«Επιτρέπεται ένα κορίτσι σαν εσένα να είναι μόνο του;»

Πήρες όλα όσα θα χρειαστείς για ένα μέλλον που μπορεί να σε κάνει ανεξάρτητο, αυτοσυντηρούμενο άνθρωπο. Μόρφωση, γνώση που θα σε βοηθήσουν στον επαγγελματικό στίβο. Δυο πόδια γερά που θα σε κάνουν ν’ αντέξεις και να σε αντέξεις στον απαιτητικό δρόμο της ζωής σου, πλατύ πνεύμα και κριτική σκέψη να μπορείς να βγάζεις τα δικά σου συμπεράσματα και να είσαι σε θέση να γνωρίζεις ποιο είναι το καλύτερο για σένα. Πείσμα και δύναμη για να μην εγκαταλείψεις ποτέ, όσο κι αν υπάρχουν φορές που μπορεί να λυγίζεις, θέληση και τσαγανό που θα σε κάνουν να επιβιώσεις σ’ έναν σκληρό κόσμο. Πάτησες πάνω στις αρχές που σε δίδαξαν κι αυτές που βρήκες εσύ, στη συνέχεια, και τις τοποθέτησες προσεχτικά για να φτιάξεις ένα μονοπάτι, που κάθε φορά που μπορεί να ξέφευγες θα ήταν η σταθερά σου, για να μπορέσεις να επιστρέψεις, δίνοντας ξανά νόημα στο βήμα σου.

Έγινες, και σε θαυμάζουν γι’ αυτό που έγινες και μια απορία εκφράζεται από τον περίγυρο, όμοια με συννεφάκι, που όπου σταθείς βρέχει από πάνω σου: «Επιτρέπεται ένα κορίτσι σαν εσένα να είναι μόνο του;» Η μόνιμη επωδός των γονιών που βλέπουν να περνάει ο καιρός και το όνειρό τους για μια οικογένεια δική σου κι εγγόνια που θα τα χορεύουν στα γόνατά τους, δεν πραγματοποιείται. Και λες, γονείς είναι, έχουν κι αυτοί τις δικές τους καταγραφές και σύμφωνα μ’ αυτές συμπεριφέρονται, ειδικά αν αδέρφια, ξαδέρφια και τα παιδιά φίλων τους έχουν ήδη κάνει όλα όσα θα ήθελαν αυτοί για σένα κι από σένα. Αλλά και παιδιά να έχεις, η ζωή σου χωρίς σύντροφο τούς κάνει να αγωνιούν. Ακόμα κι οι φίλοι σου έχουν την ίδια αγωνία, μήπως και στο τέλος μείνεις μόνη. Όλους τους δικαιολογείς, νοιάζονται, λες.

«Γίνεται ένα κορίτσι σαν εσένα να είναι μόνο του;» Η ίδια απορία, ειπωμένη αυτή τη φορά από κάποιον που μόλις σε γνώρισε, χωρίς να σε ξέρει καν, έκανε αυτό το συννεφάκι να φέρει νεροποντή και να σε πνίξει. Η αλήθεια είναι βέβαια πως δε σε έβρισε, αντιθέτως, για το στόμα που το είπε ήταν ένα κομπλιμέντο, όμως ήταν αρκετό για να σε κάνει να σκεφτείς πως η πεποίθηση νικάει τα «θέλω», πως η εικόνα σου είναι ελαττωματική χωρίς σύντροφο. Είναι αυτό το χαμένο κομμάτι του παζλ που δεν καθιστά το «έργο» άξιο κορνιζαρίσματος. Είναι άλλος ένας που κάνει την ίδια ερώτηση και κανείς δε βρέθηκε να σε ρωτήσει αν είναι κάτι που πραγματικά θέλεις. Γιατί όλοι έχουν μέσα στο μυαλό τους ότι έτσι πρέπει να γίνει για μια γυναίκα, αυτό είναι το σωστό. Να βρει άντρα, να κάνει παιδιά. Αλλιώς κάτι πάει λάθος μαζί της.

Διαπιστώνεις πως πίσω από αυτή τη φαινομενικά αθώα ερώτηση, ο ρόλος και το φύλο σου είναι καταγεγραμμένο στις συνειδήσεις, ως κάτι ή κάποια που ψάχνει -με κάποιο τρόπο- μια άλλη παρουσία για να καλύψει τα κενά της. Πως όλο αυτό που με κόπο δημιούργησες είναι υποχρεωτικό να το μοιραστείς ή να είναι ο τρόπος για να καλύψει τα κενά του κάποιος άλλος. Πως επειδή είσαι γυναίκα δεν μπορείς ή δεν έχεις τη δυνατότητα να σταθείς μόνη σου σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Τους είναι δύσκολο να καταλάβουν πως δε θέλεις να συμβιβαστείς μέσα σε σχέσεις εξυπηρετήσεως του τύπου «η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά». Πως τον σύντροφο δεν τον χρειάζεσαι για να σου κρεμάσει τις κουρτίνες, όταν το ζογκλερικό στη σκάλα είναι παιγνιδάκι για σένα. Πως τα παγωμένα σου πόδια το χειμώνα ζεσταίνονται ωραιότατα από την ηλεκτρική κουβέρτα. Πως επειδή είσαι γυναίκα θα πρέπει να εξαρτάσαι οικονομικά και συναισθηματικά, ή θα είσαι αυτή που θα νοιάζεται για όλους και για όλα προσπαθώντας να ισορροπήσεις καριέρα κι οικογένεια ή πως για να περνάς καλά χρειάζεσαι χορηγό. Πως εσύ, «ένα τέτοιο κορίτσι» θα  πρέπει να είσαι θελκτική, να περιποιείσαι τον εαυτό σου και παράλληλα καλή μαγείρισσα κι άριστη οικοδέσποινα. Πως το «πρέπει να φτιάξεις τη ζωή σου» είναι υποχρεωτικό να περιλαμβάνει κι έναν σύντροφο για να σου τη φτιάξει, -λες και μόνη σου δεν μπορείς- γιατί στα μάτια των άλλων φαίνεσαι ανεπαρκής κι ελλιπής.

Όμως αυτό που θέλεις είναι η ζωή και τα λάθη σου να είναι δική σου ευθύνη κι όχι μπαλάκια του τένις που γυρεύουν ρακέτα. Κανείς ποτέ δε σε ρώτησε πόση δύναμη θέλει, πόση αυτοπεποίθηση και πίστη στον εαυτό σου, για όσα έχεις καταφέρει και για όσα μπορείς να καταφέρεις στο μέλλον. Κανείς δε σε ρώτησε αν υπήρξαν στιγμές που μπορεί να αισθάνθηκες αδύναμη κι αν κάποιες φορές έχασες τον εαυτό σου και κατάφερες να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις. Κανείς δε σε ρώτησε ποιες είναι οι προτεραιότητές σου, λες κι αυτό είναι αντρικό προνόμιο, πώς μπόρεσες να κρατήσεις σε ισορροπία τη διανοητική σου κατάσταση και τον ψυχισμό σου, παρά το μόνο που ρωτούσαν ήταν «πώς γίνεται ένα κορίτσι σαν κι εσένα να είναι μόνο του». Ναι, ίσως ένα κορίτσι σαν κι εσένα μπορεί να είναι μόνο του, γιατί δε ζητάει να είναι με κάποιον. Ή και να ζητάει, είναι πολλά περισσότερα απ’ αυτό.