Το ροκ είναι τρόπος ζωής

Είμαστε αυτοί που δεν αλλαξοπιστήσαμε λόγω εποχής και ρεύματος, δεν κυνηγήσαμε την αποδοχή και δε γίναμε ένα με τη μάζα. Ακόμα στο κινητό μας υπάρχουν παλιά κομμάτια των S.O.A.D και μόλις μπει ένα τραγούδι μας στο μπαρ θα είμαστε οι πρώτοι που θα αρχίσουμε να χοροπηδάμε και να κάνουμε headbanging, να το ζούμε σαν να βρισκόμαστε σε συναυλία.

Έχει ψυχή αυτή η μουσική. Έχει δική της οντότητα. Είναι πάντα μέσα σου και δίνει παλμό σε κάθε στιγμή της ζωής σου. Όπου και να είσαι, ό,τι και να κάνεις, σε συντροφεύει κι εσύ κολλημένος σιγοψιθυρίζεις στίχους της και μουρμουρίζεις μελωδίες, δίνοντας ρυθμό με ό,τι βρίσκεται στα χέρια σου, χτυπώντας το πόδι σου ελαφριά στη γη, λες και δίνεις ρυθμό στη δική σου μπάντα. Είναι αλλιώς να έχεις μια ροκ ψυχή, είναι αλλιώς να έχεις ένα μυαλό που αλητεύει στους ρυθμούς μιας τόσο γλυκιάς παράνοιας.

Έχει κάτι διαφορετικό αυτή η μουσική, σου παραλύει τις αισθήσεις. Χάνεσαι κάπου εκεί μέσα. Ακούς λίγο απ’ τη δική της μελωδία και το νιώθεις ότι, εκεί, αυτό ακριβώς είναι εσύ. Χάνεσαι σε συναυλίες, παρασύρεσαι απ’ το ρυθμό. Νιώθεις την ανατριχίλα και το μούδιασμα. Τίποτα δεν μπορεί να σε εκφράσει καλύτερα. Κανείς δε θα καταλάβει. Μόνο εκείνοι που βρίσκονται γύρω σου και θαυμάζουν το ίδιο μεγαλείο. Κάποιοι το ίδιο πειραγμένοι και διαφορετικοί με εσένα.

Είμαστε περίεργοι, ναι. Έχουμε μια δικιά μας φιλοσοφία για τον κόσμο. Μια εντελώς δική μας αντίληψη. Δεν προσαρμοζόμαστε εύκολα στο σύνολο. Αν κάτσεις και μας μιλήσεις σίγουρα θα καταλάβεις πως η δική μας οπτική γωνία δε χωράει πολύ εύκολα στα μέτρα του συνηθισμένα λογικού που επιβάλλει ένα σύνολο. Μα ξέρεις κάτι; Μας αρέσει τόσο πολύ αυτό. Γιατί αν αρχίσουμε να έχουμε μια κοινή αντίληψη με το σύνολο, τότε σίγουρα κάτι δε θα πηγαίνει καλά.

Θα μας βρεις συνήθως λίγο πιο απομονωμένους. Κάπου χαμένους στον δικό μας κόσμο. Είμαστε εκείνοι που στο δρόμο θα φοράμε πάντα ακουστικά κι ενώ θα μας βλέπεις τόσο γαλήνια ήρεμους από μέσα θα ακούγονται φωνές των Slipknot.

Και όχι, πού να πάρει, ας το ξεκαθαρίσουμε λίγο. Δεν έχουμε καμία σχέση με το σατανισμό. Το ότι μπορεί να ακούγεται απ’ το διαμέρισμά μου η στριγκλιά του Jonathan Davis ακούγοντας το Black Is The Soul δε σημαίνει ότι έχω υπογράψει και συμβόλαιο με τον έξω από ‘δώ. Άς μην παθαίνουμε σύνδρομο Ελένη Λουκά.

Σε όλους εκείνους εκεί έξω που μοιράζονται την ίδια τρέλα με τη δική μου. Keep on rockin’ guys. Forever trust in who you are and nothing else matters.