Ο έρωτας δεν είναι όπως στις ταινίες

Σε αρκετούς ανθρώπους αρέσουν οι ρομαντικές ταινίες. Όχι σε μένα, εμένα βγάλε με απέξω. Γιατί; Αγάπη μου, πολύ το ψέμα. Έρωτες μεγάλοι που θα πέθαιναν ο ένας για τον άλλον. Τρέχει η άλλη να πάρει το τρένο ή το αεροπλάνο να φύγει, κλασικά, τρέχει ο άλλος σε σταθμούς κι αεροδρόμια να την προλάβει, της κάνει πρόταση γάμου μέσα στο σταθμό, κλαίνε, φιλιούνται, αγκαλιάζονται, και πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. Όμορφα και νοικοκυρεμένα. Το πιο όμορφο παραμύθι.

Ναι εντάξει, ξύπνα λίγο, όμως, τώρα. Αν υπήρχε παράλληλο πλάνο δίπλα που να απεικονίζει την πραγματικότητα, το πιο πιθανό είναι αυτή απλά να έφευγε κι αυτός να συνέχιζε να βλέπει μπάλα στην τηλεόραση.

Αν, λοιπόν, δε βλέπεις απλά ρομαντικές ταινίες, αλλά είσαι και λάτρης τους, εκεί είναι που γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι. Ασυναίσθητα στην καθημερινότητά σου φτιάχνεις πιθανά σενάρια ρομαντικών σκηνών. Ότι την ώρα που περπατάς θα σου πέσει το βιβλίο και θα έρθει να στο σηκώσει ένας όμορφος νεαρός με καταγάλανα μάτια, ότι θα σου φύγει το παπούτσι και θα στο πιάσει ο παπουτσωμένος γάτος, ξέρω εγώ, ή ότι θα πας να πέσεις και θα σε πιάσει ο τύπος απ’ το Ημερολόγιο. Αυτήν την ταινία που κατέστρεψε κόσμο και κοσμάκη. Εμ, κοίτα εδώ λίγο, όχι. Κακό. Άσ’ το.

Άμα πέσει το βιβλίο θα λερωθούν απλά οι σελίδες, άμα σου φεύγει το παπούτσι βάλε πάτους ή πάρε ένα νούμερο μικρότερο, βρε αδερφέ, κι άμα πέσεις, θα χτυπήσεις. Τελεία. Τι μου ανακατεύεις τώρα όλο το καστ του Χόλιγουντ και τις ταινίες του Αισώπου μαζί;

Δε σου είπα πως δε θα ερωτευτείς ποτέ ή πως δε θα σε ερωτευτούνε. Αλλά τι θα έλεγες αν άφηνες τα πράγματα απλά να κυλήσουν μόνα τους; Χωρίς πολλές φανφάρες, κορδελάκια και πρίγκιπες καβάλα σε άλογα. Ο έρωτας, μωρό μου, προκύπτει. Μέσα από σκηνές και κοινές στιγμές. Φανερώνεται στα ξαφνικά, μέσα από κάποια χαρακτηριστικά και πολλές σκέψεις που συνειδητοποιείς μια μέρα, ή μια νύχτα, πως έχουν κατακλύσει τον εγκέφαλό σου.

Και σίγουρα ο έρωτας δεν εμφανίζεται πάντα ένα βράδυ με πανσέληνο δίπλα στη θάλασσα αγκαλιά με εκατό τριαντάφυλλα. Μπορεί να τον συναντήσεις την ώρα που πας να πάρεις τυρί και γαλοπούλα για το τοστ απ’ το σούπερ μάρκετ με μαλλί πιασμένο κεφτέ κι ένα φούτερ του αδερφού σου, δύο νούμερα μεγαλύτερο, που σε βολεύει. Το έχεις σκεφτεί αυτό; Όχι, πες μου. Ή μήπως έχεις δει καμία απ’ τις πρωταγωνίστριες να πηγαίνει να πάρει αλλαντικά με μαλλί «μόλις έβαλα δύο πλυντήρια, έπλυνα τα πιάτα, άντε να βγάλω και το σκύλο βόλτα»; Ουδεμία, όλες μαλλί κομμωτηρίου και βλεφαρίδα κάγκελο σαν διαφήμιση περιοδικού για το τεύχος του μήνα. Σε παρακαλώ πολύ. Ας είμαστε προσγειωμένοι.

Αν ωστόσο είσαι απ’ τους τυχερούς που έχουν βρει τον έρωτα, ε, μην τον σκοτώνεις συνέχεια με την απαίτηση δηλώσεων λατρείας και παράφορου πάθους που είδες εχθές βράδυ στον καναπέ παρέα με ένα πακέτο χαρτομάντιλα.

Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο να δηλώνει την αγάπη του. Ακόμα κι η πιο μικρή πράξη για κάποιον μπορεί να είναι κάτι πολύ μεγάλο, σημαντικό κι αξιοσημείωτο. Πρωτόγνωρο γι’ αυτόν. Μάθε να διαβάζεις τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου.

Και, στην τελική, αν σου αρέσουν τόσο οι ταινίες άρχισε να γυρίζεις τη δικιά σου. Χωρίς «πρέπει» και γλυκανάλατα κλασσικά μοτίβα. Με τα δικά της χαρακτηριστικά και τις δικές της στιγμές μαγείας. Με δόσεις έρωτα, χιούμορ, πάθους και πόνου φτιαγμένες σύμφωνα με τη δική σου σύσταση. Και πού ξέρεις; Μπορεί, τελικά, η δική σου ταινία να είναι πολύ καλύτερη.