Απογοήτευση.
Ετυμολογία: «Το δυσάρεστο συναίσθημα ματαίωσης, λόγω μη ικανοποίησης ή μη πραγματοποίησης ενός επιθυμητού γεγονότος.»
Τα λεξικά έχουν την ικανότητα να σου προσφέρουν μια σημασία άχρωμη και αποσυνδεδεμένη από κάθε συναίσθημα. Αυτός εξάλλου είναι και ο σκοπός της ύπαρξής τους. Η απλή σημασία μια λέξης. Χωρίς προσωπικά στοιχεία και το ανθρώπινο άγγιγμα.
Όμως πώς θα μπορούσες να αποδώσεις το αληθινό νόημα, την ουσία, χωρίς να μεταδόσεις με κάποιο τρόπο όσα αυτή περιέχει; Άραγε θα μπορούσα να εξηγήσω σε έναν φίλο ή σε κάποιον άγνωστο τι πάει να πει απογοήτευση αν δεν είχε ποτέ του την ατυχία να τη ζήσει; Πόσο παραπάνω αν δεν την έχω ζήσει εγώ.
Η απογοήτευση μαζί με μερικές άλλες λέξεις όπως η προδοσία ή ο θάνατος, είναι από κείνες τις ταμπέλες που αναγκαζόμαστε να σηκώσουμε όταν κάτι συγκεκριμένο μας συμβαίνει. Ταμπέλες γιατί το μέγεθος τους είναι τόσο θεόρατο που οι λέξεις μοιάζουν λίγες μπροστά σε περιγραφές. Κι αν παρατηρήσεις όσο πιο επίπονο είναι αυτό το «συγκεκριμένο» τόσο πιο δύσκολο είναι να το περιγράψεις. Τόσο πιο δύσκολα βρίσκεις λέξεις αντάξιες για το βάρος των συναισθημάτων σου.
Σε κάθε μια απ΄αυτές τις περιπτώσεις όμως υπάρχει μια κατηγορία τους που ξεπερνά σε πόνο και δυσκολία τις άλλες. Όπως η προδοσία από έναν φίλο είναι πιο δυσβάστακτη, όπως ο θάνατος δεν θα είναι ποτέ πιο άδικος από εκείνον ενός παιδιού, έτσι και η απογοήτευση είναι πάντα πιο επώδυνη όταν είναι ερωτική.
Γιατί μπορεί να απογοητευτείς από πολλά στη ζωή σου. Μπορεί να μην περάσεις στη σχολή που ονειρευόσουν, μπορεί να χάσεις το αμάξι-ευκαιρία που ήθελες ή να μην κατάφερες να κερδίσεις ένα ματς ποδοσφαιράκι με τους φίλους σου. Όμως καμία απογοήτευση δε θα είναι τόσο βαριά, τόσο ανελέητα ασήκωτη, όσο εκείνη που σου χάρισε ο δικός σου άνθρωπος.
Πρόσφατα το σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν το γιατί. Γιατί αυτή η συγκεκριμένη απογοήτευση πονάει τόσο;
Σε όλες τις περιπτώσεις, όπως μας λέει η ετυμολογία στην αρχή, έχουμε να κάνουμε με το συναίσθημα που ακολουθεί όταν κάτι δεν πάει όπως θα θέλαμε. Και η εύκολη γιατρειά μου σε ένα τέτοιο σενάριο ήταν πως πάντα μπορείς να πεις «Γάμα το, όσο περνούσε απ’ το χέρι μου προσπάθησα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω». Τέλος.
Έτσι μου φάνταζε παρόμοια εύκολο να ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.
Όμως γελιόμουν. Γελιόμουν λες και δεν ήθελα να αντιληφθώ το πώς διαφέρει. Γιατί ξεχωρίζει με τη χειρότερη των εννοιών.
Ως εγωιστικό ον κι εγώ νόμιζα ότι το φταίξιμο βρισκόταν κάπου αλλού, κάπου έξω από μένα. Και συγκεκριμένα στον άλλον. Όταν απογοητεύεσαι ερωτικά συμβαίνει γιατί ο άλλος δεν ακολούθησε αυτά που του πρόσταξες. Έτσι δεν είναι;
Μπορεί να του είπες λέξη προς λέξη «μη με κερατώσεις, αυτό θα είναι το τέλος μας…», να έφτασες στο σημείο να μιλήσεις ανοιχτά για όσα σε φοβίζουν και εκείνος να μην είδε τίποτα παραπάνω από μια αδυναμία που μπορούσε πλέον να χτυπήσει. Ασχέτως αν αναγνώρισες αυτά που σε πληγώνουν. Άσχετα αν ήθελε δύναμη να το παραδεχθείς.
Έδειξες πως δε γουστάρεις να μιλάει με τον πρώην της, όσο μόνο φίλοι κι αν είναι, όσο και αν έχει τελειώσει το μεταξύ τους παραμυθάκι. Στραβομουτσούνιασες και αρνήθηκες την αγκαλιά της νιώθοντας και λίγο αηδία που κάποτε, με τον ίδιο τρόπο, κούρνιαζε σ’ εκείνον.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εσύ άφησες τις πανοπλίες να πέσουν και έδειξες τα τρωτά σου ψυχικά σημεία. Τόσο εμπιστεύτηκες, τόσο μπόρεσες και άντεξες.
Κι όμως, στο τέλος όλα αυτά δε βρήκαν ανταπόκριση.
Οι πονεμένες νύχτες, τα κλάματα και οι φωνές κατέληξαν με τον δικό τους˙μοιραίο τρόπο, να συνάδουν στο σφύριγμα της λήξης.
Και όσο κι αν έβρισες, κι αν ήπιες ή ξενύχτησες για να καταλάβεις το γιατί, τόσο δεν έβρισκες απάντηση. Γιατί όλα κατέληγαν σε σένα. Όλα τα λάθη και οι στιγμές τους ήταν καθαρά δικό σου φταίξιμο. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς έτσι απλά να το ξεχάσεις, να το προσπεράσεις.
Η ερωτική απογοήτευση πονάει περισσότερο γιατί πάντα μας θυμίζει ότι εμείς απογοητεύσαμε τους εαυτούς μας. Με το να θέσουμε ελπίδες, όνειρα και θέλω στα χέρια κάποιου άλλου, ανίκανοι να σταθούμε υπεύθυνοι για μας.
Επειδή δεν ήμασταν έτοιμοι να καθορίσουμε την ευτυχία και τη χαρά μας όπως μόνο εμείς ξέραμε.
Επειδή εξαρτιόμαστε από άλλους για να νιώσουμε το κενό μας να καλύπτεται.
Επειδή προτιμήσαμε να συμβιβαστούμε με λίγη αγάπη παρά να ψάξουμε αυτήν που στ’ αλήθεια θα μας γέμιζε.
Είναι η απογοήτευση με το πρόσωπο που βλέπεις στον καθρέφτη. Και πάντα μας θυμίζει το πόσο λίγοι σταθήκαμε.
Πόσο εύκολα συμβιβαστήκαμε και αν θα είναι τόσο εύκολο να το επαναλάβουμε.
Συντάκτης: Γιάννης Κατάκης
