O Osho φαντάζεται τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους με έναν πολύ παραστατικό τρόπο και από τότε που το διάβασα για πρώτη φορά το υιοθέτησα κι εγώ.
Τις οραματίζεται σαν κύκλους που περιέχουν μέσα τους όλη μας τη συνείδηση.
Οταν ερχόμαστε κοντά με κάποιον αυτοι σιγά-σιγά γινονται ένα. Όσο μεγαλύτερη δηλαδή η συμφωνία τους τόσο μεγαλύτερη η ένωση, και τοσο τα κέντρα τους έρχονται όλο και πιο κοντά.
Πάντα εκεί πόνταρα: στο ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί και ξεχωριστοί, αν θες. Άρα και η μεγαλύτερη ένωση θα είναι κάτι ουτοπικό. Κάτι που δεν υπάρχει πρακτικά και ανήκει μόνο στη φαντασία.
Και μέσα σε αυτή την πεποίθηση εγώ και οι φόβοι μου βρίσκαμε ησυχία. Ήμαστε ασφαλείς στη σιγουριά μας.
Κι έρχεσαι τώρα και μου τα χαλάς όλα. Εσύ και η αποδοχή σου για μένα μου χαλάτε τη βόλεψη.
Όμως αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι πως όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ μου αρέσει. Είμαι δύσκολος γενικά και γι’ αυτό μόνο οι δύσκολοι με αντέχουν.
Αλλά είναι κάποια κομμάτια σου που με τραβάνε και θέλω χρόνο μαζί σου.
Το χαμόγελό σου όταν είμαι ο εαυτός μου για αρχή.
Να σου βγάζω χίλιους λόγους για να φύγεις μακριά κι εσύ να τα αποδέχεσαι χωρίς να μου ζητάς αντάλλαγμα για αυτή σου τη «θυσία».
Όταν ο νορμάλ άνθρωπος βλέπει να τον κοροϊδεύουν σηκώνεται και φεύγει. Πάει αλλού. Εσύ άραξες εδώ και λες ότι σου αρέσουν οι καφρίλες μου.
Βλέπεις την ειρωνεία μες το χιούμορ μου και συνεχίζεις ακάθεκτη να γελάς. Να λέω πως είσαι για δέσιμο κι εσύ να συμφωνείς. Να ετοιμάζομαι για την αντίδρασή σου και τελικά να μένω μαλάκας και χωρίς ατάκα να πετάξω.
Το καταλαβαίνεις ότι βγάζεις άκυρα όσα ξέρω;
Εσύ ποια είσαι και δεν αντιδράς;
Πάρε το ψώνιο μου για παράδειγμα.
Τόσα χρόνια κατάλαβα πως πρέπει να τα έχεις καλά μέσα σου για να μην τσιμπάς όταν λέω πόσο γαμάτος είμαι. Σημαίνει ότι δεν έχεις ανάγκη τους άλλους για να νιώσεις άνετα. Ξέρεις λίγο παραπάνω ποια είσαι.
Και ένα ψώνιο θα είναι πάντα ένα αυτάρεσκο κάθαρμα. Ένας τύπος που φτιάχνεται με τη φάση του. Μπορεί και να του αρέσεις, όμως δεν ξέχασε να γουστάρει τον εαυτό του.
Κι εσύ να λες πως θέλει μαγκιά να αγαπάς αυτό που είσαι, κι εγώ πάλι να μένω speechless, που λένε στο χωριό μου.
Ή όταν είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται.
Με την πραγματική έννοια, εκείνη που λες ό,τι νιώθεις και σκέφτεσαι. Όχι για να υποτιμήσεις τον άλλον αλλά για να είσαι αληθινός με σένα τον ίδιο. Μάθαμε από μικροί να τη ζητάμε και τόσο αντιδράμε οταν μας την προσφερουν γιατί δεν είμαστε ποτέ έτοιμοι.
Εσένα πού είναι η αντίδραση σου;
Γιατί δε χαμηλώνεις το βλέμμα; Γιατί σέβεσαι αυτά που λέω και δεν προσπαθείς να σκεφτείς κάτι να βολεύει και τους δυο;
Ακόμα και όταν αποφάσισα να σε κάνω να ζηλέψεις αντί να θυμώσεις κοίταξες τη διπλανή, γούρλωσες τα μάτια και μου ψιθύρισες «τι κωλάρα είναι αυτή, μάνα μου;»
Πήρες τη ζήλια, που δεν ξέρω καν αν ένιωσες, και την έκανες παιχνίδι.
Είναι δυνατόν να βλέπω τέτοιες συμπεριφορές και να μη γουστάρω; Να θυμάμαι όσα μου καταλόγισαν παλιά και να βλέπω εσένα να χαίρεσαι με αυτό που είμαι.
Να με λες ξεχωριστό και πως η αληθινή αγάπη είναι κάτι ουτοπικό;
Τι στο διάολο δηλαδή; Μήπως η αγάπη έρχεται όταν δε σε ενδιαφέρει καθόλου;
Και το καλύτερο απ’ όλα; Αυτό που φτιάχνεσαι με τα παιχνίδια του μυαλού;
Όλοι λένε ότι τα μισούν.
«Δε θέλω πολλά. Έναν άνθρωπο που να λέει τι αισθάνεται, τι σκέφτεται,να είναι γνήσιος και να δείχνει αυτό που είναι.»
Μια σιγουριά και βεβαιότητα για να χοντροκάτσουν και να μην κουνιούνται, εγώ νομίζω. Γιατί όταν μετά από καιρό έχουνε βουλιάξει στην καθημερινότητα της σχέσης παραπονιούνται ότι του πήρανε για δεδομένους.
Με όλα αυτά μες το μυαλό μου, εσύ να λες πως θα με παρατήσεις αν σταματήσω να παίζω με το δικό σου. Πως μόνο έτσι θα παραμείνει η φλόγα και το ενδιαφέρον.
Με ρώτησες προχθές τι γουστάρω σε σένα. Δεν απάντησα παρά μόνο χαμογέλασα και για ακόμη μια φορά μου έκλεψες ατάκα που ετοίμαζα.
Σκέφτομαι λοιπόν, τι μου έχουνε πετάξει τόσα χρόνια;
Πως μου αρέσει να πονάω τους άλλους. Να τους βγάζω λίγους και να μην ευχαριστιέμαι με τίποτα. Πως είμαι σαδιστής.
Λέγε-λέγε τα πίστεψα μη σου πω.
Έως ότου ο κύκλος σου άρχισε να μπαίνει στον δικό μου.
Να με θες για όσα οι άλλες με άφησαν.
Να μου θυμίζεις πως δεν αντέχω τους μέτριους και να μη σταματήσω να θέλω όσα αξίζω. «Δηλαδή εμένα» μου πετάς και δεν ξέρω αν χρειάζεται ειρωνεία ή απλά ένα φιλί για να σε νικήσω.
Αυτό είναι λοιπόν που γουστάρω σε σένα.
Που με αποδέχεσαι και ξέρεις πώς να το κάνεις.
Συντάκτης: Γιάννης Κατάκης
