«Αστείο να μου λες πως σε χαλάνε όσα σε τράβηξαν σε μένα»

Τι προσπαθήσαμε και τι καταφέραμε στο τέλος; Δυο κόσμοι που δεν κατάφεραν να συναντηθούν ποτέ. Εσύ στο στενά περιχαρακωμένο περιβάλλον σου, που χωρούσε τόσους όσους επέτρεπες να ρίχνουν μια κλεφτή ματιά, κι εγώ να έχω μια ανοιχτή αγκαλιά για όλο τον κόσμο, που σε χώρεσε σαν να ανήκες από πάντα εκεί. Σου φάνηκε ουτοπικό και δήθεν, όμως σ΄ αυτή την αγκαλιά τρύπωσες και σίγουρα ένιωσες την ασφάλεια και τη μοναδικότητα που σου παρείχε.

Προσπάθησα να σου αποδείξω πως τη θέση που κατείχες δεν την είχαν όλοι, πως ήταν ξεχωριστή στην καρδιά μου και σε περίμενε. Με κόπο πάλεψα να σε κάνω να δεις ότι κανείς δεν μπορεί να ζει μόνος, χωρίς την αλληλεπίδραση με άλλους, και πως όταν δίνεις αγάπη στους γύρω σου, σου επιστρέφεται διπλή και γίνεσαι λίγο καλύτερος άνθρωπος. Είναι αυτό το κάτι που κάνει τις μέρες λιγότερο μουντές και η προσφορά αγάπης είναι το θείο δώρο που εξελίσσει εσένα και όσους βρίσκονται κοντά σου. Η αγάπη είναι που δυναμώνει φιλίες και τις μετατρέπει σε συγγένειες εξ΄ αγχιστείας , που δημιουργεί ψυχικούς δεσμούς με συναδέλφους και συνεργάτες, που διατηρεί θεμελιώδεις συγγενικές σχέσεις.

Πριν έρθεις στη ζωή μου, είχα ήδη φτιάξει τον δικό μου μικρόκοσμο, με τους δικούς μου όρους και τα δικά μου όρια, και ζούσα μια χαρά εκεί μέσα. Τα κομμάτια του εαυτού μου που έδινα δε θα στερούσαν σε καμία περίπτωση το ολόκληρό μου που τόσο πολύ ζητούσες. Πώς να διαγράψει κανείς μια ζωή; Πώς -και γιατί;- να γίνει κάποιος άλλος; Σε τελική φάση, έτσι με γνώρισες, αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητάς μου εκτίμησες και αυτά σου κέντρισαν το ενδιαφέρον για να έρθεις κοντά μου. Από τον τρόπο που μιλώ, που ντύνομαι, που περπατώ, ακόμα και το πόσο εύκολο μου ήταν να σε δεχτώ όπως ακριβώς είσαι, χωρίς να σε κρίνω ή να προσπαθήσω να σε αλλάξω, χωρίς στιγμή να σκεφτώ ότι ήσουν τόσο μακριά από τα standards μου. Ακόμα και το παρουσιαστικό σου ήταν πολύ εντυπωσιακό για τα δικά μου γούστα.

Πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να σε απομάκρυναν και να έγιναν ο λόγος να υψώσεις τα δικά σου τείχη απέναντί μου; Τοποθέτησες τεχνητά εμπόδια και «η μεγάλη μου καρδιά» έγινε το μεγαλύτερο. Ίσως και να έχεις δίκιο, γιατί έτσι έμαθες να ζεις, με τους δικούς σου κανόνες, δίνοντας τον δικό σου ορισμό σε παρόμοιες καταστάσεις, θεωρώντας ότι η δοτικότητα κρύβει ανταλλάγματα ή δεσμεύσεις που μάλλον ήθελες να αποφύγεις. Ίσως πάλι να ήμουν εντελώς «κόντρα» σε σχέση με αυτό που ζητούσες, γιατί μπορεί να σου εμφανιζόμουν ως κάτι πολύ καλό για να είναι αληθινό ή όλα αυτά μπορεί να ήταν απλώς μια καλή δικαιολογία για να αποχωρήσεις. Ίσως οι αλήθειες για τις οποίες μαχόσουν να εμφανίστηκαν μπροστά σου από το πουθενά και να μην ήξερες πώς να τις διαχειριστείς, γιατί είναι δύσκολη η στιγμή της συνειδητοποίησης του συναισθήματος.

