Μπορεί το πάρτι να είχε και 50 άτομα. Δεν είχα σκοπό να κάτσω πολύ. Υπήρχαν απαγορεύσεις από το σπίτι, από τους γονείς. Η Σταχτοπούτα έπρεπε να τηρήσει το χρονοδιάγραμμα αλλιώς η κολοκύθα που είχε γίνει άμαξα θα μετατρεπόταν σε μια κατσάδα και ποιος την άντεχε. Φίλοι, κάποιοι συμμαθητές, κάποιοι άγνωστοι -μα γνωστοί του οικοδεσπότη- κι εγώ λίγο ψάρι έξω από το νερό, κατάφερνα να παραμένω ψύχραιμη και ενθουσιασμένη για το event.
Μουσική της εποχής, ποτά δεν υπήρχαν τότε, μόνο αν έφερνε κανένας από το σπίτι του, γέλια και η ανεμελιά της ηλικίας, όλα τα απαραίτητα δηλαδή για να περάσει κανείς καλά. Ήρθε η στιγμή που τα φώτα χαμήλωσαν και η μουσική άλλαξε σε πιο αργούς ρυθμούς και τότε ήρθε να μου ζητήσει να χορέψουμε. Αυτό ήταν. Η καψούρα ήταν πλέον μια πραγματικότητα, πρωτόγνωρη μεν αλλά υπαρκτή δε για μερικά από τα επόμενα χρόνια. Το πρώτο μας φιλί το δώσαμε στον κήπο για καληνύχτα κι ήταν αυτό που σηματοδότησε το καλωσόρισμά μου στον κόσμο του έρωτα. Έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια, όμως δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, όπως κανείς μας άλλωστε.
Δεν υπάρχει κάποιος που δε θυμάται το πρώτο του φιλί, τον πρώτο του έρωτα, όλα αυτά τα συναισθήματα που ως τότε δεν είχε ποτέ αισθανθεί. Το πρώτο ρίγος, την επαφή με ένα άλλο σώμα, την αλλαγή στους χτύπους της καρδιάς, τον πρώτο τσακωμό, τη συμφιλίωση, τα κομπλεξ και των δυο, τη ζήλια, τους εγωισμούς, τις τρέλες, τις βόλτες. Τη μύηση στον κόσμο του σ@ξ και την ανακάλυψη του σώματος και της σ@@ουαλικότητάς του, που ως τότε δεν ήξερε τι πτυχές είχε να ξεδιπλώσει. Δεν ήξερε πως το στόμα είναι προορισμένο για φιλιά και τα χέρια για χάδια και πως το υπογάστριο σφίγγεται και συνδέεται άμεσα με τη σ@@ουαλική ευχαρίστηση.
Όλα αυτά, είναι αυτά που αποτυπώνονται στην αλυσίδα του dna σου όταν έρχεται η σειρά σου να δώσεις το πρώτο σου φιλί κι αρχίζεις μέσα σου να διαμορφώνεις την εικόνα του έρωτα και των σχέσεων. Αν είσαι τυχερός έχεις μόνο ωραία πράγματα να θυμηθείς, όμως δεν είναι λίγες οι φορές που αυτή, η πρώτη καψούρα μπορεί να σου αφήσει μέσα σου πληγές που θα χρειαστούν πολλά χρόνια να τις γιατρέψεις. Ωστόσο, πάντα θα τα θυμάσαι γιατί ήταν αυτά που σου άνοιξαν μια πύλη σ’ έναν κόσμο που δεν ήξερες καν ότι υπάρχει, παρά μόνο από περιγραφές.
Αρχίζεις να διαμορφώνεις μέσα σου το πρότυπο για το πώς θέλεις να είναι οι σχέσεις, ο άνθρωπος της ζωής σου. Να του μοιάζει ή να είναι εντελώς διαφορετικός; Να γίνει παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή; Ο πρώτος έρωτας, είναι καθοριστικό κομμάτι ενός τατουάζ που θα το κουβαλάς στο σώμα σου μέχρι να ξεθωριάσει.
Τις περισσότερες φορές οι δρόμοι χωρίζουν και οι αποστάσεις μεγαλώνουν, όμως οι ζωές των ανθρώπων πάντα συναντιούνται δυο φορές. Έτσι, πετυχαίνεις τον άλλον καμιά φορά από σπόντα, κάπου τυχαία. Ο καθένας έχει χαράξει τη δική του πορεία. Μπορεί να έχει παντρευτεί, να έχει παιδιά και στη συνάντηση αυτή να ψάχνεις να βρεις τι έμεινε ίδιο και τι διαφορετικό. Σίγουρα θα έχει αλλάξει. Μερικές ρυτίδες και κάποιες άσπρες τρίχες μπορεί να έχουν κάνει την εμφάνισή τους, όμως στα δικά σου μάτια πάντα θα είναι αυτό που γνώρισες κάποτε. Το αναγνωριστικό των νεανικών σου χρόνων, το σύμβολο που οριοθέτησε την εφηβεία σου και που όταν στο μυαλό σου φέρνεις εκείνα τα χρόνια, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το τοποθετείς σε κάθε ανάμνηση. Κι είναι αυτές οι αναμνήσεις που δε θα θέλεις ποτέ να ξεχάσεις, γιατί έτσι βλέπεις ξανά τον εαυτό σου όπως τότε, γεμάτο όνειρα, φρεσκάδα και νιάτα.
Είναι η πραγματική σύνδεσή σου με το χθες, με κομμάτια του εαυτού σου. Κι αν βρεθείς σε περιβάλλον με κοινούς γνωστούς θα είναι ο πρώτος άνθρωπος για τον οποίο θα θέλεις να μάθεις νέα του, γιατί δε θα αποσυνδεθείς από εκείνον ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Κάθε φορά θα εύχεσαι να μαθαίνεις μόνο όμορφα πράγματα γι αυτόν, για την πορεία της ζωής του, για την υγεία του και για ό,τι έχει δημιουργήσει. Μέσα απ΄ αυτόν θα εξακολουθείς να βλέπεις τον εαυτό σου έφηβο όπως τότε. Θα αποτελεί τη σταθερή σου στον κόσμο που άφησες και στον κόσμο που είσαι, ο συνδετικός κρίκος του χθες με το σήμερα.
Σημείωση: ΄Εφυγε από τη ζωή πριν από περίπου 2 χρόνια. Εκείνη τη μέρα έκλαψα τόσο πολύ, γιατί μαζί με εκείνον έθαψα κι ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Εκείνο το κομμάτι των νεανικών μου χρόνων που όταν ήθελα να χαρώ, το έφερνα στη μνήμη μου πάντα με τρυφερότητα και αγάπη, απαραίτητα συστατικά για μια ανάμνηση που μπορεί να αντέξει στον χρόνο.
Συντάκτης: Φρίντα Μανιάτη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
