Δεν είμαστε αχάριστοι· ξέρουμε τι αξίζουμε

Εμείς οι άνθρωποι το ‘χουμε αυτό το κουσούρι, κατηγοριοποιούμε αβίαστα τον κάθε άνθρωπο που τυχαία μπαίνει στη ζωή μας. Μα, ξεχνάμε ότι κανένας δεν έχει μόνο καλή ή μόνο κακή πλευρά κι έτσι πέφτουμε έξω -τις περισσότερες φορές τουλάχιστον.

Μόλις λοιπόν βρούμε ή νομίζουμε ότι βρήκαμε εκεί έξω κάποιον, που η κατηγορία του —ναι αυτή λέω, που τον κατατάξαμε πρωτύτερα— είναι πανομοιότυπη η έστω συμβατή με εμάς και την κοσμοθεωρία μας, βρε αδερφέ, τον βαφτίζουμε από «καλό παιδί» σύντροφό μας και του χαρίζουμε μαζί με την καρδιά μας, όρκους αγάπης, αιώνιας αφοσίωσης κι άλλες τέτοιες κουβέντες προσεχώς βαρύγδουπες.

Τι γίνεται, όμως, όταν αυτό το καλό παιδί —ο σύντροφος μας— δε μένει πλέον ικανοποιημένος απ’ αυτά που ευκαιρούμε να του προσφέρουμε; Μεταπηδά κατηγορία και από «καλό» παιδί γίνεται «κακό», αλλά πιο συγκεκριμένα ένας αχάριστος, που δε μένει ευχαριστημένος με τίποτα και ποτέ.

Στην προκειμένη περίπτωση η κατηγοριοποίηση βοηθά, μας απαλύνει λίγο τον πόνο και διώχνει, έστω και βραχυπρόθεσμα, τα κόμπλεξ και τα πιθανά συμπλέγματα κατωτερότητας απ’ το μυαλό μας. Είναι άσχημο να σου λέει κατάμουτρα ο άνθρωπός σου ότι δε του αρκείς, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου, κι ας του μοιάζει πολύ.

Όταν όμως η πρώτη ψυχρολουσία γιάνει, τα πράγματα δε φαίνονται τόσο επιφανειακά. Θαρρείς και το μυαλό σου, σου έπαιζε παιχνίδια για να δει τα όριά σου. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν, ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν δα και τόσο αχάριστος, απλώς προσπάθησε να πάρει στο κυνήγι αυτά που πιστεύει ότι του αξίζουν και δεν κάθισε να περιμένει πότε κι αν του τα φέρει η ζωή. Δε βολεύτηκε σε μέτριες γι’ αυτόν σχέσεις, άλλα βγήκε έξω απ’ τη βολή του και τα διεκδίκησε όλα.

Κι ας μην μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω, μπορείς τουλάχιστον να πάρεις έναν έντονου χρώματος μαρκαδόρο και να υπογραμμίσεις την εξής φράση «Μην αρκείσαι σε ψίχουλα όταν εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν να σου χαρίσουν φούρνους ολόκληρους, όχι επειδή το ζητάς αλλά επειδή το θέλουν». Δε μιλάω για υλικά αγαθά, τι να τα κάνεις άλλωστε κάποτε τελειώνουν, αλλά για συναισθήματα. Αυτά μας είναι απαραίτητα κι αν τελειώσουν μην τρομάξεις, ψάξε απλώς λίγο καλύτερα μέσα σου.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθείς σε μια τέτοια σχέση, που δε σου δίνει αυτά που εσύ έχεις ανάγκη, που δε σε καλύπτει συναισθηματικά, πριν προλάβουν να σου φορτώσουν την ταμπέλα του αχάριστου, τρέχα. Και το νου σου, μην κοιτάξεις πίσω ακόμη κι αν ορκίζονται πως θ’ αλλάξουν και πως θα σου δώσουν ό,τι χρειάζεσαι. Τι να το κάνεις μωρέ όταν τους το ζητάς;

Το θέμα είναι να πηγάζει από μέσα τους όλη αυτή η ανιδιοτελής αγάπη, να ενδιαφέρονται για μας επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, όχι από φόβο μη φύγουμε και μείνουν μόνοι. Κανένας συμβιβασμός σε μια μέτρια σχέση, μόνο και μόνο επειδή το θεωρούμενο έτερόν μας ήμισυ μας έπεισε, για ακόμη μια φορά, ότι ζητάμε πολλά και ότι δε θα βρεθεί κανένας άλλος εκεί έξω που να μας αντέξει και να μας αγαπήσει όσο αυτός.

Η πιο σωστή απάντηση σε μια τέτοια, αποφθεγματικού ύφους, φράση που βγαίνει απ’ το καθόλου ποιητικό στοματάκι του είναι: «Κοίτα να μαθαίνεις!».