Κάποτε στα ταξίδια που έκανα, ένας σοφός γέροντας μου ανέφερε τα δυο μεγάλα ερωτήματα που πρέπει πρώτα να απαντήσει ο άνθρωπος για να να ζήσει ευτυχισμένος.
Το πρώτο ήταν να ξέρεις ποιος είσαι. Μεγάλη ιστορία και ακόμα μεγαλύτερη η δυσκολία για να το ανακαλύψεις. Ίσως κάποια μέρα να το πιάσουμε κι αυτό, μιας και δεν έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία ήδη.
Εκείνο όμως που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον ήταν η δεύτερη ερώτηση: να ξέρεις τι θέλεις.
Ο Νίκος και η Τασούλα είναι ένα ζευγάρι σε μια απ’ τις παρέες με τις οποίες περνάω τα βράδια μου.
Ταιριαστοί, να κοιτιούνται στα μάτια και να εκφράζουν τη στοργή και αγάπη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον. Και η αλήθεια είναι ότι μερικές στιγμές χαιρόμουν να τους βλέπω να ζουζουνιάζουν.
Πριν κυλήσει ένα δάκρυ λοιπόν επιστρέφω στο γνωστό μου «πολύ σκληρός για να πεθάνει» ύφος και αρχίζω το κουτσομπολιό με τη Μαντώ που καθόταν δίπλα μου.
«Φαίνονται να περνάνε καλά μαζί. Φτου-φτου τα παιδιά. Στάνταρ είναι χρόνια μαζί. Να δεις, θα φάμε και κουφέτα.»
Η Μαντώ ακούγοντας τις εικασίες μου κόντεψε να πνιγεί απ’ το σάλιο της. Κυριολεκτικά, παραλίγο να τη χάσουμε.
Η κοψοχολιά έδωσε τη θέση της στην απορία, αφού βεβαιώθηκα πως πλέον αναπνέει κανονικά.
Λίγο τα δάκρυα, λίγο η πνιγμένη φωνή, ίσα που ξεχώριζα τα χριστοπαναγίδια της.
Με το που μπόρεσε τελικά να σηκωθεί στα πόδια της, αποφάσισε να μου πει την ιστορία τους.
Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, ενώ είχαν χωρίσει, ο Νίκος έσκασε μύτη εκεί που τα έπινε η Τασούλα για να τα ξαναβρούν. Μετά από έναν καβγά έξω απ’ το μαγαζί, λίγο αλκοόλ και πολύ κλάψα για το πόσο ταιριάζουνε τα δυο τους, η ευχή του Νίκου πραγματοποιήθηκε. Όλα καλά μέχρι εδώ. Σχεδόν γλυκούλι.
Το ωραίο της υπόθεσης είναι αλλού όμως.
Το ίδιο σκηνικό συνέβη άλλες δυο φορές μες τη βδομάδα.
Σε εφτά μέρες δηλαδή χώρισαν και τα ξαναβρήκαν τρεις φορές επειδή λέει ταιριάζουν. Τρεις φορές!
Η ξενέρα ανεβαίνει σωστή λάβα απ’ τα σωθικά μου με μόνη διέξοδο στο να κράξω ή να ξεράσω.
Αποφασίζω να κράξω μιας και καλύτερα κακός παρά λερωμένος. Και ξεκιναει, κυρίες και κύριοι.
Αγαπητό ζευγαράκι που ενώ χωρίζεις συνέχεια, νομίζεις ότι ταιριάζετε. Είστε επιεικώς ό,τι να ναι.
Έχοντας ανάγει προβλεψιμότητα και ανωριμότητα σε ολυμπιακό άθλημα θα σας φερθώ με το σεβασμό που σας αρμόζει.
Έχετε μπερδέψει τη βούρτσα με τη λούτσα (προστυχόμουτρα αμέσως).
Ξέρω, δεν έχετε την διαύγεια να σκεφτείτε το καλό σας μέσα σ’ αυτό το κοκτέιλ ορμονών και συναισθημάτων, και καταλαβαίνω πως όταν μιλάτε ξανά μετά από μέρες απόστασης και σιωπής θέλετε μόνο να αγκαλιαστείτε και να φτιάξετε παιδιά.
