Μένεις γιατί σου δίνει κάτι, μα όχι όλα όσα θα ήθελες

Όλα δείχνουν ότι αυτή η σχέση κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει, γιατί δεν προσφέρει πια τίποτα απ’ αυτά που προσδοκούσες, τίποτα από όσα είχες ονειρευτεί, τίποτα απ’ όσα περίμενες. Σχέδια που έμειναν στη μέση, σε κάτι κολλημένο και στάσιμο, μέσα σε συναισθήματα, που καταλαβαίνεις ότι δεν είναι αρκετά για να σε κάνουν να ζήσεις, να χαρείς, χορεύοντας συνεχώς ένα tango κάνοντας ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, με την αίσθηση ότι πρωταγωνιστείς στη «Μέρα της Μαρμότας».

Πέρασες βράδια με σκέψεις προσπαθώντας να πάρεις την πιο σωστή απόφαση για σένα, να κλείσεις τον κύκλο που με νύχια και δόντια προσπαθούσες  να κρατήσεις ανοιχτό, λέγοντας συνεχώς στον εαυτό σου «δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει, μπορεί να μην είναι η σωστή στιγμή για μας, θα βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες για την ολοκλήρωση, η αγάπη όλα τα νικάει» και πολλά άλλα τέτοια παρόμοια, που μοιάζουν χιλιοειπωμένο αστείο που κανείς πια δε γελά μαζί του κι η ελπίδα κάθε τόσο ξεγλιστρά σαν πέστροφα μέσα από δίχτυ. Επιμήκυνες την υπομονή σου κι ανακάλυψες ότι είναι ανεξάντλητη, θέτοντας την κάθε μέρα που περνά ως ένα ακόμα όριο αντοχής, ένα ακόμα σκαλοπάτι για την εκπλήρωση του στόχου κι ο χρόνος περνάει ανελέητα, χωρίς καμία εξέλιξη. Για πόσο όμως μπορεί να ζει κανείς έτσι όταν η επιθυμία του είναι να πάρει από τον άλλον όλα όσα έχει επιθυμήσει κι αυτό δε γίνεται;

Όλοι όσοι έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο, βιώνουν ένα βασανιστήριο γαντζωμένοι σε ανθρώπους και καταστάσεις παρότι μέσα τους γνωρίζουν ότι αυτού του είδους η προσκόλληση δε βοηθάει κανέναν από τους δύο να εξελιχθεί αλλά ούτε και την ίδια τη σχέση, ή τουλάχιστον μπορεί να ευνοεί μόνο τον έναν. Τις περισσότερες φορές λειτουργεί σαν αυτοσαμποτάζ. Τοποθετούμε στον εαυτό μας τεχνητά διλήμματα του τύπου «αγάπη ή εξάρτηση» και βάζουμε εμπόδια προκειμένου να μη σκεφτούμε σοβαρά ότι κάτι πρέπει να τελειώσει, αφού δεν οδηγεί στην πολυπόθητη ένωση ή όπου αλλού έχει επιθυμήσει ο καθένας. Όμως, η καρδιά έχει τη δική της λογική που δεν υπακούει σε πρέπει, παρά μόνο σε θέλω, ιδίως όταν το συναίσθημα είναι αγνό και τροφοδοτεί την ελπίδα και το όνειρο. Γιατί, όσο κι αν πονάει το ανεκπλήρωτο, άλλο τόσο πονάει κι ο χωρισμός κι ίσως πολύ περισσότερο, ειδικά στην προσπάθειά σου να αφουγκραστείς το μυαλό που σου υπαγορεύει τη φυγή ως μια σοβαρή προσπάθεια σωτηρίας.

