Μου λείπει η φωνή σου

Άλλο ένα βράδυ, άλλη μια φορά που κάνω σβούρες αγκαλιά με τα παπλώματα. Η ησυχία εκκωφαντική κι εγώ, για άλλη μια φορά, ψάχνω τρόπους να ηρεμήσω. Ανοίγω το κινητό μου και προσπαθώ να χαζολογήσω βλέποντας χίλια δυο ανόητα πράγματα.

Βλέπω το όνομά σου κι ανοίγω τη συνομιλία μας. Πέφτω πάνω σε μια ηχογράφηση που μου είχες στείλει, και χωρίς να το σκεφτώ στιγμή, πατάω το play. Ξαφνικά ακούγεται σε όλο το δωμάτιο η φωνή σου. Διάολε, αυτή η φωνή….

Έχεις ερωτευτεί ποτέ στη ζωή σου φωνή; Άσε τα μάτια, τις μυρωδιές και τα χαμόγελα. Αυτά κάθε φορά, αν μιλάς για έρωτα, ναι, θα σε μαγεύουν. Κάθε φορά είναι γλυκά αν κρύβουν μέσα τους αγάπη και κάθε φορά θα σε γλυκαίνουν αν έχουν στόχο εσένα.

Φωνή έχεις ερωτευτεί ποτέ; Αυτή η συγκεκριμένη χροιά, που χτυπάει στα αφτιά σου και νιώθεις να ανατριχιάζει όλο σου το κορμί. Που λιώνεις με μία μόνο λέξη. Αυτή η φωνή που θα μπορούσες να έχεις ηχογραφημένη και να την ακούς ξανά και ξανά.

Κάπως έτσι την πάτησα εγώ μαζί σου κι η μεγαλύτερή μου ηδονή έγινε το να σε ακούω απλώς να μου μιλάς. Ανέκαθεν στη ζωή μου υπήρξα εγκεφαλικός τύπος. Ποτέ δε μου αρκούσε η επιφάνεια. Έψαχνα πάντοτε το κάτι παραπάνω.

Στην περίπτωσή σου ήταν ξεκάθαρο το τι ήταν αυτό που θα έκανε τους δικούς μου παλμούς να τινάζονται στα ύψη και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Όπως τώρα, που είχα αυτή τη φαεινή ιδέα να ανοίξω αυτό το ηχητικό μήνυμα.

Άθελά μου κλείνω τα μάτια και γυρνάω τον χρόνο πίσω. Καλοκαίρι. Όταν το κινητό μου χτύπησε για πρώτη φορά, καθώς έβλεπα το όνομά σου γραμμένο στην οθόνη. Ένα επιτηδευμένο βήξιμο ακολούθησε πριν το σηκώσω, καθώς στραβοκατάπινα και προσπαθούσα να φτιάξω τη φωνή μου με σκοπό να ακουστώ λίγο πιο γλυκιά.

Και τότε ήταν που άκουσα αυτό το «Καλησπέρα σας» για πρώτη φορά κι ένα τεράστιο χαμόγελο ξεχείλισε απ’ το πρόσωπό μου. Είχα κάτσει θυμάμαι στον κήπο του σπιτιού και πρέπει να έκανα μισό πακέτο τσιγάρα απ’ την αμηχανία μου μην ακουστώ ηλίθια ή να μην πετάξω καμία χαζομάρα. Μία ώρα μετά αναγκαστήκαμε να κλείσουμε το κινητό λόγω ανωτέρας βίας. Μπαταρία. Όπως πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Η τύχη μου!

Κοιμήθηκα με ένα τόσο ηλίθιο χαμόγελο εκείνο το βράδυ. Ναι, το ομολογώ. Κι ακολούθησαν κι άλλα τηλεφωνήματα, κι άλλες συζητήσεις, κι άλλη δόση απ’ το ναρκωτικό μου, τη φωνή σου.

Μέχρι που σε είδα. Γεμάτη άγχος, με τις παλάμες μου να έχουν ιδρώσει και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, ήρθε αυτό το «Χαίρεται» και τα έδιωξε όλα. Και τότε πάλι εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου κι εγώ για μια ακόμη φορά πήρα τη μορφή ενός οκτάχρονου κοριτσιού.

Πάει καιρός από τότε που έχω να ακούσω τη φωνή σου. Χάθηκες, χάθηκα, δεν το κυνηγήσαμε, δεν υπήρξαν εξηγήσεις. Τι να εξηγήσεις, δηλαδή; Μια δίνη που μας παρέσυρε μέσα της κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Και θέλαμε όλο και περισσότερο, όλο και πιο πολύ. Όλα, τα πάντα. Εσύ να κάνεις πίσω για να τα βρεις με τους δικούς σου δαίμονες κι εγώ να κάνω πίσω να μη με πάρει το τσουνάμι. Βήμα στο βήμα, απομακρυνθήκαμε πολύ. Και τώρα δε σε βλέπω, δε σε ακούω. Τι τιμωρία; Δε σε ακούω.

Ανοίγω τα μάτια μου, έχει περάσει ακόμη μία ώρα. Έχει παραγίνει το κακό μαζί σου. Ήρθε η ώρα να μάθεις. Ναι, απόψε θα μάθεις. Ανοίγω τη συνομιλία μας για άλλη μια φορά. Κοιτάω το κενό σημείο που περιμένει ανυπόμονα να πληκτρολογήσω κάτι.

«Μου λείπει η φωνή σου, μου λείπουν οι συζητήσεις μας, μου λείπεις εσύ».

Το μήνυμα παραδόθηκε. Διαβάστηκε. Ένα νέο μήνυμα ελήφθη. Ηχογράφηση.

«Τετάρτη βράδυ. Εγώ κι εσύ».

Χαμόγελο. Η φωνή σου…

Μπήκε και πάλι το αγαπημένο μου τραγούδι.