Σας κυριεύει ένα πάθος, που θέλει να ξεφύγει του ελέγχου σας.
Επιφώτιση νούμερο 1: Αυτό είναι και μόνο. Πάθος. Δυνατό και αρρωστιάρικο, μαζί σου.
Μια μαλακία και μισή όμως αν το καλοσκεφτείτε.
Καταρχάς τρώτε ο ένας τον χρόνο του άλλου. Γιατί αν ήταν δικός σας, πάει στο διάολο.
Ρωτάς πριν ξυπνήσεις μνήμες με νύχτες κολασμένες, αν ο άλλος έχει την όρεξη σου; Ειδικά αν σε έστειλε σημαίνει πως του κάνεις κακό. Δε σου πάει το μυαλό, εγωιστάκι μου; Ε βέβαια μπρος την καύλα του Εγώ, όλα τ’ άλλα λεπτομέρειες.
Τι; Mου πουλάς καψούρα για να σε λυπηθώ; Όπως δεν λυπάσαι εσύ τις επιθυμίες του πρώην σου έτσι κι εγώ σε πληρώνω με το ίδιο νόμισμα. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Όμως όσο κι αν διατηρώ ελπίδες για τα παραπάνω νούμερα, τόσο με απελπίζουν κάποιοι άλλοι.
Μιλάω για τη χειρότερη κατηγορία. Εκείνα τ’ άρρωστα ζεύγη που μέσα απ’ την απίστευτη βλακεία που δέρνει το κάρμα ήρθαν κοντά γιατί είναι στην ίδια πνευματική κατάσταση. Κοινώς, τους βαράει η ίδια μεγέθους βλακεία.
Και οι δυο γουστάρουν την ηδονή της απόρριψης και της επιλογής.
Τους καταλαβαίνεις όταν κάνουν τράμπα τη θέση του χωριστή και του χωριζόμενου. Δυο άνθρωποι εξαρτημένοι απ’ τον εγωκεντρισμό τους παλεύουν για το ποιος θα αναγκάσει τον άλλον να γυρίσει γονυπετής μες τις αναμνήσεις.
Κλάματα και αγκαλιές για το πόσο ανούσια είναι όλα όταν είναι χώρια, για το ότι ταιριάζουν απίστευτα στην πραγματικότητα και για το πόσο χαζό είναι που αφήνουν τα μικρά αυτά θεματάκια να τους γεμίζουν στεναχώρια.
Επιφώτιση νούμερο 2: Δεν είναι απλά όλα, ρε αμοιβάδες. Αλλιώς δε θα χωρίζατε με την πρώτη ευκαιρία. Ακόμα και αν είναι ασήμαντα (για άλλους) για σας είναι τόσο ουσιαστικά όσο ο θυμός που σας βγάζουν.
Ένα έχω να πω. Δεν ξέρετε το Χριστό σας γι’ αυτό και είστε άξιοι της μοίρας σας.
Φαντάζομαι ότι θα χαρακτηριστώ άδικος, απόλυτος και ίσως (ή μάλλον πολύ) παπάρας.
Δεν έχετε άδικο. Η ζήλεια μου τα φταίει όλα. Που δεν έχω βρει ακόμα έναν έρωτα γεμάτο πάθος, τρέλα και ακραίες καταστάσεις με κίνδυνο το ψυχιατρείο και τα βαρβιτουρικά.
Βασικά το βρήκα το πρόβλημα.
Επιφώτιση νουμερο 3: Είμαι ρηχός. Μακάρι να ξεκολλούσα απ’ τα επιφανειακά και να έδινα ψυχή και σώμα σε κάποιον.
Μη σας πω και όποιον να ‘ναι.
Κι αυτό μου το είπε ο σοφός γέροντας.
Χαίρομαι για σας αλήθεια.
Πάω να ξεράσω τώρα.
Συντάκτης: Γιάννης Κατάκης
