Και πίνεις το καφεδάκι σου χαλαρός στην παραλία και γελάτε. Και σου λέει «Είδα την Ελένη εχθές» Χτυπάς το κούτελο στο τραπέζι για να γλυτώσεις το ανεύρυσμα; Η απλά χαμογελάς;
Αν τους ρωτήσεις θυμούνται ακόμα την γνωριμία τους λες και ήταν πριν μέρες. Και ας πέρασαν χρόνια. Ποιος τους σύστησε, τι έπιναν, τι φορούσαν, πόσο εντύπωση έκανε ο ένας στο άλλον. Μόνο τι μεσημεριανό είχαν φάει τους διαφεύγει. Λες και η ανάμνηση μιας νύχτας είναι ό,τι πιο πολύτιμο και δε θέλουν να ξεθωριάσει.
Συναντήθηκαν πολλές φορές που δεν ξέρουμε. Χωρίς check in, χωρίς tag και άλλες δηλώσεις. Αθόρυβα και ουσιαστικά. Όπως αρμόζει σε ανθρώπους που δεν πανηγυρίζουν τις στιγμές, αλλά προτιμούν να τις ζουν.
Κι όμως κανένας δεν ξέρει στα σίγουρα πόσο κοντά ήρθαν και ας νιώθουν όλοι τον ηλεκτρισμό ανάμεσά τους. Ένας χώρος φορτισμένος όταν είναι και οι δυο «εντελώς τυχαία» εκεί.
Βλέμματα που κρατάνε λίγο παραπάνω από το κανονικό. Χειραψίες βιαστικές για να κρύψουν κάτι. Δυο σώματα που συχνά καθρεφτίζονται και ας είναι στις άκρες της παρέας.
Δεν αφήνουν τίποτα χειροπιαστό. Μόνο υποψίες. Μισούσα τις υποψίες.
Δεν άντεξα παραπάνω από μήνα και τον ξεμπρόστιασα. Καιγόμουν να μάθω το γιατί. Γιατί ενώ γουστάρουν τόσο, δεν είναι μαζί. Μαζί για να νιώσουν τα πάντα στο μεγαλείο τους. Έρωτα, πόνο, πάθος.
Ο απίστευτος χαμογελούσε.
«Έχουμε σχέση. Απλά όχι όπως την φαντάζεστε. Στην τελική τι είναι σχέση; Δυο άνθρωποι που ενδιαφέρονται και ξέρουν το πόσο ταιριάζουν.»
Όσο και αν τον κατηγόρησα πώς παίζει μαζί της, δεν έσπασε. Ούτε μια ρωγμή.
«Και τι δεν είναι παιχνίδι αν το σκεφτείς; Δηλώνω παιδί και μου αρέσω. Όποιος ενοχλείται από αυτό, δεν τον θέλω εκεί να παίξουμε.» Τι λέει ρε το πεντάχρονο;
«Ναι αλλά το κρυφτό τελειώνει με φτύσιμο και δεν το θες φαντάζομαι.» απάντησα και βιάστηκα να με παραδεχτώ.
«Εσύ περνάς όμορφα μόνο όταν νικάς;»
Δεν καταλάβαινα. Δεν μπορούσα να χωνέψω πως δεν την θέλει δικιά του και μόνο. Πως γίνεται να είναι χώρια; Ούτε απόσταση, ούτε ασυμφωνία χαρακτήρων, ούτε βέρα στο δάχτυλο.
Καμιά από τις γνωστές δικαιολογίες αυτών που φοβούνται την δέσμευση. Τι σόι υποσχέσεις δώσανε για να ησυχάσουν τις ψυχές τους;
Τον πίεσα παραπάνω για να μάθω. Αρνούμενος να συνεχίσει πήγε την κουβέντα αλλού…
Θα αποκάλυπτα την σχεσοφοβία που τον είχε χτυπήσει. Θα τους έδειχνα την αλήθεια. Μα δεν καταλάβαινα κανέναν τους.
Μόνο αν έβαζα τον εαυτό μου σε τέτοια θέση θα μπορούσα να τους νιώσω.
Πώς να αρνηθώ ότι την θέλω μόνο για μένα; Να έχω μαζί της αυτό που ορίζει η λογική. Να θυμώσω, να ζηλέψω και να μαλώσω. Να τα κάνω όλα πουτάνα άμα χρειαστεί για την αγάπη μας.
Ώπα ώπα, πώς έφτασα εδώ τώρα; Τι σημαίνει αυτό; Τι μας κάνει να σκεφτόμαστε έτσι; Ακόμα και αν δεν το αναγνωρίζουμε; Η αγάπη μας για την αγάπη καθ’αυτή ή ο φόβος μην μας φύγει για κάτι καλύτερο; Και τι γίνεται αν η ρίζα του κακού είναι η ζήλια και ο φόβος. Τόσο δυνατά και ύπουλα να σου χτυπάνε το στήθος και ‘συ να νομίζεις ότι είναι έρωτας.
Καίω τις φυλακές που μας έβαζα. Εσένα και Εμένα. Σταματάω να δίνω αξία στην φυλακή σου και μιλάω ξεκάθαρα γιατί με θέλω ειλικρινή. Για όσο πάει και όσο κρατήσει. Και όταν έρθει αυτό που είναι για να μείνει, δε θα φοβηθώ ούτε φυλακές ούτε γνώμες τρίτων. Θα σου πω όπως στην αρχή τι θέλω και αν γουστάρεις φύγαμε μαζί. Αλλιώς δεν ήταν να ζήσουμε τίποτα.
Η φωνή στο κεφάλι μου είχε αλλάξει χροιά και πλέον ακούω τον φίλο μου να μιλάει. Επιτέλους βγάζω νόημα.
Και μετά άρχισα να τους βλέπω. Τόσα ζευγάρια εκεί έξω δε ζουν την κλασσική στερεοτυπική σχέση έτσι όπως μας έμαθαν γιαγιάδες και αμερικάνικες ταινίες. Δεν εννοώ τους χίπηδες που σκορπάνε νεογνά, εκδηλώνουν συνέχεια τον μοντερνισμό και την απέχθεια τους για τον γάμο.
Αλλά για τα παιδιά της διπλανής πόρτας. Ούτε χωρισμένοι γονείς, ούτε τραύματα στην ψυχή από έλλειψη χαδιού στην βρεφική ηλικία. Νορμάλ άνθρωποι που ζητάνε την ουσιαστική σχέση και σύνδεση με κάποιον που ταιριάζουν (όσο ταιριάζουν) χωρίς να βάζουν ταμπέλες και να περιορίζουν αυτό που έχουν.
Χωρίς να προδικάζουν καταστάσεις αρνητικά ή θετικά. Χωρίς φόβους να παίρνουν τα τιμόνια της ζωής. Δεν φοβούνται να ζήσουν και ίσως να πονέσουν. Χωρίς υποσχέσεις για το μέλλον.
Μόνο για το τώρα. Και εκεί φτιάχνουν τα ομορφότερα παλάτια και ας τα γκρεμίσουν, όταν θέλουν, ίσως για μια καλύβα που τους κάνει ευτυχισμένους.
Συντάκτης: Γιάννης Κατάκης