Από την άλλη, σκέφτεσαι πως έχεις υπομείνει τόσα για να καταθέσεις τα όπλα και πιστεύεις ότι ρόδα είναι και γυρίζει, -και πού ξέρεις;- μπορεί αυτό που τόσο αποζητάς κάποια στιγμή στο μέλλον να σου δοθεί. Μπροστά στο μέγεθος του συναισθήματος, όλα μοιάζουν ασήμαντα κι αψηφάς τον χρόνο, που μπορεί να μοιάζει ακίνητος παγώνοντας την εξέλιξη της σχέσης, όμως στην πραγματικότητα τρέχει και τον αφήνεις να περνάει χωρίς να το καταλαβαίνεις προσθέτοντας ένα ακόμη «αύριο» στα τόσα «σήμερα» που χάνεις. Όλα είναι θέμα συγχρονισμού και δε θες να αφήσεις τόση αγάπη να πάει χαμένη, γιατί την έχεις δώσει και σου έχει επιστραφεί. Κάπου βαθιά μέσα σου μπορεί να φοβάσαι πως αν πιέσεις την κατάσταση, μπορεί να χάσεις κι αυτόν τον όποιο συμβιβασμό σου που υπάρχει για να διατηρείς την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα βρεθείτε κι οι δυο στην ίδια σελίδα με μια ανεξάντλητη υπομονή, τέτοια, που απορείς κι εσύ με τον ίδιο σου τον εαυτό πού τη βρίσκεις. Ίσως να φταίει κι η μοναξιά που δυσκολεύεσαι να αντιμετωπίσεις, όταν η συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση και κρατιέσαι από κάποιον που σου δίνει κάτι, μα όχι όλα όσα θα ήθελες.

Όλοι λειτουργούμε στη ζωή με το δικό μας τρόπο, τις περισσότερες φορές αυτοσχεδιάζοντας, γιατί μας το επιβάλλουν οι καταστάσεις. Όσο κι αν προσπαθήσεις να πείσεις κάποιον πως η παραμονή του σε μια σχέση χωρίς αύριο μπορεί να τον καταστρέφει και να του στερεί την ευτυχία από ένα ανεξερεύνητο αλλά πιθανότατα καλύτερο μέλλον, αν δεν το νιώσει ο ίδιος στο πετσί του, καμιά συμβουλή και παραίνεση δε θα τον απομακρύνει. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι λίγες οι φορές που η ζωή μάς έχει αποδείξει πως βγαίνοντας από μια αδιέξοδη σχέση, αφού έχουμε βιώσει τον πόνο του χωρισμού κι έχοντας δώσει χρόνο στον εαυτό μας να θεραπευτεί, έχουμε αποκτήσει καλύτερη γνώση του εαυτού μας. Γνωρίσαμε ποια είναι τα όριά μας, ποιοι είμαστε, τι θεωρούμε σωστό και τι λάθος, τι είναι αυτό που αποζητάμε στη ζωή μας κι από τους άλλους, πότε θα πούμε όχι κι αν αξίζει τον κόπο να πούμε ναι. Μάθαμε ότι η προσδοκία που δεν εκπληρώνεται σκοτώνει την ευτυχία κι αφηνόμαστε περισσότερο στο εδώ και το τώρα, να εμπιστευόμαστε το αύριο χωρίς να προσπαθούμε να το κατευθύνουμε, έχοντας πλέον τη γνώση πως ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει ο κόσμος να χαλάσει.

Εκεί που είπαμε ότι στη ζωή μας είχαμε βρει το ιδανικό, εκεί διαπιστώνουμε πόσο λάθος είχαμε κάνει, όμως δε χρειάζεται να μετανιώνουμε για τίποτα. Όλα ήταν μέρος του επιμορφωτικού και διαδραστικού παιγνιδιού της ζωής προκειμένου στο μέλλον να αναγνωρίσουμε το πραγματικά ιδανικό για εμάς, χωρίς να καταβάλουμε καμία προσπάθεια κι έτσι απλά θα μας δοθεί ως δώρο για την επιτυχή μας αποφοίτηση απ’ αυτό το δύσκολο εκπαιδευτικά ταξίδι. Είναι σπουδαίο να μπορείς και να ξέρεις ν’ αγαπάς, όμως είναι σημαντικότερο να μάθεις ν’ αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου, όσο τους άλλους.