Τρελός ο κόσμος και πιο τρελοί εμείς

Να λοιπόν που μεγαλώσαμε, αφήσαμε πίσω μας όσα δεν είχαμε τη δυνατότητα να καταλάβουμε ότι δε θα ξαναέχουμε ποτέ στη ζωή μας, σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον. Μάθαμε να ακούμε το σώμα μας, τις ανάγκες μας, τους συνανθρώπους μας. Μάθαμε να προσφέρουμε και να απαιτούμε. Μάθαμε να κερδίζουμε, να αγωνιζόμαστε, να θέλουμε όλο και περισσότερα.

Στο σύγχρονο κόσμο, έχουμε παραδοθεί στην ύλη. Μεγαλώνουμε για να γίνουμε θαμώνες των πραγμάτων. Να γίνουμε έρμαια του καταναλωτισμού, κουβαλώντας ο καθένας μας μπόλικα ψυχολογικά που τσιμπήσαμε στην παιδική μας ηλικία. Κι έπειτα τα δίνουμε απλόχερα στους άλλους, κάνοντας τις ζωές μας δυσκολότερες. Θεοποιούμε τους εαυτούς μας, χωρίς να τρέφουμε την ψυχή μας, πάρα μόνο το σώμα και το μυαλό.

Κι έρχεται το βραδύ, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από τη νύχτα. Στο σκοτάδι όλοι ψάχνουμε για λίγο φως κι εκεί ανακαλύπτουμε ότι η σπίθα ίσα που αχνοφαίνεται. Ξυπνάμε το πρωί και νιώθουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι συμβαίνει, κάτι μας λείπει. Είναι αλήθεια, τεράστια αλήθεια. Είναι πολλά αυτά που μας λείπουν, αυτά που δεν έχουμε ή αυτά που οφείλουμε να δουλέψουμε.

Δε θα καταπιαστώ μ’ όλα αυτά τα πολλά, θα αναφερθώ στην τρέλα, σ’ αυτήν τη γλύκα της ζωής, την όμορφη τρέλα, τη δημιουργική. Καθημερινά βλέπω διπλά μου ανθρώπους που λειτουργούν σαν ρομποτάκια, λες κι είναι κουρδισμένα για να κάνουν κάθε φορά περίπου το ίδιο. Βλέπω ανθρώπους που έχουν χάσει την παιδικότητά τους, τον αυθορμητισμό τους. Ανθρώπους που δεν ξεφεύγουν ούτε στο ελάχιστο και λειτουργούν με γνώμονα τη συνήθεια. Που κάνουν σχεδόν τα πάντα από συνήθεια, που κάνουν οικογένειες από συνήθεια. Μια συνήθεια που γίνεται σαράκι και τους τρώει τη ζωή.

«Μερικοί άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ. Τι πραγματικά φριχτή ζωή έχουν.» Πώς μπορούν κι αντέχουν δίχως να έχουν λίγη τρέλα; Πώς μπορούν να μη βγαίνουν λίγο έξω από τα νερά τους; Μιλάμε γι’ αυτήν την υγιή τρέλα, αυτήν την τρέλα του να πάρεις τη σχέση σου ή το φίλο σου και να πάτε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη για καφέ. Αυτήν την τρέλα του να κάνεις καντάδα στην αγαπημένη σου κι ας είναι 2018. Οτιδήποτε δε θίγει τον εαυτό σου και τους γύρω σου αλλά σε κλέβει από τη  συνήθεια, από την πραγματικότητα. Σ’ έναν τρελό κόσμο δεν είναι παράλογο να λειτουργούμε πάντα με τη λογική; Ένα τρελοκομείο είμαστε, ας πάρουμε λοιπόν τον ρόλο μας κάποιες στιγμές σοβαρά γιατί αλλιώς δε βγαίνει η ζωή.

Ας πολεμήσουμε λίγο με τις συνήθειές μας, μια γροθιά στο στομάχι της πραγματικότητας είναι σαν πολυβιταμίνη. Είναι βάλσαμο, είναι ωραίο να ξεφεύγουμε λιγάκι. Λίγο και πάντα με ασφαλή τρόπο. Αυτό το δώρο της ζωής που μας έχει δοθεί είναι μοναδικό και υπέροχο.  Είναι ένα δώρο με ημερομηνία λήξης κι επειδή μας είναι άγνωστο το πότε θα μας το πάρουν πίσω, ας κάνουμε το δώρο μας κάθε μέρα και καλύτερο, κάθε στιγμή με λίγη ευτυχία παραπάνω. Είναι φάλτσα η ζωή, αν δεν τη ζεις με ένταση και λίγη τρέλα.