Κι αν κάποτε σε φρόντισαν δε σημαίνει πως τους ανήκεις

Τα δεδομένα άλλαξαν. Η σχέση και μαζί η συγκατοίκηση έλαβε τέλος. Χρειάζεσαι λύσεις. Το μυαλό σου δουλεύει στις τρεις χιλιάδες στροφές προκειμένου να βγεις από τα αδιέξοδα κι εφόσον οι αποφάσεις έχουν παρθεί, χρειάζεται ν’ ασχοληθείς και με το πρακτικό κομμάτι της υπόθεσης. Ίσως μια προσωρινή λύση είναι να μείνεις στους γονείς, για όσο καιρό χρειαστεί μέχρι να δεις αν θα καταφέρεις άλλη μια συμβίωση, διαφορετική μεν, δοκιμασμένη δε. Βέβαια, από την τελευταία φορά έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Έχεις αλλάξει, όπως κι αυτοί, αν και πάντα και για πάντα θα είσαι το παιδί τους. Ελληνική οικογένεια είστε, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

Το αποφασίζεις και ξεκινάς να το υλοποιείς. Βαλίτσες, κουβαλήματα, ανακατατάξεις σε ντουλάπες και ντουλάπια και βρίσκεσαι ξανά στο δωμάτιο που μεγάλωσες. Νιώθεις ασφάλεια και προστασία. Ο πρώτος καιρός περνάει σχετικά καλά με το απαραίτητο μούδιασμα να κάνει τη δουλειά του. Είναι μέχρι να βρεις τα πατήματά σου μέσα σου κι έξω σου. Αρχίζεις να ισορροπείς με τα νέα δεδομένα, αλλά κάπου κρύβεται ένα «αλλά». Κάτι μέσα σου δε σου δίνει τη χαρά που περίμενες να βιώσεις κι αρχίζεις να τρώγεσαι πάλι με τα ρούχα σου. Αρχίζεις να σκέφτεσαι πως πάλι, κάτι πρέπει ν’ αλλάξει. Πως όλο αυτό είναι ένα πισωγύρισμα, μια ήττα κι εσύ δεν έχεις μάθει να βολεύεσαι, ούτε να συμβιβάζεσαι με προσωρινές καταστάσεις και ημίμετρα.

Αρχίζουν να στη δίνουν οι ήχοι του παλιού σου σπιτιού, οι φωνές των οικείων σου και οι συζητήσεις που δε σε αφορούν, για θέματα εκτός της δικής σου πραγματικότητας. Θέλεις σιωπή κι αυτοφροντίδα. Δεν μπορείς να τους πεις να αλλάξουν τη ζωή τους. Εσύ πήγες και τους βρήκες. Το ζήτημα είναι αν σ’ αρέσει κι αν όλα αυτά μπορείς να τα βιώσεις συμμετέχοντας. Αδύνατον. Όλα αυτά είναι παντελώς εκτός από σένα. Απομονώνεσαι σε συγκεκριμένα τετραγωνικά μέτρα στον χώρο αυτού του σπιτιού, γιατί αυτή είναι η ανάγκη σου, όμως δεν μπορείς να βιώσεις την ησυχία που θα ήθελες. Είναι αδύνατον, όσο κι αν οι άλλοι είναι διακριτικοί απέναντί σου και σε καταλαβαίνουν, όσο μπορούν φυσικά, μέσα σου ξέρεις ότι η συμπεριφορά σου είναι ίσως άδικη και παρεξηγήσιμη. Δε σ’ αρέσει να δίνεις δικαιώματα, αλλά και για πόσο καιρό θα κλείνεσαι σ’ ένα δωμάτιο ψάχνοντας να βρεις εσένα μέσα σε τέσσερις τοίχους;

