Μεγαλώσαμε, ο χρόνος κυλάει σαν το νερό του ποταμού, κι ενώ απ’ τη μία λιγοστεύει το νεράκι μέσα μας, απ’ την άλλη όσο έχει φύγει έχει χυθεί μέσα στην ψυχή μας σαν απόσταγμα. Μας έχει κάνει ώριμο και καλό κρασί, που μας καθιστά αμέσως-αμέσως εκλεκτούς και για λίγους.
Ο έρωτας συνεχίζει να είναι πανταχού παρών, όμως εμείς ξέρουμε πια πότε θα βγάλουμε τις πανοπλίες μας και πότε όχι, για να τον αφήσουμε να μας λαβώσει με τα βέλη του. Μπορεί ο έρωτας να είναι θεός, αλλά με την εμπειρία γινόμαστε κι εμείς θεοί του εαυτού μας, αυτό δεν είμαστε άλλωστε όλοι; Μικρά κομμάτια του σύμπαντος, μικρές θεότητες.
Ο έρωτας είναι μικρότερος από εμάς, ακόμα κι όταν φαντάζει πως είναι τεράστιος, είναι πάντα μικρότερος από εμάς. Σαφώς μπαίνει μέσα μας, δεν είναι όμως το είναι μας. Είναι σαν σύννεφα που τα αφήνουμε να υπάρχουν στον ουρανό μας, μα κάλλιστα μπορούν να γίνουν βροχή και να χαθούν, μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε ο ουρανός.
Μην ξεχνάμε ότι υπήρξαμε και πριν απ’ τον εκάστοτε έρωτα. Και κανένας έρωτας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εμάς. Ενώ εμείς συνεχίζουμε και μπορούμε να υπάρχουμε και χωρίς τον έρωτα.
Όλες, όμως, οι εικόνες, οι πίνακες, μας δίνουν όμορφο αποτέλεσμα αν τους γεμίσουμε και δεν τους αφήσουμε σκέτους, όσο πιο όμορφα δένει το ένα στοιχείο με το άλλο τόσο πιο σπουδαίο και καλαίσθητο είναι αυτό που προκύπτει απ’ την ένωσή τους.
Όλη αυτή η σοφία που αποκτάμε με την πάροδο των χρόνων, μας κάνει να έχουμε αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό και να είμαστε σε θέση να επιλέγουμε με ποιον μπορούμε να βιώσουμε τον έρωτα και με ποιον αυτό θα ήταν λάθος απ’ την αρχή.
Ξέρουμε πως οτιδήποτε και να ζήσουμε, θα μας δώσει άλλο ένα μάθημα, κάτι για να έχουμε να πορευόμαστε μ’ αυτό, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι πλέον για πολλά πειράματα. Ενδόμυχα γνωρίζουμε ότι κανείς δε θα είναι εκεί πέρα απ’ τον εαυτό μας, όσο και να θελήσει κάποιος, μόνο εμείς θα είμαστε εκεί πάντοτε για εμάς. Θα μας αγαπάμε και θα μας ερωτευόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ. Διότι μόνο εμείς γνωρίζουμε τι έχουμε θυσιάσει και ποσό πολύ έχουμε εργαστεί για να είμαστε αυτοί που είμαστε στο τώρα.
Δεν προτείνω να είμαστε πιστοί στο σχέδιο του Σοπενχάουερ που έλεγε ότι: «η πηγή του πόνου έγκειται στην ένταση της βούλησης», ότι αν έχουμε ευρύτερη προοπτική, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ως ολότητα την ανθρωπότητα και τον πόνο κι ότι μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη στη ζωή και να απαρνηθούμε τα ένστικτά μας. Όχι, για τον Θεό, δε θα γίνουμε μισάνθρωποι, θα γίνουμε όμως εκλεκτικοί, θα ξεψειρίζουμε τις επιλογές μας στον έρωτα για να μπορούμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Εμπειρία σημαίνει όχι να μπορέσεις να βγάλεις ένα αεροσκάφος από μια θύελλα, αλλά να αποφύγεις να το ρίξεις μέσα στη θύελλα.
Κάποιοι θα έλεγαν ότι όλο αυτό είναι εγωιστικό, ότι μπορεί να θεωρούμε ότι εμείς είμαστε οι μίστερ τέλειοι, αντιθέτως, όμως, το να γνωρίζεις τι θέλεις, ποιος είσαι, ποια είναι τα κουσούρια σου, τι μπορείς να αποδεχθείς και τι δεν μπορείς, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εγωιστικό, είναι αυτοσεβασμός και κυρίως είναι προστασία του ψυχικού μας κόσμου, κατ’ επέκταση και προστασία του ψυχικού κόσμου των άλλων.
Ο έρωτας μπορεί να είναι μικρότερος από εμάς, είναι όμως κάτι σαν τον ήλιο μας, λάμπει, καίει, μας θρέφει, αλλά αν δεν προσέχουμε μπορεί και να μας κάψει. Θα δώσουμε ακόμα πολλά στον έρωτα και πλέον είμαστε πεπεισμένοι πως είναι όμορφο να δίνουμε αυτά τα πολλά που έχουμε μέσα μας, αφού πρώτα όμως δούμε ότι πρόκειται για έναν καλό αποδεκτή, που έχει ανοίξει και περιμένει να μας αγκαλιάσει, που έχει ανοίξει κι επιθυμεί να μας δώσει κι αυτός απ’ τα πολλά του. Είναι κρίμα να αυτοτιμωρούμαστε με καταστάσεις που δεν έχουν τίποτα να μας δώσουν και δεν είναι διατεθειμένες να πάρουν όσα τους προσφέρουμε.
Σημαντικό είναι να προσπαθούμε να δίνουμε από εμάς σε κάτι που ναι μεν θα τελειώσει, αλλά η όλη του πορεία θα μας αφήσει μαγευτικές αναμνήσεις και θα μας κάνει καλύτερους, γιατί όχι και μέχρι το τέλος. Δεν παύουμε ποτέ να προσπαθούμε και να πιστεύομε ότι εκεί έξω υπάρχει αυτός ο άνθρωπος που κάποια στιγμή θα βρεθεί στον δρόμο μας κι εμείς είμαστε επιτελούς έτοιμοι να τον αναγνωρίσουμε, έτσι δε θα τον αφήσουμε να ξεπαγιάζει εκεί έξω. Θα πάρουμε απλώς το χρόνο που χρειάζεται για να διαπιστώσουμε αν αυτός ο άγνωστος που στέκει εκεί έξω απ’ την πόρτα μας έχει καθαρά ρούχα, πατούμενα και διάθεση, για να μπορέσουμε σιγά-σιγά να τον περάσουμε απ’ το κατώφλι μας.
Δημιουργούμε στο διάβα μας έναν όσο πιο μεγάλο ουρανό μπορούμε, πάρα τη βεβαιότητά μας ότι κάποια στιγμή δε θα αντέχουμε πια οι ίδιοι να τον κοιτάμε. Εκεί, στον ουρανό αυτό που φτιάχνουμε, ας είμαστε με τον καιρό όλο και καλύτεροι δημιουργοί. Λογικό είναι ότι εμείς οι ίδιοι δε θα τον βλέπουμε για πάντα, άλλα τον ουρανό αυτό και την ιστορία του θα τον κληρονομήσουν οι άνθρωποι που θα γεννήσουμε σαν άστρα μέσα σ’ αυτόν. Οπότε μεγάλη προσοχή σε ό,τι επιτρέπουμε να εισχωρεί μέσα του.
Συντάκτης: Βασιλική Μελισσουργού
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
