Γιατί δεν πήρες την προαγωγή κι ας δούλευες σαν το σκυλί

Το ξυπνητήρι χτύπησε, ώρα να σηκωθείς.  Άλλη μια μέρα ξημέρωσε και καλείσαι ν’ ακολουθήσεις την ίδια ρουτίνα.  Να ετοιμαστείς και να βγεις στον δρόμο για τη δουλειά. Καμία παρέκκλιση από όλα αυτά τα καθημερινά, που χρόνια τώρα θεωρούνται αυτοματισμοί. Με ρομποτικές κινήσεις περνάς το κατώφλι της εργασίας σου, όπως κάνεις εδώ και τόσα χρόνια πια. Μοιράζεις τις απαραίτητες καλημέρες και ξεκινάς.

Ξέρεις ήδη πώς θα κυλήσει η μέρα. Χωρίς κανένα στοιχείο έκπληξης, κανένα ευχάριστο ξάφνιασμα που θα σε κάνει να αισθανθείς και πάλι κάτι που να κάνει το αίμα σου να κυλήσει λίγο πιο γρήγορα στις φλέβες κι ας εργάζεσαι σε μια δουλειά απαιτήσεων –παρ’ ότι γνωρίζεις ότι όλες έχουν τις δικές τους- που χρειάζεται τη συγκέντρωση και την προσοχή σου. Έχεις φτάσει πια σ’ ένα σημείο να σκέφτεσαι και να κινείσαι τόσο μηχανικά κι αισθάνεσαι την ίδια ευχαρίστηση που νιώθει η καφετιέρα που σου φτιάχνει τον καφέ. Οι ώρες περνούν, κοντεύει μεσημέρι κι εσύ θα συνεχίσεις στον ίδιο ρυθμό το διάλειμμά σου, που σηματοδοτεί ότι σε λίγες μόλις ώρες, άλλη μία ίδια μέρα εργασιακά, φτάνει στο τέλος της. Ναι, και; Μία από τα ίδια.

Πολλές φορές έχεις αναρωτηθεί κι έχεις κάνει τον ίδιο διάλογο με τον εαυτό σου: Τελικά τα κατάφερα; Κι αν ναι, τι; Είχες τόσο ενθουσιασμό όταν πρωτοξεκίνησες, τόσα όνειρα, φιλοδοξίες. Να φτάσεις, να γίνεις, να πετύχεις. Να μάθεις τη δουλειά και να σκαρφαλώσεις όσο πιο ψηλά γίνεται, να πάρεις την αναγνώριση κι ένιωθες τόση χαρά, τόση πληρότητα. Δούλεψες σκληρά, σαν σκύλος. «Έγραψες» ώρες που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον σου και θυσίασες διασκεδάσεις για να μπορέσεις να πας ένα βήμα παρακάτω, όμως για κάποιο λόγο τα χρόνια περνούσαν κι αυτό που θα ολοκλήρωνε το όραμα που είχες για τον εαυτό σου, τελικά δεν ήρθε.

Τον αρχικό ενθουσιασμό, τον διαδέχτηκε θυμός και μετά τον θυμό η αποδοχή ότι τελικά τα όνειρα θα παραμείνουν όνειρα. Θύμωσες γιατί δεν πήρες την αναγνώριση των κόπων σου κι ήσουν πάντα αυτός που θα έπρεπε να σύρει το κάρο χωρίς κανένα όφελος στο τέλος. Γιατί κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για τα δικά σου θέλω και τη δική σου απόδοση και προτιμήθηκαν άλλοι να πάρουν προαγωγές και διαφορετικές θέσεις. Κατάφεραν να σε κάνουν να αισθανθείς λίγος, ή μήπως ήσουν;

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, αν είχες κάνει κι εκείνα τα σεμινάρια που σχετίζονταν με το αντικείμενό σου, θα είχες προσθέσει στην κατάρτιση και στο βιογραφικό σου έναν πόντο παραπάνω, αλλά προτίμησες να μη συμμετέχεις. Ίσως να μην έφταιγες απόλυτα εσύ κι η συγκυρία να μην ήταν βοηθητική για να τα παρακολουθήσεις. Όμως από τότε, ‘γίναν άλλα κι άλλα και πάντα κάτι συνέβαινε και δε συμμετείχες. Μήπως τελικά δεν ήταν η προτεραιότητά σου; Μήπως επαναπαύθηκες σ’ αυτό που είχες πετύχει εκείνη τη στιγμή; Μήπως είχες υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές σου; Μήπως τελικά δεν είσαι αρκετός; Μήπως στον πήχη που έθεσες στον εαυτό σου, τελικά πέρασες από κάτω;

Γεγονός είναι ότι βρίσκεσαι σε τέλμα κι αφού έχεις επιρρίψει όλες τις ευθύνες στον εαυτό σου γι’ αυτή την κατάσταση αντιμετωπίζεις διλημματικές σκέψεις, τύπου να μείνω και να συνεχίσω ως έχει, ή να ψάξω για κάτι άλλο; Όλ’ αυτά σε κάνουν να μη χαίρεσαι ούτε μια στιγμή μέσα στη διάρκεια της μέρας.

Ωστόσο, όπως σ’ όλα τα πράγματα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Σαφώς και το φταίξιμο δεν είναι εξ ολοκλήρου δικό σου. Όλα σχετίζονται με το αν το εργασιακό περιβάλλον που βρίσκεσαι είναι το κατάλληλο για την προσωπική σου ανέλιξη. Αν ο χώρος που εργάζεσαι έχει τα εργαλεία μιας δομημένης αξιολόγησης που στόχο θα έχουν να καταγράψουν τα δυνατά σημεία σου και να σε βοηθήσουν να δεις πώς θα μπορέσεις να βελτιώσεις τα αδύναμα. Αν αναγνωρίστηκαν τα επιτεύγματά σου κι αν πήρες ποτέ επιβράβευση, έστω και λεκτική. Αν πάνω από σένα υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούν να τα αναγνωρίσουν. Αν υπήρχαν αφτιά που θα μπορούσαν ν’ ακούσουν ποιοι είναι οι στόχοι σου και να σε βοηθήσουν καθοδηγητικά να τους πετύχεις.

Όσο κι αν φαίνεται ουτοπικό, όλα ξεκινούν από την αγάπη. Αγάπη γι’ αυτό που κάνεις κι αν σου αρέσει. Να ψάχνεις κάθε μέρα να βρεις πώς μπορείς να πάρεις χαρά κι ευχαρίστηση, ανεξαρτήτως αν θα βρεθεί κάποιος να σου πει μπράβο. Να «ψηλώνεις» κάθε μέρα και να μπορείς να αισθάνεσαι περήφανος για τον εαυτό σου και τα επιτεύγματά σου και να μην αφήνεις καμία ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη, που θα σε κάνει να νιώθεις ότι η μέρα μπορεί να γίνει ευχάριστα διαφορετική.

Μα πιο πολύ, ν’ αγαπάς εσένα. Κι αν κάποιος δε σε χτύπησε ενθαρρυντικά στην πλάτη, κάν’ το εσύ στον εαυτό σου. Κι αν πάλι πιστεύεις ότι δε βρίσκεις τον λόγο ν’ αναλώνεσαι σ’ ένα περιβάλλον που δε σε ικανοποιεί, διεύρυνε τις επιλογές σου για ν’ αξιοποιήσεις τα ταλέντα σου. Ποτέ μην ξεχνάς ότι οι συνθήκες βάλτου, δεν ευνόησαν ποτέ κανέναν, παρά μόνο τα βατράχια.