Δε θες ν’ ακούς τίποτα πια, παρά μόνο τον ήχο της σιωπής. Αν μείνεις κι άλλο, το παλιό σου δωμάτιο θα μετατραπεί στη φυλακή σου. Έχεις μεγαλώσει αρκετά πια για να πρέπει να εξηγείς πώς αισθάνεσαι, πότε θα γυρίσεις, πότε θα φύγεις, πότε θα ξυπνήσεις, αν θέλεις να φας και με ποιον θα βγεις. Αποφεύγεις φίλους, συγγενείς κι εξόδους και προσπαθείς να πάρεις δύναμη από πράγματα που δεν περιλαμβάνουν κανέναν άλλον παρά μόνο τον εαυτό σου. Διάβασμα, μουσική, σκέψεις, περισυλλογή, διαλογισμό. Αποξενώνεσαι κι αρχίζουν να σε κατηγορούν γι’ αυτό, όχι ανοιχτά, αλλά το βλέπεις στα βλέμματα. Δύσκολο. Άλλο ένα δύσκολο που έχεις να διαχειριστείς σε μια ήδη δύσκολη φάση της ζωής σου.

Βρίσκεις νέο χώρο. Ένα σπίτι που να καλύπτει εσένα και τις ανάγκες σου, χωρίς να το ξέρει κανείς. Περνάς κάποιες ώρες εκεί, ίσως και κάποια βράδια. Το ντύνεις, το στολίζεις κι αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι που πραγματικά είναι ωφέλιμο για σένα. Είναι η πραγματικά νέα αρχή που θέλεις να κάνεις για ν’ αρχίσουν τα γρανάζια της δημιουργίας να κινούνται. Αυτά που τόσα χρόνια ήταν σταματημένα κι έμοιαζε λες κι ο κόσμος βρισκόταν σε ακινησία, σε μια ατέρμονη αναμονή. Συνειδητοποιείς ότι αυτό που βλέπουν οι άλλοι σαν αποξένωση, είναι η λύτρωση κι η χαρά που περίμενες να έρθει στη ζωή σου, για να σε πάει στην επόμενη μέρα. Πρέπει να φύγεις, το οφείλεις σε σένα.

Όμως μέσα σου ξέρεις πως πρέπει να εξηγήσεις. Το χρωστάς σε όσους σ’ αγκάλιασαν στα ζόρικα κι έχεις ανάγκη να τους δώσεις να καταλάβουν ότι δεν έχει να κάνει με απόρριψη, δεν είναι κάτι που τους αφορά, δε φταίνε αυτοί σε τίποτα. Πρέπει να τους πεις ότι η σιωπή και η μοναξιά που αποζητάς θα λειτουργήσει σαν ελιξίριο ανάπτυξης για σένα. Θα επιτρέψει στην εσωτερική σου φωνή να ακουστεί, θ’ «ανοίξει» το μυαλό σου και θα δώσει την πραγματική διάσταση στο κάθε τι που σε περιβάλει, από αντικείμενα έως ανθρώπους.

Να αναθεωρήσεις εξιδανικεύσεις ανθρώπων και καταστάσεων. Έχεις ανάγκη να λείψεις και να σου λείψουν άνθρωποι, στιγμές και ζωές και μέσα απ’ αυτή την κατ’ επιλογή μοναξιά, να αρχίζεις σιγά σιγά να ξαναχτίζεις από την αρχή, μια νέα ζωή. Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, συνειδητοποιημένος και χρήσιμος. Πως όλο αυτό που ζητάς δεν είναι αποξένωση αλλά θεραπεία, μακριά από θορύβους που σου αποσπούν την προσοχή.  Να κάνεις το σπίτι σου μια φωλιά που θα είναι το νέο εργαστήρι του κόσμου σου κι αν πρέπει να κλάψεις να μη σε ακούσει κανείς κι αν είναι να πονέσεις να μη σε δουν να ματώνεις κι αν είναι να καείς να αφήσεις τη φωτιά να ανάψει, γιατί είσαι ο Φοίνικας και θα γεννηθείς ξανά μέσα από τις στάχτες σου.