Μπορεί να υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να μείνεις σε μια σχέση, αλλά σίγουρα υπάρχει ένας για να φύγεις. Κι ένας απ’ αυτούς που σου δείχνει την έξοδο είναι κι η έλλειψη χαράς. Και δεν αναφέρομαι στην οποιαδήποτε χαρά, αλλά σ’ αυτήν που βγαίνει μέσα από την ψυχή και δεν στέκεται στην επιφάνεια, μόνο για να λες πως γελάσαμε και σήμερα, καλά ήταν, πέρασε κι αυτή η μέρα, κατά κάποιον τρόπο, ευχάριστα.
Η σχέση δυο ανθρώπων είναι ένας ζωντανός οργανισμός που χρειάζεται τα απαραίτητα συστατικά για να συνεχίσει να υπάρχει και τρέφεται βάζοντας την επικοινωνία ψηλά στη βιολογική του ατζέντα. Στόχος είναι να μη σταματάει στην επιφάνεια τού «μ’ αρέσει αυτό που βλέπω» μόνο, αλλά να μπορεί να μας αγγίζει πνευματικά και ψυχικά και να μας κάνει να χαιρόμαστε που υπάρχουμε ο ένας στη ζωή του άλλου. Εάν αυτό δεν μπορεί να συμβεί ή έπαψε να συμβαίνει, τότε είναι προτιμότερο να γραφτούν οι τίτλοι τέλους -ιδιαίτερα- αν όση χαρά μπορεί να σου έδωσε κάποτε αυτή η σχέση, έχει φτάσει να γίνει πόνος και θλίψη.
Δυο άνθρωποι επιλέγουν να είναι μαζί γιατί νιώθουν όμορφα μεταξύ τους, γεμίζουν εσωτερικά, γελούν, αλληλοστηρίζονται στα δύσκολα και ψάχνουν να βρουν τρόπους να συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα σε μια σχέση που θα της δίνουν, για να πάρουν. Όλα κάπως έτσι ξεκινάνε και βρίσκεις στόχο ζωής να κάνεις τον άλλον να χαμογελάει ακόμα κι όταν δε βρίσκεστε μαζί, γιατί μπορεί να σκέφτεται ένα αστείο που μοιραστήκατε το προηγούμενο βράδυ. Ακόμα κι αν δεν είναι κοντά σου, να χαίρεσαι που υπάρχει στη ζωή σου και να νιώθεις πως είναι πολύτιμες οι στιγμές που μοιράζεστε. Να είναι το καταφύγιο της σκέψης σου όταν τα πράγματα είναι ζόρικα και ν’ ανυπομονείς για τη στιγμή που θα συναντηθείτε μετρώντας τις ώρες αντίστροφα, μέχρι αυτό να συμβεί.
Να μπορείτε να γελάτε και ν’ αυτοσαρκάζεστε, γιατί θα νιώθετε ασφαλείς μαζί και μεταξύ σας δε βρίσκει θέση η κριτική, παρά μόνο η αποδοχή και το συναίσθημα. Είναι ένας από τους ορισμούς της ευτυχίας, αν αυτό υπάρχει στη ζωή σου και μπορείς και το ζεις. Αυτή η διαρκής αλληλεπίδραση που δημιουργεί στιγμές και κάνει δυο ανθρώπους να βρίσκουν το βαθύτερο νόημα της ζωής και του μοιράσματος σε οποιαδήποτε μορφή του. Η προσπάθεια για το χτίσιμο ενός κόσμου που η κάθε του μέρα θα είναι και μια όμορφη ανάμνηση για το μέλλον.
