Αλλού δίνουμε το πράσινο φως, άλλοι μας πλησιάζουν

Τι υπερδύναμη θα ήθελες να έχεις; Μη σε ξαφνιάζει η ερώτηση, συνηθίζω να την κάνω πολύ συχνά στους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν. Όσο παιδικό κι αστείο κι αν φαίνεται στην αρχή, με βοηθάει πάντα να καταλάβω κατά πολύ τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου και μόνο απ’ την αντίδρασή του στο άκουσμά της -δοκίμασε το κι εσύ και θα με θυμηθείς. Η πιο συχνή απάντηση που παίρνω, λοιπόν, στην ερώτηση αυτή είναι, ότι θα ήθελαν να διαβάζουν τη σκέψη των άλλων, να ξέρουν τι σκέφτονται γι’ αυτούς.

Δεν έπαψε ποτέ να μου ακούγεται σαν μια ήπια μορφή μαζοχισμού, δε θα πω ψέματα, αφενός γιατί υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέρουσες υπερδυνάμεις να επιλέξεις κι αφετέρου για το προφανές, ποιος έχει τόσο μεγάλη ψυχική δύναμη, άραγε, για να αντιμετωπίζει με θάρρος, όλα τα κακεντρεχή σχόλια που αραδιάζονται μπροστά του και μάλιστα να επιδιώκει ο ίδιος να τα μάθει;

Οι περισσότεροι από εμάς (και πρώτη-πρώτη εγώ) θα πέφταμε σε κατάθλιψη με αυτή την ωμότητα και την αυθόρμητη αφιλτράριστη ειλικρίνεια. Απ’ την άλλη, βέβαια, το καταλαβαίνω, χωρίς να θέλω να φάσκω και να αντιφάσκω. Υπάρχει μέσα σ’ όλους μας μια έντονη ανάγκη και μια περιέργεια να κατανοήσουμε τα πάντα γύρω μας.

Ένα απ’ αυτά, λοιπόν, που προσπαθούμε να καταλάβουμε με πείσμα κι αγωνία είναι οι σκέψεις κι η συμπεριφορά ανθρώπων, ανθρώπων που καμιά φορά με το ζόρι ξέρουμε το όνομά τους. Κι όλο νομίζουμε πως τους ξέρουμε, όλο τους σχολιάζουμε και κρίνουμε τη ζωή και τις επιλογές τους, λες και κάποιος μας ρώτησε, λες και κάποιος νοιάζεται για τη γνώμη μας. Έχουμε για τον καθένα μια έτοιμη και πιστοποιημένη γνωμάτευση με την υπογραφή μας, η οποία σκιαγραφεί το χαρακτήρα τους. Και κάτω-κάτω, ένας βαθμός με μια σφραγίδα μας, απόρριψη ή έγκριση;

Δεν είναι, όμως, κανένας μας ένας βαθμός, μια σφραγίδα και μια υπογραφή. Αυτός που για εσένα μπορεί να είναι μια εύκολη κι ακούραστη απόρριψη, για κάποιον άλλον θα είναι η μεγαλύτερη αποδοχή της ζωής του. Γι’ αυτό και το συγκεκριμένο πείραμα δεν έχει αποτέλεσμα, κανείς δεν μπορεί αβίαστα να μπει μέσα στο μυαλό του άλλου, ευτυχώς ή δυστυχώς.

Το πιο κοντινό σε ψυχανάλυση που μπορείς, όμως, να κάνεις στο συνομιλητή σου, άμα σε ενδιαφέρει, είναι να τον παρατηρήσεις. Απ’ τη στάση του σώματός του μέχρι το βλέμμα, τις κινήσεις, τις εκφράσεις και τις αντιδράσεις με την παρέα του. Αυτό πετυχαίνει πολύ συχνά και σε βοηθά να καταλάβεις τι γνώμη έχει κάποιος για εσένα και πώς νιώθει όταν σε βλέπει -η γλώσσα του σώματος ξέρει καλύτερα.

Το εξής παράδοξο, όμως, που συμβαίνει και πολύ συχνά, είναι πως ποτέ δε σε καταλαβαίνει ο άμεσα ενδιαφερόμενος. Συνέχεια κάτι άκυροι –η απόρριψη μας η αποδοχή κάποιου άλλου, που λέγαμε– προσπαθούν να σε καταλάβουν και να σε προσεγγίσουν, νομίζοντας μάλιστα πως το ίδιο προσπαθείς κι εσύ γι’ αυτούς. Σου στέλνουν καθημερινά δεκάδες μηνύματα, όλοι εκτός από αυτόν που θέλεις εσύ. Ποιος πρώην μας καταράστηκε, γαμώτο;

Έχουν τόση σιγουριά που απορείς με τη σειρά σου τι κάνεις λάθος και πώς γίνεται να νομίζουν ότι τους έχεις δώσει το πράσινο φως, ενώ με το ζόρι τους έχεις ρίξει κάνα-δυο ματιές. Κι οι άλλοι που όχι φώτα, προβολείς ολόκληρους τους έχεις ρίξει κατά πάνω τους και μόνο σήματα καπνού δεν τους έχεις κάνει ακόμα, χαμπάρι, δεν έχουν καταλάβει τίποτα.

Δεν έχουν όντως καταλάβει ή απλά το παίζουν έτσι επειδή δεν ενδιαφέρονται ή θέλουν να κερδίσουν χρόνο; Η απάντηση αγνοείται κι αυτή είναι κι η πικρή ιστορία της ζωής μας. Σίγουρος δε θα μπορείς να είσαι ποτέ για κάτι τέτοιο, γιατί στο φλερτ δεν υπάρχουν κανόνες, όλα τα μέσα επιτρέπονται. Εκεί είναι κι η μαγεία του, αν με ρωτάς, κι εδώ όμως χρειάζεται και λίγος παραπάνω τσαμπουκάς, ώστε να ανοίξουμε καθαρά τα χαρτιά μας για να πάρουμε (στη χειρότερη) και καθαρές απορρίψεις.

Αυτό που τελευταία προσπαθώ να κάνω και θα το πρότεινα και σε εσένα, είναι να μην πιέζεις και να μην πιέζεσαι. Μην προσπαθείς με το στανιό να νιώσεις, να ερωτευτείς και να αγαπήσεις.  Άμα χαλαρώσεις και δεις το πράγμα πιο θετικά, όλα θα γίνουν -ή τουλάχιστον έτσι άκουσα.