Εδώ και λίγο καιρό η αρχισυνταξία μας είχε μια πρωτότυπη ιδέα. Εσείς να μας στέλνετε τις ιστορίες σας κι εμεις να τις γράφουμε.
Απλή διαδικασία, μπαίνεις στο site, διαλέγεις τον Pillowfighter που γουστάρεις, γράφεις τι έχει γίνει με το έτερον ήμισυ κι εμείς κατεβάζουμε έμπνευση για χάρη σας.
Ονομάζεται yourstories reloaded και η βασική διαφορά με τη στήλη yourstories είναι πως τα κείμενα δημιουργούνται από τα άρρωστα μυαλά μας και μόνο.
Η απήχηση δικαίωσε το ένστικτο, τα email γέμισαν μηνύματα κι εμείς σηκώσαμε μανίκια.
Όπως ήταν λογικό όμως, οι περισσότεροι από σας βυθισμένοι στην κλάψα του «με παράτησε» και «δεν με γουστάρει πλέον» πήρατε φόρα και μας στέλνετε τις σκέψεις που σας πνίγουν τα βράδια με αποτέλεσμα πολλοί εδώ να φλερτάρουμε με την αυτοκτονία.
Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι σας ζητάμε τα γεγονότα κι εσείς μας στέλνετε τους συναισθηματικούς σας συνειρμούς. Είναι πιο πολύ το ότι κατά κύριο λόγο είστε ερωτευμένοι με τον έρωτα. Mε την κλάψα και το στερεότυπο. Και δυστυχώς το ίδιο ισχύει για το γενικό σύνολο του πλανήτη.
Άλλο ο έρωτας κι άλλο το μελό.
Δεν είναι το ίδιο και μάλιστα το δεύτερο αποτελεί φτηνή και ανάξια απομίμηση του πρώτου.
Έρωτας θα πει χημικές διεργασίες που συμβαίνουν στον εγκέφαλο όταν ζεις μια κατάσταση που σε καυλώνει. Σωματικά και εγκεφαλικά.
«Και τι δεν είναι χημική διαδικασία ρε κάφρε;» σε ακούω να ετοιμάζεις. Σε πρόλαβα καριολάκι της επιστήμης.
Ο έρωτας όπως όλες οι έντονες συγκινήσεις είναι κάτι φυσιολογικό και αποδεκτό. Είναι από τις μεγαλύτερες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου. Ίσως η αποκορύφωση στο συναισθηματικό κομμάτι της.
Αυτά που νομίζεις ότι ζεις όμως δεν είναι έρωτας. Είναι μαλακίες και μαλακίες θα σου συμβαίνουν γιατί το επιλέγεις.
Όταν σκέφτεσαι συνέχεια το κλάμα που μας ταΐζει με το ζόρι ο δυτικός κινηματογράφος και οι cosmo φυλλάδες το μόνο που καταφέρνεις είναι να ρίχνεις τα επίπεδα της συναισθηματικής σου ευφυΐας στα τάρταρα.
Κάπου το ‘χε πετάξει και ο Γκαίτε αν θυμάμαι καλά. «Οι άνθρωποι θα υπέφεραν λιγότερο αν δεν χρησιμοποιούσαν τόσο τη φαντασία τους για να θυμούνται τα δεινά του παρελθόντος»
Γι αυτό σας λέω την αλήθεια, έχω κουραστεί. Και τι δεν διάβασαν τα μάτια μου τον τελευταίο καιρό. Από πάθος για παντρεμένους και σχέσεις αποστάσεως που πονάνε μέχρι κερατιάτικες απολογίες τα χαράματα κάτω από σπίτια και μπαλκόνια.
Α, μην ξεχάσω το καλύτερο. Τους ταυτόχρονους οργασμούς!
Η άλλη θεωρεί το γεγονός ότι τελειώσανε την ίδια στιγμή απόδειξη πως η αγάπη τους είναι δώρο των Θεών και άρα κρίμα μεγάλο τώρα εκείνος να πηδάει άλλες…
Είστε με τα καλά σας;
Ο χαρακτηρισμός «μελό» βγαίνει από το melancholy (καμία σχέση με την τραγουδάρα των Iced Earth) και δηλώνει την εμμονή σου να σκέφτεσαι και να εκφράζεις τα συναισθήματά σου με σκοπό να με ρίξεις σε κατάθλιψη.
Πες με υποκριτή πες με δειλό όμως έχω μια γαμάτη ικανότητα. Κάθε φορά που πάω να διαβάσω ένα κλαψιάρικο κείμενο τα μινίγκια μου αρχίζουν να τσούζουν. Είναι ο εγκέφαλός μου που με προειδοποιεί να μην τελειώσω το διάβασμα των σκέψεων σου.
Γι’αυτό και διαβάζω ελάχιστους συγγραφείς και το δηλώνω ανοιχτά.
Δε με νοιάζει να ακούσω τα συναισθήματα σου. Είναι δικά σου κράτα τα για σένα. Τα γεγονότα θέλω να μάθω κι από κει να νιώσω ό,τι με κάνουν να νιώσω.
Μπορώ μόνος μου και δεν εκτιμώ το ότι προσπαθείς να ταράξεις την ηρεμία μου επειδή σε παράτησε για να πάει διακοπές με τους φίλους του.
Πες μου τι έγινε κι έτσι κανε με να σε φανταστώ να χαμογελάς στο πλευρό του.
Μην μου αναφέρεις ότι κάνατε και γαμώ τα σεξ γιατί το μόνο που καταφέρνεις είναι να φαντάζομαι κουνέλια.
Άσε με να φτιάξω εικόνες από τη σύντομη ιστοριούλα σας και να φανταστώ μια επική ιστορία αγάπης στο μυαλό μου. Με σένα να μάχεσαι τους δαίμονές σου κι εκείνη να προσπαθεί να σου σταθεί στα δύσκολα.
Μη μου λες πώς νιώθεις, ένιωσες ή θα ήθελες να νιώσεις.
Θέλω να δω τις εκφράσεις σου καθώς βαράς τοίχους απ’τα νεύρα σου και δεν μπορείς να μου πεις μούφες. Το μυαλό σου να μην ξέρει τι να πρωτοπεί για όσα της έκανες και σου ‘κανε.
Αν πονάς πραγματικά θα το δω στο ψεύτικο χαμόγελό σου όταν μου πετάξεις πως είσαι καλύτερα μακριά της.
Μπορείς να μου πεις τι ακριβώς έγινε;
Μόνο έτσι θα με αρπάξεις απ’ το σβέρκο και να με χώσεις στις σκέψεις μου.
Και ξέρεις κάτι;
Πολύ πιθανόν να ζητήσω παραπάνω.
Συντάκτης: Γιάννης Κατάκης