Δεν είναι λίγες οι φορές, όμως, που αυτό που ξεκίνησε δίνοντάς σου μόνο χαρά, σε κάνει να φτάνεις στο σημείο να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου και να διαγράφεις όλα τα όμορφα που έζησες, μπροστά σ’ αυτό που βιώνεις κι αντιμετωπίζεις εκείνη τη στιγμή. Κι εκεί που ήσουν πηγή χαράς, γίνεσαι η προσωποποίηση της κατήφειας. Κι όλο αυτό το χαρούμενο πανηγύρι μετατρέπεται σε μούτρα, νεύρα, παρανοήσεις και παρερμηνείες. Δημιουργούνται λόγοι αντιθέσεων ακόμα και για τα πιο ανούσια πράγματα, που στο παρελθόν ίσως να μην τους δίνατε σημασία και να σας έκαναν να γελάτε όταν συνέβαιναν στους άλλους. Φτάνεις στο σημείο να αισθάνεσαι ότι μόνο εσύ ταΐζεις αυτή τη σχέση για χάρη του δικού σου συναισθήματος και των στιγμών που ζήσατε και σιγά σιγά –σχεδόν εμμονικά- χάνεις τα πιο γοητευτικά στοιχεία του εαυτού σου: το χαμόγελό σου και την αισιοδοξία σου. Για χάρη του δέσιμου που υπήρξε, αρνείσαι να καταλάβεις ότι αν δε γίνει ένα γερό ξεκαθάρισμα, αυτή η σχέση δε χρειάζεται να τροφοδοτείται από καταστάσεις που της προκαλούν δυσανεξία.
Το κύριο γνώρισμα της αγάπης είναι η ισότητα που θα πρέπει να δίνεται και να επιστρέφεται σε ίσες δόσεις από τον καθένα. Ούτε παραπάνω ούτε λιγότερο, προκειμένου να κρατιέται η ισορροπία του εαυτού αλλά και της σχέσης. Αν κάποιος δε δέχεται την αγάπη που του προσφέρεις, τότε αυτή γίνεται δηλητήριο και καταλήγει στον οργανισμό σου, διαλύοντας κάθε ευτυχισμένη στιγμή που μπορεί να έζησες, αλλά κι εσένα τον ίδιο. Όμως κι εσύ, θα πρέπει να καταλάβεις πως δεν μπορείς με το ζόρι να δίνεις κάτι σε κάποιον που δε γίνεται αποδεκτό, γιατί κουράζεις και κουράζεσαι χωρίς κανένα απολύτως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, αυτό λειτουργεί με τον τρόπο που τα μωρά προσπαθούν ν’ αντιδράσουν όταν έχουν χορτάσει. Την τελευταία κουταλιά, η μαμά ή ο μπαμπάς πάντα την τρώει στα μούτρα.
Η ανάγκη να διατηρείς κάτι τελειωμένο -εφόσον έχεις εξαντλήσει κάθε περιθώριο αλλαγής και βελτίωσης της κατάστασης- που στηρίζεται σ’ ένα όμορφο παρελθόν και αναμνήσεις, σε εμποδίζουν να δεις και να σχεδιάσεις το μέλλον. Σε περιορίζει και σε καταστρέφει. Αφαιρεί τη χαρά που δικαιούσαι να ζεις στη ζωή σου μένοντας προσκολλημένος σε ό,τι κάποτε σε έκανε να χαρείς. Προσπάθησε να δεις την κατάσταση όσο πιο αντικειμενικά μπορείς κι αναρωτήσου:
-Είμαι χαρούμενος/η σ΄ αυτή τη σχέση;
-Είμαι ο ίδιος/α που ήμουν κάποτε;
-Αυτό που αισθάνομαι προσεγγίζει κάτι ευχάριστο;
-Για ποιον και γιατί εξακολουθώ να μένω;
-Έδωσα χρόνο στον εαυτό μου και στον άλλον προκειμένου να βελτιώσουμε κάτι;
-Έγινε κι από τους δυο ισάξια προσπάθεια;
-Καταλήξαμε από κοινού σε κάποια λύση;
-Από πότε έχουμε να κοιταχτούμε τελευταία φορά στα μάτια;
-Πότε κάναμε έρωτα τελευταία φορά;
-Πότε πήραμε ουσιαστική χαρά ο ένας από τον άλλον;
-Φοβάμαι να μείνω μόνος/η γιατί μπορεί να πονέσω περισσότερο;
Εσύ ξέρεις, γιατί εσύ έχεις τις απαντήσεις μέσα σου και μόνο εσύ μπορείς να βρεις τη λύση στο ερώτημα: Μένω ή φεύγω; Η απάντηση είναι μια απόφαση δρόμος.
Συντάκτης: Φρίντα Μανιάτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
