Ο καθένας αγαπά με τον τρόπο του

Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι, το ξέρεις καλά αυτό, το έχεις νιώσει στο πετσί σου. Τόσο ίδιοι, μα συνάμα τόσο διαφορετικοί. Πάνω που πίστευες ότι τα έχεις δει όλα και ότι τίποτε δε σε εκπλήσσει πια, σου φανερώνεται ένας καινούριος κόσμος, μια άλλη πτυχή του εαυτού τους και φτου πάλι απ’ την αρχή.

Αφού είναι τόσο δύσκολο να τους μάθεις, σκέψου ακόμη πόσο πιο δύσκολο είναι να ταιριάξεις μαζί τους, να συμφιλιωθείς με τα ελαττώματα και με τις παραξενιές τους, αλλά να συμφιλιωθούν και οι ίδιοι με τις δικές σου. Κακά τα ψέματα όλοι μας έχουμε μπόλικα από δαύτα, δεν είναι εύκολο ούτε να φορτωθούμε ξένα ούτε και να τα ανεχτούμε.

Γι’ αυτό κι όταν βρίσκουμε κάποιον εκεί έξω να το κάνει, ν’ ανέχεται και ν’ αγαπά ακόμη κι όλα αυτά που εμείς μισούμε πάνω μας, μαγευόμαστε απ’ τη μεγαλοψυχία του, και τον βαφτίζουμε έρωτα της ζωής μας. Έτσι ξεχνάμε για λίγο το πόσο περίεργα πλάσματα είναι τελικά αυτοί οι άνθρωποι και αφηνόμαστε στη μαγεία τους.

Η φούσκα όμως, αργά ή γρήγορα, σκάει και μας αφήνει ν’ αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος, για ακόμη μια φορά. Η μόνη απάντηση που μπορεί να θεωρηθεί σωστή σε μια τέτοιου βεληνεκούς ερώτηση είναι «όλα και τίποτα».

Και κάπου εκεί ή λίγο πιο πριν έρχεται η σκέψη, ή αλλιώς η ανάλυση της υπερανάλυσης: «με αγαπούσε, αλλά με το δικό του τρόπο». Μέσα στον καημό και τις σκοτεινιές μας, αν το καλοσκεφτείς δεν είχαμε και πολύ άδικο τελικά.

Όπως λοιπόν ο καθένας από εμάς σκέφτεται διαφορετικά, το ίδιο διαφορετικά αγαπά και δείχνει την αγάπη του. Άλλοι είναι πιο εξωστρεφείς, τους είναι εύκολο να εκφράζουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, δε φοβούνται να εκτεθούν. Άλλοι όμως είναι περισσότερο συνεσταλμένοι και ντροπαλοί, δυσκολεύονται να εκφραστούν και να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους.

Οι μεν θέλουν να φωνάζουν παντού τον έρωτά τους, να σου λένε συνεχώς πόσο σ’ αγαπούν και να σε βομβαρδίζουν με γλυκόλογα. Οι δε προτιμούν να σου το δείχνουν με τις πράξεις τους. Μην τους παρεξηγείς, σ’αγαπάνε κι αυτό είναι δεδομένο μέσα στο μυαλό τους, γι’ αυτό δεν το εκφράζουν συχνά. Σ’ όποια κατηγορία λοιπόν κι αν ανήκετε, μην προσπαθείτε μανιωδώς να μεταπηδήσετε σε μια άλλη, γιατί έτσι δε θα είστε ο εαυτός σας.

Ο κάθε άνθρωπος δείχνει την αγάπη του με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που μπορεί εμείς να έχουμε στο μυαλό μας, κι αυτό δεν είναι κατακριτέο, ούτε απ’ τη μια αλλά ούτε κι απ’ την άλλη πλευρά. Και στο κάτω-κάτω άμα εμείς έχουμε παράπονο απ’ το σύντροφό μας, γιατί όπως λέμε «δε μας λέει όσο συχνά θέλουμε πως μας αγαπά» μπορεί κι αυτός να νιώθει άβολα, επειδή του το λέμε συνέχεια και παντού.

Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα, ούτε ότι δεν ταιριάζουμε ούτε ότι πρέπει να βρούμε κάποιον άλλο πιο συμβατό σε εμάς. Πρόσεξε, πάντα με την προϋπόθεση ότι είμαστε ευτυχισμένοι και πλήρεις μέσα στη σχέση μας. Απλώς έχουμε δυο-τρία παραπονάκια αφορμώμενα απ’ τις ανασφάλειες της ανθρώπινης φύσης μας. Οτιδήποτε διαφορετικό είναι άδικος κόπος.

Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να βρείτε τη χρυσή τομή. Κάτι θα αυξήσει ο ένας, κάτι θα μειώσει ο άλλος, κάπου στη μέση θα το βρείτε. Ας μην ξεχνάμε ότι μικροπροβληματάκια υπάρχουν σε όλες τις σχέσεις. Υποδηλώνουν ότι είμαστε άνθρωποι με ανασφάλειες και τρωτά σημεία, όχι ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε σύντροφο. Είναι φάσεις και θα περάσουν, αρκεί να υπάρχει αμοιβαία αγάπη και εμπιστοσύνη σ’ αυτό που με τόσο κόπο χτίσατε παρέα.

«Ν’ αγαπάς τον άλλο, έτσι όπως κάνει εκείνον ευτυχισμένο, όχι εσένα» ίσως μοιάζει λίγο εγωιστικό, αλλά αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία σε μια σχέση. Ίσως αυτή να είναι κι η απάντηση όταν «η αγάπη του δε σου αρκεί».