Θυμάσαι πώς είναι να 'σαι ερωτευμένος;

Ο έρωτας· όσες φορές κι αν γραφτεί, όσες φορές κι αν τραγουδηθεί, πάντα θα μοιάζει αλλιώτικος λες και γεννιέται μόλις για πρώτη φορά. Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να του αποδώσει έναν ορισμό αποδεκτό απ’ όλους, όσοι κι αν το προσπάθησαν. Όχι όμως γιατί δεν ήταν ικανοί, ούτε γιατί δεν το είχαν ζήσει επαρκώς αλλά γιατί αυτό το συναίσθημα -αν μπορούμε να τον πούμε έτσι, στριμώχνοντάς τον με το ζόρι σε μια κατηγορία- βιώνεται από κάθε άνθρωπο εντελώς διαφορετικά.

Ο λόγος που ο έρωτάς σου δε μοιάζει ποτέ με τον έρωτα του διπλανού σου -ούτε καν με του συντρόφου σου άμα το καλοσκεφτείς- είναι διττός. Πρώτον ο κάθε άνθρωπος, επιλέγει να αντιδρά και να ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα που το περιβάλλον του στέλνει διαφορετικά από κάθε άλλον. Ένα ερέθισμα είναι και ο έρωτας – το μεγαλύτερο και το πιο ενστικτώδες από όλες τις πλευρές. Αυτοκυριαρχίας κι επιβίωσης.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μεγάλη ευθύνη για το πώς θα ζήσεις τον έρωτά σου έχει και η χρονική στιγμή που διανύεις όντας ερωτευμένος. Ναι, το γνωστό timing που λέμε. Ή που θα ‘χεις άπλετο χρόνο να του αφιερώσεις ή τίποτα χλιαρά διωράκια λες και είναι ραντεβού στον οδοντίατρο. Γι’ αυτό και ο έρωτας παίρνει ζωή από τη ζωή σου και κάνει τις δικές του επιλογές, δικές του τρέλες και τα δικά του λάθη. Λάθη που όταν θα ξυπνήσεις από την επίδρασή του στον πραγματικό κόσμο, θα πρέπει –ή όχι;- εσύ να διορθώσεις.

Κι όλα αυτά γιατί δε μοιάζει με κανένα από τα άλλα συναισθήματα που έχουμε μάθει από παιδιά πώς να βιώνουμε. Δεν εκδηλώνεται σε πλαίσια και δεν έχει και όρια τερματισμού, δεν είναι θυμός, θλίψη ή νεύρα – κι ας φλερτάρει συχνότατα έντονα μαζί τους. Δε συγκρίνεται με τη χαρά, την ανακούφιση ή την ευγνωμοσύνη. Όλα αυτά κάλλιστα μπορούν να σε αλλάξουν και να σε εκπλήξουν αλλά ο έρωτας σε μεταλλάσει. Γιατί πόσες φορές σου έτυχε; Μία, άντε δύο, άμα είσαι τυχερός. Μην πιστεύετε αυτούς που λένε ότι ερωτεύονται κάθε μήνα, μάλλον δεν ερωτεύονται ποτέ.

Μπορεί να εμφανίζεται ελάχιστες φορές στη ζωή σου, μα σου μαθαίνει να εκτιμάς τις μικρές στιγμές ευτυχίας. Να, το βρήκα! Ένα μάθημα είναι ο έρωτας, ένα δύσκολο μάθημα με τον αγαπημένο σου καθηγητή, το τελευταίο για να πάρεις πτυχίο. Πάντα όμως θα κόβεσαι με τέσσερα, γιατί –πώς να το κάνουμε τώρα;- δε μαθαίνεται το ρημάδι και εκεί που νομίζεις ότι το εμπέδωσες, να σου κι αλλάζει πάλι η ύλη. Μην το πολεμάς κι αγάπησέ το.

Κι όταν φύγει δε θυμάσαι πολλά. Περίεργο, έτσι; Ίσως γιατί θέλει την επόμενη φορά που θα σε επισκεφτεί να είσαι άδειος από παρελθόν για να νιώσει ξανά μοναδικός. Ίσως πάλι το κάνει για να μη μας λείψει τόσο πολύ, ποιος ξέρει;

Αφού λοιπόν, συνειδητοποιήσαμε παρέα τη μοναδικότητά του ας δώσουμε και μια υπόσχεση τώρα. Ας μην περιμένουμε με σταυρωμένα χέρια να έρθει και να μας χτυπήσει την πόρτα, επισκέπτης που περιμένουμε υπομονετικά κι ας μας έχει στήσει, ημίγυμνος, ντυμένος με την ταυτότητα του νέου μας γείτονα και παρακαλώντας μας για λίγη ζάχαρη. Το ‘χεις σκαρώσει πολλές φορές αυτό το σενάριο που θυμίζει ρομαντική κομεντί με το μυαλό σου, παραδέξου το.

Αξίζει για αυτόν να βγούμε έξω από το βόλεμά μας και να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας αξίζουν, βέβαια χωρίς να βάλουμε ξανά στο mood τη φωνή της λογικής. Ή και αν την ξαναβάλουμε στο παιχνίδι, ας το ζήσουμε όπως γουστάρουμε, όπως μας βγει.