Ταξιδεύω το εγώ μου!

Το σκάω από όλους κι από όλα, αναζητώντας τις δικές μου αλήθειες μέσα απ’ τις άγνωστες γωνιές αυτού του κόσμου. Εκπατρίζομαι, διότι μέσα στην ασφάλεια δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου.

Μου αρέσει να φλερτάρω με τα συναισθήματα, λατρεύω την περιπέτεια και βρίσκω πάντα τρόπους για να υπάρχει στη ζωή μου. Επιθυμώ να μεταβάλλονται οι στιγμές μου, να μην είναι αναμενόμενες, να μου προκαλούν ποικιλία στην ψυχική μου κατάσταση.

Είμαι ένα παζλ που θέλω, κομμάτι-κομμάτι, να το εξερευνήσω και να το κάνω όσο το δυνατόν καλύτερο. Κάποια μέρα, θα ήθελα να με κοιτάζουν με θαυμασμό, καθώς θα κρέμομαι στον τοίχο του παρελθόντος. Θέλω να ‘μαι, όμως, μια όμορφη δημιουργία, που ενώθηκε με μεράκι για να φανερώνει το πάθος μου για ζωή σε οποιονδήποτε ρίχνει το βλέμμα του επάνω μου.

Είμαι από αυτά τα τυπάκια που έχουν εκπαιδεύσει τον εγωισμό να αγαπάει με δύναμη την ύπαρξή τους. Σε σημείο που κάνω γάιδαρο να παίρνει βαθιές ανάσες για να μην εκραγεί. Είμαι πεισματάρικο πλάσμα. Ζω για να με αγαπάω κάθε δευτερόλεπτο και πιο πολύ, ζω για την αγάπη, ζω -κι αυτό από μόνο του είναι θαύμα.

Βιώνω ένα θαύμα και μαθαίνω να αγαπάω τα υπόλοιπα θαύματα, μέσα απ’ την πιο συνειδητή μου επιλογή να ταξιδεύω χωρίς συνοδεία. Είμαι ένας ταξιδιώτης της αγάπης, ο φευγάτος τύπος που δεν ορίζει τα συναισθήματα μέσα σε λέξεις, είμαι εκείνη που κάνει τα «θέλω» της χιλιόμετρα, δίνοντας στην ψυχή τροφή, κι αφού την γεμίσω με αγάπη, τότε σκορπιέμαι μέσα στους συνανθρώπους μου σαν βροχή αγάπης.

Έχω επιλέξει να πλησιάζω και να γεύομαι το άγνωστο, σόλο, να σολάρω με το καθετί που μου αποσπά την προσοχή μου. Είμαι ένα βιολί στα χέρια μιας τρέλας. Κοντάρι οι επιθυμίες μου, χορδές τα όνειρά μου και κορμός το παρελθόν και το παρόν. Αυτό είμαι ένα σόλο βιολί που ταξιδεύει με σκοπό να ενώσει τα κομμάτια του.

Το να ταξιδεύω παρέα μόνο με την αφεντιά μου μού δίνει την ευκαιρία να με προσέχω, να με νοιάζομαι περισσότερο. Να εκτιμώ τον κάθε βηματισμό μου, την κάθε μου ανάσα, την κάθε μου κατεύθυνση. Με κάνει να πορεύομαι μέσα στο προσωπικό μου ταξίδι, μέσα σε εμένα και μέσα από εμένα.

Γράφω μίλια και χιλιόμετρα, έχοντας συντροφιά μονάχα τον εαυτό μου, κάνω όνειρα για το αύριο, ένα αύριο που είναι η παιδική χαρά της φαντασίας μου. Ένα αύριο που έχει πάντα κενές σελίδες για να μπορώ να εκτίθεμαι στο λευκό του, στην παρθένα του υπόσταση. Να μπορώ να εκφράζω με κάθε μορφή τέχνης ό,τι βλέπω μέσα απ’ τα ταξίδια μου. Θέλει περισυλλογή το να απλώνω τις σκέψεις μου, κι αυτό αποζητά τη μοναξιά, τη μοναχική πορεία στην αναζήτηση.

Διασχίζοντας σόλο τον κόσμο μπορώ να μελετήσω το παρελθόν μου, να κάνω βουτιές στα περασμένα και να βρω τα μαύρα κουτιά των προβλημάτων μου, να βλέπω τα συντρίμμια, να ‘χω το θράσος να τα σηκώνω στα χέρια μου και να τα βάζω πάνω στις πληγές μου, θέλει μαγεία η επούλωση του παρελθόντος, θέλει θεραπείες απ’ την ησυχία του κόσμου.

Φορτώνομαι το σακίδιο του ώμου, αφήνω την πολυτέλεια σε αυτούς που γκρεμίζουν τα όνειρά τους με χαρτονομίσματα και παίρνω τον δρόμο που ‘χει ανάγκη η ψυχή για αναζήτηση. Ακούω το εγώ μου να μου φωνάζει «προχώρα» να μου δίνει ζωή κι αντοχές, να αντέχω το αυτονόητο∙ αυτό που μας φέρνει η ζωή μονάχους σε αυτόν τον κόσμο και μας επιστρέφει στο σύμπαν πάλι μόνους. Όχι, δε με πειράζει που βαδίζω δίχως παρέα, έχω εμένα, κι έμενα με έχω κάνει άνθρωπο ολοκληρωμένο για να μπορώ να αντέχω.

