Φέτος στην παραλία πάρε μόνο το χαμόγελό σου

«10 τρόποι για να χάσετε 159 κιλά σε 7 ημέρες», «Mπορείς ακόμη ν’ αποκτήσεις το summer body που ονειρεύεσαι, αρκεί να κάνεις…». Όλοι έχουμε μπει κάποια στιγμή στον πειρασμό,  όχι απλώς να διαβάσουμε, αλλά και να πιστέψουμε ―έλα, τώρα, μεταξύ μας είμαστε― τέτοιου είδους άρθρα. Και με το δίκιο μας φυσικά, αφού ολημερίς κι ολονυχτίς βομβαρδιζόμαστε απ’ τα social media με εικόνες καλογραμμωμένων κι αψεγάδιαστων κορμιών και προσώπων.

Μη φανταστείς ότι θα προσπαθήσω να σε πείσω, ούτε ότι δεν είναι ωραία ούτε πως αν μου δινόταν η ευκαιρία  να αποκτήσω αναίμακτα ένα τέτοιο αξιοζήλευτο κορμί θα έλεγα όχι, ας είμαστε ρεαλιστές. Η κατάσταση, όμως, δυστυχώς ξεφεύγει όταν άνθρωποι, στους οποίους η θεά τύχη χάρισε απλόχερα ένα σφριγηλό σώμα κι ένα αγγελικό πρόσωπο προσπαθούν να πείσουν εμάς του υπόλοιπους «απλούς θνητούς» ότι οφείλουμε να γίνουμε σαν και τα μούτρα τους.

Δεν ξέρω για εσένα, εγώ πάντως έχω αναρωτηθεί ουκ ολίγες φορές, αν τα πράγματα ήταν πάντα έτσι, πιεστικά δηλαδή για την εξωτερική εικόνα, που διαθέτουμε, ή που δε διαθέτουμε ή αν έγιναν τώρα με τη διάδοση της εικόνας και των ΜΜΕ. Ίσως σήμερα η κατάσταση να έχει ξεφύγει λίγο με τη μανία για την επιδίωξη του τέλειου, καθώς με την πρόοδο της επιστήμης όλοι ή έστω αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα μπορούν ν’ αλλάξουν ριζικά την εμφάνισή τους και να έρθουν πιο κοντά στα πρότυπα της κοινωνίας, -όχι, Kim, δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Γι’ αυτό το λόγο μας είναι πιο εύκολο να κατακρίνουμε εκείνον που δεν μπορεί ή στο κάτω-κάτω που δε θέλει, βρε αδερφέ, να ακουμπήσει το χειρουργικό νυστέρι στο πρόσωπό του. Τους φαίνεται παράλογο βλέπεις ν’ αγαπά και να έχει συμφιλιωθεί κάποιος με τις ατέλειες και τα σημάδια του, τρομακτικό έτσι; Τα small, medium, large, και πάει λέγοντας, έχουν γίνει ο φόβος κι ο τρόμος μας.

Είμαστε η γενιά, βλέπεις, που μεγάλωσε με την εικόνα του «90, 60, 90» γι’ αυτό οποιαδήποτε άλλη μας μοιάζει ξένη. Αυτό, λοιπόν, ίσως να εξηγεί στο ελάχιστο τη ρατσιστική συμπεριφορά μας απέναντι σ’ έναν άνθρωπο με παραπάνω κιλά. Είμαι σίγουρη ότι ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάω. Αφού τον κοιτάξουμε, λοιπόν, κυριολεκτικά απ’ την κορφή ως τα νύχια, θα πούμε στο διπλανό μας το χαρακτηριστικό «καλά, πού πάει έτσι;».

Οι γρήγοροι ρυθμοί που διέπουν τη ζωή μας πολλές φορές μας κάνουν να ξεχνάμε ν’ αγαπάμε και να φροντίζουμε το σώμα μας. Ακούμε κατά καιρούς ότι «πρέπει να αγαπήσουμε το σώμα μας, γιατί δε θα το κάνει κανένας άλλος». Μπορεί απ’ τη μία πλευρά να είναι όμορφο πράγμα να νιώθεις ποθητός, ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή σου πώς να το κάνουμε, όμως δε χρειάζεται να βασίζεται ολόκληρη η ψυχοσύνθεσή μας σ’ αυτό.

Το θέμα είναι βαθύτερο κι η ανάγκη αυτή θα πρέπει να πηγάζει από μέσα μας, γιατί πολύ απλά αν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας τότε καούρα μας για το τι θα πουν οι άλλοι. Μπορεί να είναι δύσκολο, μπορεί να θέλει πολλή ενδοσκόπηση, αλλά τα αποτελέσματα θα μας δικαιώσουν. Τι λες, λοιπόν, θέλεις να το προσπαθήσουμε παρέα;

Το κλειδί είναι μικρά και μεθοδικά βήματα κάθε φορά που θα μας φέρνουν όλο και πιο κοντά σ’ αυτό που επιθυμούμε. Μια καλή αρχή θα ήταν να μην ακούμε την τόσο αυστηρή κριτική για τον εαυτό μας. Ο χρόνος θα περάσει κι οι όμορφες μέρες της αποδοχής και της ευγνωμοσύνης για την εικόνα μας δε θ’ αργήσουν να φανούν. Και στο κάτω-κάτω για να έχεις κι εσύ ένα απ’ τα λεγόμενα “summer bodies” χρειάζεσαι μόλις τρία πράγματα: body, summer κι ένα ζευγάρι κατακόκκινα γυαλιά ηλίου κατά προτίμηση σε σχήμα καρδιάς. Μη σκας, ταιριάζουν σε κάθε ηλικία και φύλο, αρκεί να διαθέτεις χιούμορ.

Δεν προσπαθώ να ωραιοποιήσω την παχυσαρκία ή να σε πείσω να φας δέκα μπέργκερ στην καθισιά σου. Θέλω, απλώς, να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου, γιατί όλοι ανεξαιρέτως πέφτουμε καθημερινά στην παγίδα του κουτσομπολιού ―αυτής της διαχρονικής συνήθειας του ανθρώπινου είδους― που υιοθετούμε όταν η ζωή μας γίνεται μονότονη και φορτική. Θα μου πεις τώρα πως έχουμε δημοκρατία κι ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να λέει ελεύθερα τη γνώμη του. Το πρόβλημα, όμως, κάνει την εμφάνισή του όταν χρησιμοποιούμε το δημοκρατικό πολίτευμα ως πρόσχημα για να βγάζουμε τις κακίες και τα κόμπλεξ μας.

«Η δημοκρατία σου, εξάλλου, τελειώνει εκεί που αρχίζει η δημοκρατία του άλλου», προσπαθώ να μην το ξεχνάω ποτέ… Εσύ;