Αν έκανες τον κόπο να δεις κάτω από την επιφάνεια, θα έβλεπες πως υπάρχει μόνο ο άνθρωπος που ξέρει να αισθάνεται και το παραδέχεται χωρίς να προσπαθεί να το κρύψει, γιατί για αυτόν είναι κάτι φυσικό που γίνεται χωρίς προσπάθεια. Γιατί η αγάπη ξεκινάει από την καρδιά του και όχι από το μυαλό του, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος πρακτικότητας και ιδιοτέλειας, και πως ο άνθρωπος αυτός βάζει όλη του τη δύναμη να κάνει τα πράγματα να λειτουργήσουν προς όφελος και των δυο. Θα καταλάβαινες ότι η αγάπη λειτουργεί σαν συγκοινωνούντα δοχεία που όσο βγαίνει από τη μια μεριά, τόσο γεμίζει η άλλη ασταμάτητα. Θα έβλεπες ότι δεν είμαι «αντικείμενο εκμετάλλευσης» από τους άλλους παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο οικείο και χαμογελαστό, ανοιχτό στην επικοινωνία, που ξέρει όμως να βάζει όρια.

Θα έβλεπες είμαι ένας άνθρωπος που δεν αποζητά τα βλέμματα ή το ενδιαφέρον τρίτων για να φλερτάρει, τονίζοντας και προβάλλοντας τον εαυτό του μέσω του παρουσιαστικού του προσπαθώντας να προκαλέσει, αλλά ένας άνθρωπος που αισθάνεται καλά με τον εαυτό του και θέλει να αρέσει σε εσένα. Αναρωτήθηκες γιατί αυτό σε τρόμαξε; Μήπως γιατί μέσα σου πίστευες, ακόμα κι αν δεν ήθελες να το παραδεχτείς, ότι δεν το άξιζες ή δεν μπορείς να το έχεις -από ανασφάλεια, φόβο ή δειλία; Και ναι, το δέχομαι, πως όλα αυτά μπορεί να ήταν οι κόκκινες σημαίες που δηλώνουν επικινδυνότητα για σένα, όμως δεν κρύφτηκα ούτε παρουσιάστηκα σαν κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο λεπτό, σου σέρβιρα ωμή αλήθεια χωρίς ίχνος γαρνιτούρας, μόνο και μόνο γιατί δήλωσες πως έχεις γερό στομάχι και πως η αλήθεια είναι η μόνη που σε θρέφει.

Μπορεί να μην ξέρω πολλά, όμως είμαι σε θέση να γνωρίζω πως αν πραγματικά αγαπάς, αποδέχεσαι τον άλλον ακριβώς όπως είναι, χωρίς να προσπαθείς να τον αλλάξεις ή να του καταλογίσεις επικριτικά στοιχεία της ύπαρξής του και του χαρακτήρα του, κάνοντάς τον να αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι κάπως παράξενο όσα σε τράβηξαν κοντά του να είναι τα ίδια που σε απομακρύνουν, διαφορετικά όλο αυτό αποτελεί μια βολική δικαιολογία για να λάβει τέλος το δικό σας love story.

Κι αν μέσα στο μυαλό σου εξ΄ αρχής το είχες σαν ένα μικρό διάλειμμα, δε χωράνε μεγάλες κουβέντες περί αγάπης και έρωτα, γιατί ευτελίζονται και οι λέξεις για κάτι που κάποιοι βάζουμε πολύ ψηλά στη ζωή μας. Κι αν ζήτησες την αλήθεια από μένα, οφείλεις να με αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο. Μπορείς να πεις «μου τελείωσε», «βαρέθηκα», «δε θέλω», «το μετάνιωσα», «έχω άλλες προτεραιότητες», «είναι πολύ για μένα», «τελικά δε μου κάνεις». Δεν έγινε και κάτι, συμβαίνει σε όλους. Ποιος να σου επιρρίψει ευθύνη για την ειλικρίνεια; Πίστεψέ με, κανείς. Αντιθέτως, είναι τιμιότερο και δίνει υπόσταση σε σένα, σε μένα, και σε αυτό που είχαμε, από το να προσπαθείς να μετατρέψεις τα χαρακτηριστικά μου γνωρίσματα σε αίτια της δυσφορίας σου.

Δεν ξέρω αν θα πάρω ποτέ απάντηση -ίσως να μην υπάρχει και λόγος-, όμως προτιμώ να δώσω τη δική μου εξήγηση που θα με κάνει να διατηρήσω την αυτοεκτίμησή μου. Αυτή που θα με κάνει να νιώσω λίγο καλύτερα μέσα μου, που θα με μαλακώσει και θα διαγράψει τον θυμό και τον πόνο. Θα σταθώ στη δική μου εκδοχή, πως μ΄ αγάπησες όπως σ΄ αγάπησα και πως κάποια πράγματα δεν είναι για χόρταση. Θα προτιμήσω να σ΄ αφήσω να υπάρχεις στον χώρο που σου παραχώρησα στην καρδιά μου, ακόμα κι αν οι πραγματικοί λόγοι που σε οδήγησαν σε άτακτη φυγή δε δόθηκαν από μεριάς σου. Αφορά αποκλειστικά τη συναισθηματική ωριμότητα του καθενός μας και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την απόρριψη. Είναι ένας τρόπος να συγχωρείς για να μπορείς να συνεχίζεις.