Χειμώνας είναι, φάτε!

Μπήκε για τα καλά ο χειμώνας, λοιπόν. Η θερμοκρασία όλο και κατεβαίνει, τα πουλοβεράκια γίνονται όλο και πιο δύσκολα στον αποχωρισμό, είναι κι αυτά τα Χριστούγεννα που ήρθαν και γεμίσαμε μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες, ε, και αρχίσανε σιγά-σιγά να κάνουν εμφάνιση κι οι δικές μας δίπλες!

Αγαπητέ αναγνώστη, μη στεναχωριέσαι. Είμαι εγώ εδώ να σου εμφανίσω μια αρμαθιά δικαιολογίες για να σε απαλύνω απ’ τα φαντάσματα των Ερινυών που σε κυνηγούν βράδυ-πρωί. Καλά, πέντε θα σου δώσω μη φάμε κι όλη τη μέρα μας εδώ πέρα.

Θα σου πω εγώ εδώ τώρα την πρώτη και πιο γνωστή δικαιολογία που χρησιμοποιούν ιδιαίτερα οι γυμναστηριακοί τύποι. «Είναι χειμώνας, κάνουμε όγκο»! Ε, ναι, λοιπόν. Γι’ αυτό τρώμε. Τι γελάς εσύ εκεί στο βάθος; Τι σημασία έχει δηλαδή που μόλις κατάπια το πέμπτο μελομακάρονο; Χτίζω απόθεμα. Να πάω να χτυπηθώ το 2018 στα γυμναστήρια να κάνω μύες. Να γίνω παιδί δυνατό. Να πεταχτούν τα μούσκουλα στους άντρες κι ο ποπούλης στις δεσποινίδες. Γιατί δηλαδή μου θαυμάζεις εσύ την Καρντάσιαν; Η Πόπη απ’ την Καλαμάτα δεν έχει ψυχή;

Επόμενο επιχείρημα απαλλαγής κατηγορουμένου: Έχει κρύο κι ο οργανισμός χρειάζεται αποθέματα για να αντεπεξέλθει. Διότι, φίλε μου, αν έβλεπες κανένα ντοκιμαντέρ μέσα στις ατέλειωτες ώρες που περνάς χαζεύοντας το ταβάνι όταν βαριέσαι, θα έβλεπες ότι οι αρκούδες τον χειμώνα μια χαρά τη βγάζουν. Δε καταλαβαίνουν Χριστό. Ξέρει τι κάνει, φίλε, η αρκούδα. Τι είναι αυτό; Πώς ξέμεινε αυτό το μελομακάρονο εκεί; Φέρ’ το.

Επιχείρημα νούμερο τρία. Ετοιμάσου τώρα, ε. Αυτό είναι σοβαρό. Φίλε αναγνώστη, ξέρεις πόσο τραγικό γεγονός είναι που τελείωσε το καλοκαίρι; Όχι, ξέρεις; Τελείωσαν οι κοκτειλάρες, η ηλιοθεραπεία. Είχαμε κάνει εκεί μια μαυρισματάρα Δομινικανού κατοίκου. Είχαν φύγει οι κυτταρίτιδες. Ανέμελοι κυλιόμασταν στις αμμουδιές. Και ξαφνικά μας πετάνε μια κουβέρτα, μας κλείνουν και σε τέσσερις τοίχους και μας λένε χειμώνας, μέσα!

Πώς θα περάσει, φίλε, ο χειμώνας αγκαλιά με τον καναπέ έτσι αναίμακτα; Κι άντε, πάει στο καλό, να έχεις σχέση να πεις άντε, θα κάνω αγκαλίτσες, θα παίξω κανένα τάβλι, θα τσακωθώ, θα σπάσω κανένα κεφάλι, θα περάσει η ώρα. Άμα είσαι ελεύθερος τι θα κάνεις; Θα κάτσεις να σκάσεις; Όχι λοιπόν. Θα φάω! Θα γλυκάνω το πόνο μου. Άσε με! Και καλά θα κάνω.

Επιχείρημα νούμερο τέσσερα. Όταν δεν πεινάς δεν κάνεις σαν ντίβα! Προσωπικά μιλώντας, όταν πεινάω γκρινιάζω όλη την ώρα. Όχι, δε σκάω άμα δε μου δώσεις να φάω. Η ψυχολογία μου είναι άμεσα συνδεδεμένη απ’ την κατάσταση της κοιλίτσας μου. Αν είναι γεμάτη μπορώ να σε αφήσω να αναπνέεις αμέριμνος. Αν είναι κενή καλύτερα να μην αναπνέεις και πολύ κοντά μου. «Απλά τα πράγματα, δεν ψάχνω θαύματα, σουβλάκια θέλω μόνο, να τρώω και να λιώνω», θα μπορούσε να τραγουδάει κάλλιστα η Καιτούλα.

Και περνάω στο τελευταίο και σημαντικότερο επιχείρημα. Την προσοχή σας παρακαλώ λίγο, ευχαριστώ! Το φαγητό μας φέρνει πιο κοντά, παιδιά. Και πριν κρίνεις, άσε με να το τεκμηριώσω λίγο αυτό. Είναι χειμώνας. Βάζεις ένα ωραιότατο φαγητάκι στο φούρνο, (εγώ σουφλέ θέλω, εσύ δεν ξέρω) και μόλις είναι έτοιμο κάθεστε όλοι μαζί στο τραπέζι, είτε με την οικογένεια είτε με τους φίλους σου κι απολαμβάνετε όλοι μαζί το φαγητό καθώς μοιράζεστε παράλληλα όμορφες στιγμές. Αυτό το χειμώνα το λες και μια μεγάλη ευκαιρία για να έρθεις πιο κοντά με τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Το καλοκαίρι είπαμε, τοστάκι στην ξαπλώστρα. Ε, τώρα ας το εκμεταλλευτούμε.

Δεν ξέρω για εσένα. Εμένα πάντως με έπεισα. Καλή μας όρεξη, αδέρφια!