύκολο, ακριβώς γι’ αυτό σε εξιτάρει, το θες και δεν παραιτείσαι απ’ το παιχνίδι. Όχι, δε θα επιτρέψεις ποτέ στην απογοήτευση να σου βγάλει κόκκινη κάρτα. Η αποβολή είναι κάτι που δε θα το επιτρέπεις στον εαυτό σου. Διαιτητής είναι ο χρόνος, μόνο αυτός μπορεί να σου βγάζει κάρτες. Μονάχα τα δευτερόλεπτα έχουν αυτό το δικαίωμα.

Σε αυτό το παιχνίδι που δήλωσες συμμετοχή κι είσαι πλέον παίχτης πρέπει να μάθεις να καταπίνεις τις διαφωνίες, τις αδικίες, ακόμη και τις προσβολές κάποιες φορές. Όχι επειδή είσαι δειλός κι αποδέχεσαι την καταπίεση. Όχι, ακριβώς το αντίθετο, γιατί ξέρεις την τέχνη του να είσαι καλός παίχτης και γνωρίζεις πλέον πολύ καλά πως μια ακόμη αντιπαράθεση, ένας τσακωμός, μια διαμάχη δε θα αλλάξει την κατάσταση. Ίσα-ίσα που θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα και στεναχώρια.

Επομένως, κάνεις καθημερινά γάργαρα το διευθυντή σου που είναι ένας γλείφτης και κατέχει μια θέση για την οποία είναι ουσιαστικά άσχετος κι αναρμόδιος. Το συνάδελφό σου που πιστεύει ότι τα ξέρει όλα, που δε σέβεται, που έρχεται στη δουλειά και συζητάει μεγαλόφωνα όλη την ώρα για το ποδόσφαιρο και για γκόμενες, ενώ είναι παντρεμένος με τρία παιδιά. Κάνεις γάργαρα το ότι ο άνθρωπός σου είναι τεμπέλης και δεν ξεκουνάει απ’ τον καναπέ πάρα μόνο με παρακάλια. Κάνεις γάργαρα το ότι έχεις πάθει αυχενικό απ’ το πολύ διάβασμα για να αποκτήσεις τα πτυχία σου και δεν μπορείς να βρεις μια δουλειά με αξιόλογο μισθό πάνω στο κομμάτι που έχεις σπουδάσει, διότι είναι γνωστό ότι στη χώρα μας οι καλές δουλείες πάνε από στόμα σε στόμα ή με άλλους τρόπους, συχνά άδικους κι ανήθικους. Έτσι αναγκάζεσαι να δουλεύεις από εδώ κι από εκεί για ψίχουλα. Κάνεις γάργαρα την αλλαγή στη συμπεριφορά του κολλητού σου, ακόμα και του αδερφού σου, που δείχνει απίστευτη ζήλια όταν εσύ τελικά καταφέρεις να βρεις μια καλή δουλειά ή όταν βρεις έναν όμορφο άνθρωπο στη ζωή σου. Κάνεις γάργαρα ότι ζεις σε μια χώρα που η βλακεία κι η σαθρότητα δεν έχει όρια. Σε μια χώρα που κάθε μέρα βυθίζεται όλο και πιο πολύ και κανείς δε ρίχνει ένα σωσίβιο σωτηρίας.

Κι όλα αυτά τα κάνεις συνεχώς γάργαρα. Κάποια τα καταπίνεις κι αλλά τα φτύνεις στα κρυφά όταν δε σε βλέπουν, όταν δεν είσαι εκτεθειμένος. Δέχεσαι το παιχνίδι και τις προστριβές του γιατί είσαι ένας ψυχικά υγιής άνθρωπος. Ακόμα τουλάχιστον. Ξέρεις ότι είναι άδικο και σε κάποιες περιπτώσεις πολύ άδικο, αλλά έχεις δει την πραγματικότητα κατάματα κι έχεις βρει τις δικλίδες σου μέσα σε όλη αυτή την αδικία.

Χαλαρώνεις τις δυνατότητές σου και τους ρυθμούς σου, για να μπορείς να εντάσσεσαι αρμονικά μέσα στο σύνολο. Σε ένα σύνολο που μπορεί φυσικά να μην ανήκεις. Διότι εσύ είσαι διαφορετικός. Σε ένα σύνολο, όμως, που αναγκάζεσαι να το συναγωνίζεσαι για να μπορείς να υπάρχεις. Η εμπειρία σου έχει δείξει ότι το αποτέλεσμα είναι βγαλμένο από αυτό το σύνολο. Πάντα το αποτέλεσμα βγαίνει απ’ το σύνολο κι όχι απ’ τις εξαιρέσεις.

Προσαρμόζεις τη διαφορετικότητά σου έτσι ώστε να μπορείς να την παίρνεις αγκαλιά και να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Είναι ολοφάνερο ότι εσύ δεν ανήκεις μέσα σε αυτούς τους σοβαροφανείς κιμάδες. Δεν είσαι μάζα και δεν μπορούν να σε βάλουν σε καλούπια. Αλλά σε μια κοινωνία φτιαγμένη για ημίμετρα, οφείλεις να προσαρμόζεσαι, άλλωστε η πάθησή της είναι ανίατη, ακόμα δεν έχει βρεθεί κάποιο φάρμακο για την περίπτωσή της.

Βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι ο κόσμος αυτός μόνο απ’ τους τρελούς και τους ονειροπόλους μπορεί να αλλάξει. Γι’ αυτό μη χάνεις την πίστη σου, κάνε υπομονή και με επιμονή, βοτσαλάκι, βοτσαλάκι χτίζονται οι όμορφες πολιτείες. Το να αποφεύγεις ωστόσο να φουντώνεις τις φωτιές που μόνο αποκαΐδια θα αφήσουν είναι αναμφισβήτητα μια μοναδική ικανοποίηση που σου προσφέρει η σιωπή όταν από τέτοιες φλόγες δεν έχεις απολύτως καμία προσδοκία.