«Υπάρχει σχέση χωρίς κόπο;» ρωτήθηκα τις προάλλες από έναν καλό μου φίλο. Η ερώτηση αυτή όσο απλή και καθημερινή κι αν ακούγεται, κρύβει μέσα της στοιχεία τόσο παραπόνου όσο ρητορικότητας -ένα απ’ τα αναπάντητα ερωτήματα των σχέσεων, θα έλεγε κανείς χαριτολογώντας. Αμέσως, λοιπόν, μπήκα σε σκέψεις, για τις αμοιβαίες προσπάθειες που απαιτούνται για να γεννηθεί, αλλά και για να ευδοκιμήσει μια σχέση, αλλά και για τα συχνότερα λάθη κι αιτίες χωρισμού γύρω μας.
Μετά από πολλές παρεΐστικες συζητήσεις μέχρι πρωίας –που θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν και συνεντεύξεις– κι άφθονο κρασί, καταλήξαμε στο συχνότερο λάθος που κάνουμε στις σχέσεις μας -ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Γνώμες και λόγια τρίτων· αυτή η μάστιγα που αποδυναμώνει τις σχέσεις από μέσα και πολλές φορές χωρίς καν να το πάρουμε είδηση.
Οι κακόβουλες αυτές απόψεις έρχονται ντυμένες δήθεν σαν σωτήριες συμβουλές, γεμάτες αγάπη. Από ανθρώπους οικείους που ενδιαφέρονται για εμάς -ή τουλάχιστον έτσι ορκίζονται. Απόψεις που δεν είναι δικές μας, όμως τις ενστερνιζόμαστε αφενός γιατί όπως προείπα έχουμε σε μεγάλη υπόληψη τον εκάστοτε άνθρωπο κι αφετέρου διότι έχουμε ανάγκη μια συμβουλή.
Τα σχόλια αυτά μπορεί αρχικά να μας ακούγονται πολύ έξυπνα κι αντικειμενικά, αλλά με μια δεύτερη ματιά φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο άμεμπτα όσο υπόσχονται. Τα αποτελέσματά τους καταστροφικότατα, εκτός απ’ το ότι φθείρουν τη σχέση με τον άνθρωπό μας αντί να τη βελτιώσουν, καταφέρνουν να πληγώσουν και τους δυο μας.
Βέβαια, δεν είναι απαραίτητο το άτομο αυτό που μας συμβουλεύει εσφαλμένα να θέλει να μας χωρίσει κιόλας, αλλά μόνο που είναι έξω απ’ τη σχέση και δε βλέπει σφαιρικά τα πράγματα, φτάνει. Μην ξεχνάμε πως όταν περιγράφουμε ένα περιστατικό που μας έφερε έξω φρενών, πάντα θα το παρουσιάζουμε υπέρ μας. Η αλήθεια, λοιπόν, βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση, μια μέση οπτική που ο συμβουλάτοράς μας δε θα καταφέρει να δει.
Σαφώς, βέβαια, όπως είναι λογικό, θα υπάρξουν πολλές στιγμές μέσα σε μια σχέση, κυρίως αν είναι μακροχρόνια, που θα χρειαστούμε κι εμείς αλλά κι ο άνθρωπός μας μια συμβουλή. Είτε σαν μια τρίτη και πιο αντικειμενική γνώμη είτε ως ένα απλό αναλγητικό που θα μας χαλαρώσει. Είναι απόλυτα φυσιολογικό και καθόλου κατακριτέο να θέλουμε να μοιραστούμε κάτι με έναν φίλο ή όποιον εμπιστευόμαστε και να το βγάλουμε από μέσα μας.
Το πρόβλημα έγκειται όταν υιοθετούμε άκριτα και βιαστικά μια πολύ επιφανειακή άποψη και την θέτουμε άμεσα σε εφαρμογή. Τότε είναι που δημιουργούνται προστριβές κι εντάσεις μέσα στη σχέση μας, χωρίς μάλιστα να υπάρχει και κανένας απολύτως λόγος, αφού ούτε καν εμείς οι ίδιοι συμφωνούμε μαζί τους.
Σε μια τέτοια περίπτωση η λύση δεν είναι ούτε να ακούμε με προσήλωση τις απαιτήσεις που έχει ο καθένας για τη σχέση μας, αλλά ούτε και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να μην ακούμε κανέναν. Κι οι δυο αυτές προϋποθέσεις αποτελούν υπερβολή κι είναι ανθυγιεινές και για εμάς αλλά και για τη σχέση μας.
Οφείλουμε πάντα να δεχόμαστε την άποψη ανθρώπων που μας νοιάζονται, αλλά όχι και να την τηρούμε ανεπεξέργαστα. Πρόκειται για τη δική μας σχέση οπότε κι οι τελικές αποφάσεις για τη λειτουργία της χρειάζεται να προέρχονται από εμάς τους ίδιους.
Να εκφραζόμαστε, να ακούμε και στο τέλος να αποφασίζουμε.
Συντάκτης: Ελένη Μάρκου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
