Το κινητό παίρνει φωτιά. Τα μηνύματα ανταλλάσσονται σε ρυθμό πολυβόλου. Στέλνει ο ένας, στέλνει ο άλλος. Ερώτηση, απάντηση και τούμπαλιν, ασταμάτητα, μπορεί και για ώρες. Φτάνεις σε κάποιο σημείο που δεν μπορείς να πληκτρολογήσεις άλλο κι αρχίζεις την υπαγόρευση, αλλά κι αυτή δεν είναι και πολύ ασφαλής γιατί άλλα λες κι άλλα γράφει κι εδώ χρειάζεται ταχύτητα λόγω του ενθουσιασμού. Aφού τελικά σε κούρασε κι αυτό, αρχίζουν τα ηχητικά. Να ακουστούν και λίγο οι φωνές ξανά, έχει περάσει και λίγος καιρός από την τελευταία συνομιλία.
Η συζήτηση εναλλάσσεται από πνευματώδη αστεία σε βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα κι όσο πιο πολύ η κουβέντα εξελίσσεται, τόσο αναγνωρίζει ο ένας στον άλλον αυτό το κάτι που χρειάζεται για να εξελιχθεί αυτή η γνωριμία. Αν αυτό συνεχιστεί και για τις επόμενες μέρες, τότε είναι ηλίου φαεινότερο ότι η χημεία υπάρχει. Τι υπάρχει δηλαδή, βγάζει μάτι. Αυτό που μένει, είναι μία συνάντηση. Ορίζεται η μέρα, η ώρα, ο τόπος για έναν χαλαρό καφέ ή ένα χαλαρό ποτάκι. Να συνεχιστεί η συζήτηση από κοντά, να γνωριστούμε λίγο καλύτερα, βρε αδερφέ. Η μια συνάντηση φέρνει την άλλη και η δεύτερη την τρίτη κι οι χαλαροί καφέδες και τα ποτάκια στις καρέκλες και στα σκαμπό καταλήγουν σε άλλο έπιπλο. Πού αλλού; Στο κρεβάτι φυσικά.
Θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη ιστορία απ΄ αυτές που στο τέλος εξελίσσονται σε σχέση. Αυτές δηλαδή που όλα είναι καλά και το προχωράς μέχρι να δεις πού και πώς τελειώνει. Υπάρχει όμως κι η πιθανότητα αυτό που ξεκίνησε, μετά από μερικές ακόμα συναντήσεις και χιλιόμετρα γραπτής συνομιλίας, με καθυστερημένο θάρρος κι ειλικρίνεια –ιδανικά- ο ένας από τους δύο να το σταματήσει ή να ξεκινήσει το ghosting.
Συνήθως, τέσσερις είναι οι λόγοι που σ΄ αυτή την κούρσα ο οδηγός αποφασίζει αντί για γκάζι να πατήσει φρένο κι ό,τι ξεκίνησε τόσο ελπιδοφόρα να καταλήξει σε «μία από τα ίδια» και να μη φτάσει ποτέ στη γραμμή του τερματισμού. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στους λόγους που δεν ανέμισε η καρό σημαία.
1. Μου αρέσεις αλλά δε σου έχω πει όλη την αλήθεια
Δεσμεύσεις. Μα και βέβαια! Τι λόγος υπήρχε να γίνει γνωστό από την αρχή; Παρ’ όλα αυτά συμβαίνει και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Παντρεμένοι κι οι δυο ή ο ένας απ’ τους δυο κι αν όχι παντρεμένοι, σε σταθερή σχέση. Το ιδανικό σενάριο βέβαια είναι, από την αρχή να υπάρχει διαφάνεια κι οπωσδήποτε να δοθεί το δικαίωμα της επιλογής για το αν θα πρέπει ν’ αρχίσει αυτή η επαφή ή όχι. ‘Ετσι όμως μειώνονται οι πιθανότητες ακόμα κι ενός καφέ, κι αυτό είναι κάτι που για την πλευρά που το αποκρύπτει δεν είναι το επιθυμητό.
