Όσο αυτοδιαφημίζεστε τόσο μας ξενερώνετε

Ένας άνθρωπος, δύο όμορφα μάτια και μπαμ, έτσι απλά γοητεύονται οι άνθρωποι, χωρίς πολλές βαβούρες κι ασημόσκονη. Δε θα μιλήσω για τον χολιγουντιανής παραγωγής και χιλιοειπωμένο «έρωτα με την πρώτη ματιά», ας είμαστε ρεαλιστές λοιπόν κι ας αναφερθούμε σε κάτι που λίγο-πολύ συναντάμε όλοι μας συχνά, το φλερτ.

Το πρώτο πράγμα που θα σε γοητεύσει σε κάποιον σχετικά άγνωστο, δε θα μπορούσε να ήταν άλλο απ’ την εξωτερική του εμφάνιση, δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς με αυτό. Βέβαια, για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ απαραίτητα ότι για να σε ελκύει κάποιος εξωτερικά χρειάζεται να έχει αψεγάδιαστο πρόσωπο κι αναλογίες μοντέλου, αλλά να έχει κάτι ανεξήγητο πάνω του που εσύ βρίσκεις ενδιαφέρον -περίεργος ο ανθρώπινος εγκέφαλος, θα συμφωνήσω. Όλα καλά ως εδώ.

Τις περισσότερες φορές, όμως, αυτή η έλξη που νιώσαμε αστραπιαία, λήγει άδοξα με το που ο προσεχώς έρωτάς μας, ανοίξει το στοματάκι του. Και δώστου να μιλάει για τις άπειρες κατακτήσεις του και το τόσο ενδιαφέρον κι αξιοζήλευτο παρελθόν του, θέλοντας να σε γοητεύσει με το ακέραιο του χαρακτήρα του (;) υποθέτω. Μα φυσικά οι επιτυχίες δε σταματούν στην ερωτική του ζωή, γιατί και στα επαγγελματικά του σκίζει. Κι εννοείται πως, οι φίλοι κι οι συγγενείς του, όλοι έχουν να λένε για το πόσο καλό παιδί είναι και πόσα πράγματα έχει κάνει για αυτούς, σου λέει αναστενάζοντας.

Κι εσύ δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς, να πάθεις κατάθλιψη για το πόσο λάθος πάει η δική σου σχετικά «φυσιολογική» ζωή ή να αρχίσεις να γελάς με τις σαχλαμάρες που ακούς απ’ τον κάθε καημένο; Κι είναι κρίμα, ρε γαμώτο, γιατί από εμφάνιση έσκιζε και το ίδιο πίστευε κι αυτός για εσένα από όσο είχες προλάβει να καταλάβεις.

Τι πάει λάθος όμως; Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν πως αν παινέψουν τον εαυτό τους, θα σε γοητεύσουν παραπάνω; Ή μήπως φοβούνται ότι η τόσο «φυσιολογική» τους ζωή θα σε ξενερώσει; Μα ας γίνει επιτέλους αντιληπτό ότι ερωτευόμαστε ανθρώπους που μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους και να αγαπήσουμε αυτές τις ατέλειες που μας θυμίζουν τις δικές μας τόσο πολύ. Έτσι μας υπενθυμίζουν ότι τέλειος άνθρωπος δεν υπάρχει, μα λατρεύουμε απίστευτα εκείνον που έχουμε επιλέξει για δικό μας, με τα ψεγάδια και τις αδυναμίες του.

Τέτοιους ανθρώπους ερωτευόμαστε και θέλουμε να γνωρίζουμε, γιατί σε αυτούς μπορούμε να αφεθούμε και να είμαστε ο εαυτός μας, χωρίς να κρύβουμε κανένα κομμάτι μας, ούτε καν αυτό που δεν πολυγουστάρουμε ώρες-ώρες. Τους άλλους, τους μη μου άπτου, τους κύριους και τις κυρίες «τελειότητα» δεν τους αντέχεις πολύ.

Κι όχι γιατί τους ζηλεύεις όπως πολύ συχνά νομίζουν, αλλά γιατί όταν πραγματικά τους γνωρίζεις είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήθελαν στην αρχή να σου πλασάρουν. Είναι τελικά άτομα με τρομερές ανασφάλειες που δεν μπορούν όμως με τίποτα να τις διαχειριστούν. Και για πες μου εσύ, άμα δεν τα έχουν βρει με τα δικά τους ελαττώματα, πώς θα τα βρουν με τα δικά σου, που ζωή να ‘χουν θα ‘ναι κάμποσα;

Μη σε γοητεύουν, λοιπόν, οι λαμπερές ζωές και τα μεγάλα λόγια, γιατί μέσα σε δευτερόλεπτα γίνονται χίλια κομμάτια. Τους απλούς ανθρώπους να εμπιστεύεσαι, αυτούς που μπορείς να δεις μέσα στα μάτια τους τι σκέφτονται. Αυτούς που τα έχουν κάνει όλα σκατά στη ζωή τους, αλλά δεν έπαψαν ούτε στιγμή να ελπίζουν, αν κι έφτασαν στα πρόθυρα της παραίτησης.

Για αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους —που τόσο σε θυμίζουν— μπορώ να γράφω ολόκληρα μυθιστορήματα, γιατί αυτές οι ζωές που επιφανειακά θα κρίνονταν ως βαρετές, αυτές λοιπόν είναι οι ζωές που μας εμπνέουν.