Αυτή μου η επιλογή, διώχνει από πάνω μου κάθε είδους προσμονής και προσδοκίας απ’ τους άλλους. Βρίσκομαι εντός, εκτός κι επί τα αυτά, είμαι ο ομόκεντρός μου κύκλος και περπατάω πάνω σε δικές μου διαμέτρους, έχοντας μέσα στο εμβαδόν μου ανθρώπους που αγαπάω, που απλώς για κάποιες ημέρες επέλεξα να μην τους συναντά η όρασή μου. Είναι υγιές το σκοτάδι, έτσι ξεκουραζόμαστε, με το κλείσιμο των βλεφάρων.

Είμαι εγώ κι η ψυχούλα μου, αυτό το παρεάκι δε χωράει κανέναν άλλον, όταν το συναίσθημα επιζητεί το ταξίδι ως διαφυγή. Είμαι εγώ και κάτι άυλο, κάτι που δεν το βλέπω, και προσέχω τόσο πολύ τις κινήσεις μου, μην και κατά λάθος το ποδοπατήσω ή το χτυπήσω, πλάσμα παρορμητικό, γεμάτο αναζητήσεις, πλημμυρισμένο από επιθυμία.

Τα δυο μας, λοιπόν, εγώ κι ο εαυτός μου, δίχως προγραμματισμούς, δίχως συμβιβασμούς, δίχως ρολόγια και κουβέντες για το «τι και πώς». Είμαστε τα δυο μας, κι αυτό το ταξίδι μάς ανήκει, το οφείλουμε στη συνύπαρξή μας. Πατάμε σε ξένο έδαφος και παίρνουμε ανάστημα, δεν υπάρχει άλλη μυρωδιά στα μοναχικά μας ταξίδια, πέρα από αυτή της περιπέτεια που ανακατεύεται με την ευτυχία.

Δεν ταξιδεύω μόνη για να προκαλώ εντυπώσεις. Ούτε για να με κοιτάζουν οι φίλοι κι οι γνωστοί μου, λες κι είμαι από άλλο πλανήτη. Ούτε περιμένω από κανέναν επιβεβαίωση. Είναι κατόρθωμα να πορεύεσαι μονάχος στο όνειρο, κι αυτό γιατί παλεύεις με τους φόβους σου, παλεύεις με τον εαυτό σου, παλεύεις με τα συναισθήματα. Χρησιμοποιώ τη λέξη «παλεύω» γιατί θεωρώ πως τα ταξίδια είναι μια μάχη με το άγνωστο. Κι εγώ προσωπικά όταν μένω στάσιμη σε ό,τι είναι δεδομένο κι αποδεδειγμένο, τραυματίζομαι από μια μάχη άνιση με τον χρόνο.

Το να ταξιδεύω μόνη δε μου προσδίδει κακή φήμη, δε με κάνει μισάνθρωπη. Αντιθέτως, είναι ενσωματωμένα όλα τα σημαντικά μου στο μυαλό και στην καρδιά μου∙ οι άνθρωποι που αγαπάω, ο άνθρωπος που έχω ερωτευτεί, τα θεμέλια της ζωής μου. Ταξιδεύω με την αφεντιά μου, γιατί έχω ανάγκη να αναπτύσσομαι μέσα από εμένα, μέσα απ’ την πορεία μου. Ταξιδεύω με (και για) την πάρτη μου γιατί με αυτόν τον τρόπο δε θα με εκνευρίσει κανείς και τίποτα, γιατί χαλαρώνω κι απολαμβάνω τις στιγμές μου, γιατί εκείνες τις φορές τα πάντα εξαρτώνται από μένα, γιατί ανακατεύομαι με το πλήθος δίχως παρεξηγήσεις και γκρίνια. Ταξιδεύω χωρίς συνταξιδιώτη, διότι μου αρέσει να ξεχύνομαι μέσα σε μια άγνωστη πόλη, να χάνομαι στα δρομάκια της, να την μαθαίνω όσο καλύτερα γίνεται.

Το ταξίδι προέρχεται απ’ τη λέξη «ταξίδιον», δηλαδή απ’ το «τάξις» και το «ίδιον». Τάξις είναι η διευθέτηση, δηλαδή διευθετώ κάτι δικό μου, προσωπικό. Πιο απλά, ταξίδι σημαίνει βάζω σε τάξη τον εαυτό μου. Δεν είναι απλώς οι ανάγκες μου, που βρίσκονται σε πλήρη ελευθέρια, που με κάνουν να παίρνω την απόφαση να ταξιδεύω χωρίς παρέα. Είναι η επιθυμία να γνωρίσω τον εαυτό μου μέσα απ’ το άγνωστο, να αντιμετωπίσω τα μύχια της σκέψης μου.

Το να ταξιδεύω μόνη είναι κάτι που κάνω εγώ, αποκλειστικά για μένα. Το να ταξιδεύω με κάποιον άλλον είναι κάτι που κάνω εγώ για εμάς. Πώς μπορεί, όμως, να λειτουργεί με υγιές τρόπο το «εμάς» όταν δεν έχουν επουλωθεί οι φόβοι, τα «γιατί» κι οι πληγές απ’ το «εγώ»;