Τα ψώνια στις βιτρίνες τους, όχι στις ζωές μας

Τους βλέπεις παντού γύρω σου. Σε καφετέριες, όταν πας για ποτό, τους έχεις συμφοιτητές, συνεργάτες στη δουλειά. Γυρνούν συνέχεια κάπου εκεί γύρω και κινούνται ενοχλητικά μέσα στο χώρο. Σαν τις λιβελούλες, ένα πράγμα. Κάνουν θόρυβο να τις προσέξεις και ψάχνουν το επόμενο θύμα που θα τσιμπήσουν. Και κάπου εκεί είναι που θες να πάς να τους δώσεις μία να τους κολλήσεις στον τοίχο και να ηρεμήσεις μία και καλή από αυτούς τους ανθρώπους-έντομα.

Θα τους δεις να στέκονται εκεί απέναντι, με τη μύτη στραμμένη θεό μεριά, και να σχολιάζουν τους κοινούς θνητούς που τους περιτριγυρίζουν, θεωρώντας τους εαυτούς τους θεότητες. Φυσικά και θεωρούν πως τους έχεις για παράδειγμα. Τώρα τι παράδειγμα τους έχεις, κάπου το έχουν μπερδέψει. Μάλλον προς την αποφυγή κλείνω.

Σχολιάζουν τα άσχημα γύρω τους –άσχημα για εκείνους, δηλαδή– και κρίνουν ανθρώπους απ’ το περιτύλιγμα. Αν δεν είσαι τυποποιημένος σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής απλά δεν τους κάνεις. Μόνο που παραβλέπουν τη δική τους εσωτερική ασχήμια κι εκεί είναι που το χάνουν.

Όσο μειώνουν τους γύρω τους, τόσο νιώθουν να εξυψώνονται οι ίδιοι. Το χειρότερο μάλιστα είναι όταν μειώνουν άτομα που δεν έχουν το σθένος να αντικρούσουν τις προσβολές που θα δεχτούνε, με αποτέλεσμα να καταπατούν την ψυχολογία του θύματός τους και να τη φτάνουν τρίτο υπόγειο. Κανένα ίχνος ντροπής, δεν το συζητώ. Θεωρούν τους εαυτούς τους κριτές των πάντων και πορεύονται ένδοξα με αυτή την αντίληψη.

Ζούνε μέσα απ’ τα social media και καυχιούνται για το πόσο τέλειοι είναι, σύμφωνα με τα likes και τα αιτήματα φιλίας που παίρνουν καθημερινά. Κι έτσι και κάνεις και τους πάρεις το κινητό και τους βάλεις σε ένα τραπέζι να κάνουν μια συζήτηση, δεν μπορούν να σταυρώσουν κουβέντα. Καλά, όχι ότι θα προσπαθήσουν κι ιδιαίτερα. Και μόνο που κάθονται εκεί και μπορείς να τους έχεις απέναντί σου και να τους θαυμάζεις και χάρη σου κάνουν.

Άντε, να σου μιλήσουν λίγο για το πόσες φορές την εβδομάδα πάνε γυμναστήριο και πόσο κοπιάζουν για να έχουν τέτοιο κορμί ­–να το θαυμάζεις εσύ, αχάριστε–, πόσο δυσκολεύονται να βρουν καλό αισθητικό, τι θα βάλουν το βράδυ που θα πάνε για ποτό και θα βγάλουν 892 stories για να μπορείς κι εσύ να θαυμάσεις λίγο απ’ την τέλεια φτιαγμένη και γεμάτη χλιδή ζωή τους.

Συντροφιά πάντα μία πελφετέρε και πόδια πόδια πόδια, με καλσόν δίχτυ και γόβα, γιατί σημασία έχουν οι λεπτομέρειες. Ε, sorry. Όχι λεπτομέρειες. Details το λένε. Κούνα, καλέ, λίγο το κεφάλι σου να δούμε μήπως κάνει ήχο γιατί μπορεί να έχει φύγει καμία βίδα, ανησυχώ.

Δεν ξέρω πόσο τέλειος είναι ο δικός σου πλαστικός κόσμος, ξέρω μόνο πως το πλαστικό είναι πλαστικό. Ψεύτικο. Ποτέ δε θα γίνει αυθεντικό. Θα είναι πάντα μία κόπια. Μπορεί να είσαι μια τέλεια αντιγραφή, μα εξακολουθείς να μην είσαι το πρωτότυπο.

Με συγχωρείς τώρα, ώρα να γυρίσω στον δικό μου μη τέλειο κόσμο, αλλά πέρα ως πέρα αληθινό.

Από εμένα, την κοπέλα με τα παραπάνω κιλάκια, το αγόρι με την ακμή, την κοπέλα με τα σιδεράκια, το αγόρι που παίρνει συγκοινωνία, κι όλους εμάς τους θνητούς, τα φιλιά μας!