Δεν έχει σημασία ν’ αναλύσουμε τους λόγους που κάποιος ενώ έχει δεσμεύσεις, αποφασίζει να το παίξει ελεύθερος. Αυτό που είναι ουσιαστικό είναι ότι όλο αυτό στηρίζεται επάνω στο ψέμα. Βέβαια, κάποιος μπορεί να πει ότι απλώς δεν ερωτήθηκε για τη διαθεσιμότητά του και η άλλη πλευρά θεώρησε δεδομένο πως είναι κάτι που ισχύει, όμως η απόκρυψη της αλήθειας κι αυτή, ψέμα θεωρείται.
2. Σου πουλάω «παραμύθι» μέχρι να φτάσουμε στο κρεβάτι
Δεν είναι λίγες οι φορές που τα όμορφα λόγια του άλλου, μας ενθουσιάζουν κι αυτό πηγάζει από μια βαθιά ανάγκη που έχουμε να τ’ αφήσουμε να μας συνεπάρουν. Είναι απόλυτα αφροδισιακό κάποιος να καταφέρνει πρώτα να σε ερεθίσει εγκεφαλικά και στη συνέχεια να καταλήξετε στο κρεβάτι. Η μεγαλύτερη απόλαυση όμως είναι γι’ αυτόν που πουλάει το παραμύθι, προσπαθώντας να καλύψει τις ανασφάλειές του πίσω από ιστορίες με δράκους, κάστρα, ιππότες και δεσποσύνες, ή αφηγήματα εγκατάλειψης και ψυχικού πόνου.
Τα πράγματα είναι απλά κι εδώ μιλάμε γι’ ανασφάλειες που στο βάθος τους δεν είναι καθόλου απλές, όμως καταλήγουν να δημιουργούν συναισθήματα στον άλλον και να τον πληγώνουν με τον χειρότερο τρόπο, δημιουργώντας του ανασφάλειες εξίσου, λες κι αυτός ήταν ο σκοπός του παραμυθά. Ίσως είναι ένας τρόπος να μην αισθάνεσαι μόνος σ’ αυτόν τον κόσμο.
3. Με κάνεις να αισθάνομαι πράγματα και βγαίνω από τη βολή μου
Αυτό πάλι, πώς το διαχειρίζεται κανείς; Η παραδοχή των συναισθημάτων μας στους ίδιους μας τους εαυτούς και στη συνέχεια και στον άλλον, ανήκει στη σφαίρα της συναισθηματικής ωριμότητας του καθενός. Πόσο διαθέσιμοι αισθανόμαστε να ομολογήσουμε και να παραδεχτούμε την έννοια λέξεων όπως έρωτας, αγάπη, που μέσα απ’ αυτές ξεπηδούν άλλες, όπως νοιάζομαι, μου λείπεις, σε θέλω. Όλες αυτές από μόνες τους αποτελούν δέσμευση και κάποιοι και μόνο στο άκουσμα της λέξης βγάζουν καντήλες, να όμως που υπάρχει κι αυτή σε όλα τα λεξικά του κόσμου και καλά θα κάνει αυτός που την αγνοεί να τη μάθει και να βρει τον τρόπο να τη διαχειριστεί κιόλας.
4. Τελικά δε μου αρέσεις και δεν τη βρίσκουμε
Απλό κατά μία έννοια. Είναι λογικό γιατί μπορεί αλλιώς να τα έχεις φανταστείς τα πράγματα κι αλλιώς να είναι στην πραγματικότητα και χωρίς την επαφή δε θα μάθεις ποτέ αν η φαντασία αγγίζει την πραγματικότητα. Το επιθυμητό θα ήταν το αντίθετο, η πραγματικότητα να ξεπερνάει τη φαντασία, όμως είναι γεγονός ότι το μυαλό παίζει διάφορα παιγνίδια και φαντάζεται πράγματα που μπορεί να μην υπάρχουν. Φυσικά κι είναι σωστό αν κάτι δε σε καλύπτει σε όλα τα επίπεδα να το σταματάς και να μην προσπαθείς να το αλλάξεις ή να το βελτιώσεις γιατί η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.
Συντάκτης: Φρίντα Μανιάτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
