Η σχέση τελειώνει όταν χάσεις την παιδικότητά σου

Οι άνθρωποι το έχουν αυτό το κουσούρι, πάνε και φτιάχνουν σχέσεις χωρίς να το έχουν αναλύσει, χωρίς να τους ταιριάζει απόλυτα, ή ανεκτά, με αποτέλεσμα να είναι σχέσεις ημιτελείς, που δεν τους καλύπτουν. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι όπως τα φανταζόσουν κι εσύ και το έτερον σου ήμισυ άρχισε να κουράζεται από τα ελαττώματα και τις ιδιοτροπίες σου. Κάθε χθες και καλύτερα, με νεύρα και εντάσεις να χρωματίζουν πια τις μέρες σας, αντί για έρωτα και φιλιά.

Άντε τώρα να βρεις τι φταίει. Αρχίζεις λοιπόν να αναλύεις τη συμπεριφορά σου -μήπως άλλαζες και τίποτα- για να σώσεις αυτή τη σχέση και να την κάνεις όσο όμορφη ήταν. Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όπως λένε, και στη δική μας περίπτωση δεν είναι απλώς μια ελπίδα, αλλά το τελευταίο στάδιο πριν ακόμη μια μεγάλη απογοήτευση. Μετά θα αρχίσουν κι οι συμβιβασμοί. Προσπαθούμε -για να μη σε στήνω μόνο σου στον τοίχο- με μανία να κρύψουμε το παιδί που βρίσκεται μέσα μας, αφού πλέον ο πρώην έρωτας της ζωής μας το θεωρεί κακομαθημένο και ενοχλητικό. Αυτό που κάποτε αποτελούσε έναν από τους βασικούς λόγους που μας ερωτεύτηκε, πλέον δεν είναι περισσότερο από ένα  ελάττωμά μας.

Είναι εκείνο το παιδί που δε φοβάται τη μοναξιά, κάποιες φορές την επιλέγει κιόλας, γι’ αυτό πολλοί το φοβούνται και δεν κάνει εύκολα φιλίες. Σιχαίνεται τη δηθενιά των μεγάλων, δεν κάνει παρέες από συμφέρον κι οποίον δε γουστάρει του το λέει δίχως δισταγμό. Αυτό το παιδί, με λίγα λόγια, θα είχε φύγει από αυτή τη σχέση μήνες τώρα, αν εμείς δεν το εμποδίζαμε. Σε ένα χωρισμό δε φταίει μόνο ο ένας, στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν έχει μερίδιο ευθύνης κανένας. Απλά οι σχέσεις κάποια στιγμή χαλάνε όπως το αγαπημένο σου ζευγάρι παπούτσια, θυμάσαι; Κάποτε, δεν τα ‘βγαζες από πάνω σου, σου έφτιαχναν τη διάθεση αυτά τα χρώματα, αυτά σχέδια, δεν είχες ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Πλέον δε φοριούνται, σε σφίγγουν, σε πιέζουν. Είναι φυσικό κι οι σχέσεις  φθείρονται, απομυθοποιούνται, όσο τις αφήνεις σε αφήνουν.

Μην ακούς που λένε ότι αυτός που τελειώνει μία σχέση είναι πάντα αυτός που ένιωθε λιγότερα, αυτό το λένε οι δειλοί. Πολλές φορές του έχουν μείνει λίγες ακόμα σταγόνες γενναιότητας και κουράγιου. Είναι εύκολο να κάθεσαι σε μία σχέση χωρίς μέλλον και να ζητάς από τον άλλο να αλλάξει,  πιο εύκολα τουλάχιστον από το να βγεις έξω από τη βολή σου,  από το να κλάψεις, να πονέσεις και στο τέλος να το ξεπεράσεις -γιατί θα το ξεπεράσεις, είναι το μόνο σίγουρο. Είναι λάθος να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας για κάποιον άλλον γιατί στην ουσία χάνουμε ένα κομμάτι μας. Θα αλλάξουμε κάτι μόνο επειδή το θέλουμε κι όχι επειδή κάποιος μας ανάγκασε.

Η ζωή μας, ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει μετά από ένα χωρισμό, όπως κατά καιρούς ακούμε. Δεν είναι το παν στη ζωή σου μία σχέση, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν -το ξέρεις καλά αυτό. Στο τέλος, λοιπόν, το μόνο που μας μένει είναι αυτός μας, γι’ αυτό και χρειάζεται να τον αγαπάμε και να τον υπερασπιζόμαστε από όλους εκείνους που δεν τον εκτίμησαν και τον εκμεταλλεύτηκαν. Με λίγα λόγια, όλους αυτούς που έκαναν το παιδί μέσα μας να κλαίει. Πρέπει να προστατέψουμε αυτό το παιδί που ακόμα πιστεύει στην καλοσύνη των ανθρώπων και σ’ ένα πιο δίκαιο κόσμο. Χρειάζεται να γίνουμε φίλοι μαζί του, να το αγαπήσουμε γι’ αυτήν ακριβώς την αθωότητά του. Γιατί όσο αυτό το παιδί υπάρχει,  στους ανθρώπους υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Να φροντίσεις, ο επόμενος που θα έχει σταθεί αρκετά τυχερός για να γνωρίσει αυτό το παιδί, να το αξίζει. Έτσι, θα ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που σ’ αγαπά ολόκληρο, όχι απλά ένα κομμάτι που επέλεξες εσύ να του δείξεις. Θα το αξίζει ,λοιπόν, αυτός που θα παλέψει για να το γνωρίσει. Αυτός που θα το έχει αγαπήσει πριν καν προλάβεις να του το δείξεις. Δε θα θέλει να σε αλλάξει και θα σε αγαπά γι’ αυτήν ακριβώς την παιδικότητα που κρύβεις μέσα σου. Δώσε και σ’ αυτόν λίγη, την έχασε νωρίς.