Να μηδενίζεις και να ξαναρχίζεις

Κάποιες φορές η ζωή θέλει ένα restart. Έναν επαναπροσδιορισμό. Σε όλα. Σε φιλίες, σε σχέσεις, σε προτεραιότητες, σε όνειρα, σε συνήθειες. Μια ανασυγκρότηση. Εκεί που κάθεσαι, τα βάζεις όλα κάτω και ξανά μετράς απ’ την αρχή.

Τα «θέλω», τα «δε θέλω», τα «ανέχομαι» και τα λάθη που δε θα μπορούσες να ανεχτείς ξανά από κανέναν. Εκείνο το στάδιο είναι κι αυτό που επιλέγεις να παγώσεις λίγο τον χρόνο. Πατάς ένα pause και μένεις με τις σκέψεις σου, παίρνοντας τον χρόνο σου. Δε θες κάποιον εκεί γύρω, σε αποσυντονίζει.

Θες απόλυτη ηρεμία, θες απόλυτη προσοχή κι αφοσίωση σε αυτό. Είναι πολύ σημαντικό να σκεφτείς κάθε παράμετρο. Κάθε μικρή, τόση δα, λεπτομέρεια. Επαναπρογραμματίζεσαι. Βάζεις φωτιά και καις τα παλιά σχέδια. Γίνεσαι ο αρχιτέκτονας της ζωής σου και τη σχεδιάζεις και πάλι απ’ την αρχή. Με λίγο καλύτερα υπολογισμένο το σχέδιο. Μπορεί να μην έχει και καμία σχέση με το παλιό. Πάντως είναι ο νέος σου γνώμονας. Είναι το σχέδιο που θα ακολουθείς από εδώ και πέρα.

Όταν λοιπόν φτάνεις και σηκώνεις το κεφάλι σου μετά απ’ το καινούριο σου δημιούργημα είσαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Έχεις μηδενίσει. Έχεις διαγράψει. Έχεις εξοπλιστεί με νέα εφόδια κι όπλα. Έχεις νέες μεθόδους άμυνας. Έχεις μάθει κι έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα πλέον. Είναι το καινούριο σου «εγώ» και μάντεψε, το καινούριο μοντέλο του εαυτού σου είναι πολύ καλύτερο απ’ το προηγούμενο. Εκεί είναι που λες «Τώρα, ναι, το έχω. Πάμε πάλι απ’ την αρχή».

Δε σε νοιάζει τίποτα απ’ το προηγούμενο σχέδιο. Απ’ το πώς λειτούργησε. Αν λειτούργησε. Αν έπεσες. Αν έχασες. Αν υπολόγισες λάθος. Αν σε υπολόγισαν λάθος. Δεν έχεις χρόνο πλέον γι’ αυτό. Το κοντέρ μετράει απ’ την αρχή κι ό,τι είχε γράψει πριν πολύ απλά βρέθηκε στον κάδο ανακύκλωσης μαζί με τα άχρηστα αρχεία. Πλέον έχεις νέο λογισμικό και τόσες νέες πληροφορίες να ξεσκαρτάρεις.

Σου φαντάζουν περίεργα όσα λέω; Έχεις φτάσει ποτέ στο σημείο να μηδενίσεις; Ξέρεις τι είναι «μηδενίζω»; Σβήνουν όλα, μωρό μου. Σαν να ξαναγεννιέσαι απ’ την αρχή. Ό,τι υπήρξε πριν πάρω ανάσα απλώς δεν υπήρχε. Δε το γνώρισα καν. Τώρα πήρα ανάσα. Τώρα εξερευνώ τον κόσμο. Τώρα γνωρίζω. Δε σε γνωρίζω καν.

Είναι εκείνο το πρωί που ξυπνάς, ανοίγεις το παράθυρό σου κι απλά χαμογελάς. Γιατί ξέρεις πως τίποτα πια δε θα είναι ξανά ίδιο με πριν. Γελάς γιατί είναι τόσο αστείο, μα δε θυμάσαι καν το πριν. Μόνο αμυδρά. Σαν όνειρο που είδες ένα βράδυ, μα ξύπνησες.

Ξύπνησες και κοίτα, έχει έναν ήλιο τόσο ζεστό. Νιώθεις να ζεσταίνει κάθε σημείο του σώματός σου. Κι απλά χαμογελάς. Μηδένισα, μωρό μου. Μηδένισα. Τι υπήρχε πριν; Ποιος είσαι; Δε θυμάμαι. Ανάσα.