Μπούμερανγκ τα συναισθήματα

Λένε πως ο έρωτας είναι κτητικός κι ανασφαλής, όμως αλήθεια για ποιον έρωτα μιλούν;

Εγώ τον έρωτα τον ξέρω τόσο ασυμβίβαστο που εν τέλει οι άλλοι συμβιβάζονται σε αυτό. Ο έρωτας κρύβεται σε μέρη φανερά και περιμένει να τον ανακαλύψουν άνθρωποι ακούραστοι, γιατί τέτοιοι και μονάχα τέτοιοι τον αξίζουν.

Πολλοί κακολογούν τον έρωτα, τον υποτιμούν κι υπεκφεύγουν να τον ζήσουν. Μα ακόμα δεν έχει γιάνει η πληγή που τους χάραξε, γι’ αυτό και δεν τους κατηγορώ. Όλους μας έχει χαράξει, όχι ο λάθος έρωτας αλλά ο λάθος (ή μάλλον ο ακατάλληλος) άνθρωπος. Ο άνθρωπος εκείνος που δε μας έδωσε ούτε το ένα τρίτο από αυτό που είχαμε ανάγκη. Αλήθεια, όμως, εμείς τι του δώσαμε;

Δειλιάσαμε και κάναμε πίσω, φοβηθήκαμε εξαιτίας του παρελθόντος και για χάρη ενός ασφαλούς μέλλοντος. Ξεχάσαμε έτσι πως η λιγοψυχία στον έρωτα τιμωρείται με αδιαφορία κι η αδιαφορία –δίχως έλεος– ανοίγει τις πιο βαθιές πληγές.

Λένε τον έρωτα εγωιστή, μας το ουρλιάζουν για να μην τον πλησιάσουμε –όντας ακόμη φρεσκοπληγωμένοι–, λένε πως αν μπλέξουμε θα μας τα πάρει όλα (αισθήματα, μυαλά). Μα ο έρωτας –ή πιο σωστά–, ο αμοιβαίος και βαθύς έρωτας, φέρεται σαν ένα μπούμερανγκ, όση δύναμη βάλεις τόση θα σου επιστρέψει πίσω. Άμα του χαρίσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις θα σου τα δώσει κι αυτός όλα. Αν πάλι σε πιάσουν οι εκπτώσεις κι οι τσιγκουνιές στα συναισθήματα (λόγω πρότερου ταλαιπωρημένου βίου) τότε κράτα και τα στάνταρ σου χαμηλά.

Μην μπερδεύεσαι επειδή όλοι ανυπομονούν για τα δεκαήμερα εκπτώσεων μπας και αγοράσουν κανένα ρουχαλάκι πιο φθηνά, άλλες εκείνες οι εκπτώσεις κι άλλες οι δικές σου. Τώρα θα πεις πως κάποτε «τα ‘δωσες όλα κι έμεινες στον άσσο» και θα σε καταλάβω απόλυτα. Υπάρχει, όμως, κάποιος που δεν το ‘χει πάθει; Στα ίσα παίζεται το παιχνίδι. Γι’ αυτό μετά από κάθε ήττα, πάμε για νέα παρτίδα.

Και προς θεού, μη με παρεξηγείς, δε θα σου πω εγώ ούτε και κανένας άλλος τι και πόσα θα δώσεις στο σύντροφό σου. Απλά πάρε μια γεύση απ’ το τι να περιμένεις πίσω, μπας και γλυτώσεις κανένα ράμμα. Μη φανταστείς καμιά σπουδαία συμβουλή, μονάχα πράγματα που μέσα σου κι εσύ  ξέρεις, καθώς έχεις βρεθεί σίγουρα κι απ’ τις δύο πλευρές. Κι έχεις πάρει κι έχεις δώσει δίχως αντάλλαγμα, απλά μέσα σε όλα μας τα κουσούρια εμείς οι άνθρωποι έχουμε κι επιλεκτική μνήμη. Θυμόμαστε, δηλαδή, και ξεχνάμε σύμφωνα με ό,τι ευνοεί εμάς τους ίδιους.

Αν δεν είμαστε σε φάση για πολλά-πολλά η σχέση δεν είναι μονόδρομος, γιατί εκεί ή πέφτεις με τα μούτρα ή βγάζεις το σκασμό και μένεις μακριά. Κρίμα δεν είναι να γινόμαστε άδικοι απέναντι σ’ έναν άλλον άνθρωπο αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, ζητώντας τα πάντα ενώ δεν έχουμε τη πρόθεση να δώσουμε τίποτα;

Υπάρχει βέβαια κι η πιθανότητα να έχουμε βολευτεί στη μετριότητα, καθόλου κατακριτέο κι αυτό. Μια μέτρια σχέση, ένας μέτριος φίλος κι ένας μέτριος έρωτας μπορεί για εμάς να αποτελούν τη βάση και την ασφάλειά μας. Μια ασφάλεια που πολύ πιθανό να χρειαζόμαστε, τη συγκεκριμένη περίοδο τουλάχιστον. Οι απαιτήσεις για παραπάνω είναι αφενός απαγορευτικές κι αφετέρου πλαστές, διότι κάτι τέτοιο δε θα το αντέχαμε ούτε εμείς. Βολεμένοι επομένως κι ήσυχοι στη μετριότητά μας. Δε δίνουμε τίποτα σπουδαίο, δεν περιμένουμε και θαύματα.

«Δούναι και λαβείν» είναι οι σχέσεις, ή αλλιώς ό,τι δώσεις αυτό θα λάβεις, να το θυμάσαι -για το καλό σου.