Υποσχέσεις.
Μια απ τις συνήθειες των ανθρώπων. Είχαμε πάντα την ανάγκη να δένουμε ζωές με δηλώσεις που υπογράφουν οι φωνές μας.
Γιατί έχουν δύναμη οι υποσχέσεις. Κάπου τις δίνουμε εμείς, κάπου τις αποζητάμε. Είναι αναγκαίες.
Κουβέντες που ηρεμούν τη ψυχή μας και καταφέρνουν να μας πείσουν. Μάθαμε από μικροί στην ανασφάλεια και κάθε φορά που θέλουμε τη σιγουριά αποζητούμε μια υπόσχεση. Να στηριχθούμε, να συνεχίσουμε την πίστη σε κάτι μεγαλύτερο.
Και άλλες φορές θέλουν να καταλάβουμε ότι είμαστε σημαντικοί. Ότι κάποιος μας νοιάζεται και θα έκανε, ίσως, την υπέρβαση για να μας χαρίσει στιγμές χαράς, που πιστεύει ότι αξίζουμε.
Και είναι τόσο μεγάλη αυτή η ανάγκη που είμαστε έτοιμοι να αρπαχτούμε απ’ όσα μας προσφέρουν, χωρίς να ξέρουμε αν πρόκειται για κάτι αναπόδεικτο.
Είναι τόσο δυνατές που δε χρειάζεσαι αποδείξεις για να τις πιστέψεις. Είναι επιλογή που παίρνεις εκείνη τη στιγμή. Κάτι σαν τζόγος.
Θες δε θες, αργότερα θα σου έρθουν όμως πλέον είναι αργά για ν’ αλλάξεις το νούμερο που πόνταρες.
Δέχτηκες ή απέρριψες. Έκανες την επιλογή σου.
Και θυμάμαι τις ίδιες λέξεις σου μετά απ’ τον καυγά. «Κάνε την επιλογή σου».
Να αποφεύγω την κουβέντα γιατί θα πληγωθείς, να φωνάζεις πως πρέπει να επιλέξω. Πως φοβάμαι να μιλήσω, φοβάμαι μήπως νιώσω.
Ήθελες να ακούσεις το «για πάντα» κι εγώ πεισματικά κρατούσα το στόμα μου κλειστό. Είχες ανάγκη από μια υπόσχεση που δεν μπορούσα να σου δώσω. Δεν ήθελα να εκμεταλλευτώ αυτή σου την ανάγκη.
Και ανίκανη όπως είσαι να δεχθείς όσα δεν μπορείς να δεις, σηκώθηκες να φύγεις.
Όμως πρέπει να ξέρεις κάτι.
Οι υποσχέσεις είναι εύκολες. Τόσο εύκολες όσο οι ανάσες. Αν δε δώσεις σημασία ͘βαρυτητα σε όσα βγαίνουν απ’ το στόμα σου, δεν διαφέρεις και πολύ από έναν καλό ψεύτη.
Έμαθα να φοβάμαι όσους καταλαβαίνουν τι χρειάζονται ν’ ακούσουν οι πολλοί. Έχουν μια δύναμη στα χέρια τους. Σε ελέγχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Τέτοια δύναμη δεν ήθελα επάνω σου. Όχι πως είμαι απ΄τους καλούς, απλώς, με σένα δεν ήθελα να είμαι απ’ τους κακούς.
Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν, και μη γελάς. Οι άνθρωποι αλλάζουν όταν στ’ αλήθεια. Σαν τους πρώην που παράτησες γιατί απλά «δεν ήταν όπως στην αρχή».
Λένε όλοι πως δεν αλλάζει ο άνθρωπος, με τέτοια πικρία που καταλαβαίνεις αμέσως ότι μιλάνε για τον εαυτό τους. Για το ότι ακόμα πιστεύουν όσα ακούν, χωρίς αποδείξεις, και μετά ρίχνουν το φταίξιμο αλλού. Γιατί είναι εύκολο να αποποιείσαι των ευθυνών σου. Εύκολο και ψέμα. Κάτι ξέρω για τους ψεύτες.
Και έτσι, αν υποσχεθώ ότι θα σ’ αγαπάω, ότι δε θα σε πληγώσω, ότι θα είμαι εδώ για πάντα, θα σου πω ψέματα.
Δε θέλω να μείνω για πάντα ο ίδιος. Ένα σταθερό πράγμα ͘χωρις επιλογή για αλλαγή, καλή ή άσχημη. Θέλω να ζήσω. Να αλλάξω συνειδητά και ασυνείδητα σε όσα ισως επιθυμησω.
Αν πω το «για πάντα» δεν υπόσχομαι αιώνια αγάπη αλλά μια στασιμότητα. Μια σιγουριά πως όλα θα είναι τα ίδια.
Αν μου ζητάς να μην αλλάξω είναι σαν να ζητάς να είμαι σίγουρος. Κι εγώ δε θέλω σιγουριά μαζί σου αλλά μια ζωή στο πλάι σου.
Αλήθεια και βεβαιότητα δεν πάνε μαζί. Όσο ειλικρινής είσαι άλλο τόσο αναγνωρίζεις πως δεν ξέρεις. Πως όλα αλλάζουν. Η πραγματική επιλογή δεν είναι ανάμεσα στο για πάντα και καθόλου, αλλά στην αλήθεια και στη βεβαιότητα.
Δεν μπορείς να πάρεις και τα δυο μονοπάτια.
Έχω κάνει λοιπόν την επιλογή μου και το μόνο που υπόσχομαι είναι η αλήθεια.
Για όσο κρατάει μια αγάπη, για πάντα ή για λίγο, επιλέγω να σου μιλάω με βάση την αλήθεια μου. Όσα νιώθω να στα δείχνω, να μην απορείς για το τώρα. Όχι όσα θες να ακούσεις κι ας είναι ψέματα.
Βλέπεις, έχει πολλούς ψεύτες αυτός ο κόσμος. Ένα κάρο όπου κι αν κοιτάξεις. Είναι εκεί αν τους προτιμάς.
Το θέμα είναι πως ήρθε η σειρά σου να επιλέξεις τι θες να έχεις στη ζωή σου.
Σιγουριά ή αλήθεια;
Συντάκτης: Γιάννης Κατάκης
