Το βλέπεις να έρχεται με σταθερά βήματα. Το τέλος της σχέσης πλησιάζει. Προσπαθείς να διατηρήσεις μια απόσταση απ’ αυτό που μοιραία θα συμβεί, ως τη στιγμή που όλα τελικά καταρρέουν. Ξεκινάς να βιώνεις τα στάδια πρωτογενούς πένθους. Αρνείσαι να δεχτείς ότι κάτι τέτοιο συνέβη. Αντιστέκεσαι να δεις ότι το τέλος έχει φτάσει και τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο.
Οι συνήθειες της καθημερινότητας απουσιάζουν. Η πρωινή καλημέρα, ένα ενδιάμεσο τηλεφώνημα, ένα μήνυμα. Έπιασες στα χέρια σου πολλές φορές το κινητό, αλλά μετά θυμήθηκες. Δεν υπάρχει πια στη ζωή σου. Η κάθε στιγμή που περνάει σε κάνει να δυσανασχετείς. Η σκέψη σου περιστρέφεται γύρω από εσάς. Οι όμορφές σας στιγμές -αν κι ανήκουν στο παρελθόν- ζωντανεύουν και γίνονται πραγματικότητα από τη στιγμή που θα ξυπνήσεις το πρωί. Κοιτάς φωτογραφίες που είχες καιρό να δεις. Κρατάς στα χέρια σου κάθε αντικείμενο που μοιραστήκατε κι όλα επαναλαμβάνονται μέσα στο μυαλό σου από την αρχή σας, ως τώρα.
Μοιάζει σαν να προσπαθείς επίτηδες να κάνεις τον εαυτό σου να πονάει, γιατί έτσι αισθάνεσαι πως ζεις και δεν έχουν νεκρώσει όλα μέσα σου. Τι κι αν οι καβγάδες είχαν γίνει καθημερινό σκηνικό; Τι κι αν οι συνειδητές αποστάσεις που βάλατε μεταξύ σας σε είχαν κουράσει; Τότε δεν είχες το μυαλό να σκεφτείς ότι το τέλος θα πονούσε περισσότερο. Στεκόσουν στο τώρα εκείνης της στιγμής. Της στιγμής του θυμού, των νεύρων, της έντασης, των λόγων που στόχο είχαν να πληγώσουν, ν’ αφήσουν σημάδια.
Θυμώνεις κι αρχίζεις να επιρρίπτεις ευθύνες, για συμπεριφορές, για το χαμένο χρόνο, για λάθη που δεν ήταν δικά σου. Αρχίζεις να βλέπεις με τα μάτια αυτού που πληγώθηκε και ξεκινάει η απομυθοποίηση, βγάζοντας τα γυαλιά του ερωτευμένου. Σου φαίνεται λίγος, λίγη μπροστά στο πολύ που αισθάνθηκες κι έδωσες. Αυτού που απλόχερα πρόσφερες και στο επέστρεψε με τον χειρότερο τρόπο βγάζοντάς σε από τη ζωή του χωρίς να σκεφτεί τίποτα. Δεν άξιζε. Το δίκιο σε πνίγει και ξεσπάς σε όποιον και σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Προτιμάς να απομονώνεσαι γιατί η παρουσία άλλων σου δημιουργεί νεύρα κι η χαρά που ίσως έχουν, δε σε αφορά. Έτσι κι αλλιώς όπου κι αν πας, μπορεί κάτι να σου θυμίσει ό,τι προσπαθείς να ξεχάσεις.
Ο χρόνος κυλάει κι αρχίζει η αναζήτηση. «Τι να κάνει άραγε; Πού να βρίσκεται; Είναι με παρέα ή όχι; Μήπως αντικαταστάθηκα;» Ο θυμός έχει αρχίσει να καταλαγιάζει μέσα σου κι η νοσταλγία σε οδηγεί σε μικρές προσπάθειες επαναπροσέγγισης. Αν ακόμη ακολουθείτε ο ένας τον άλλον στα social, δίνεις το στίγμα σου παρουσιάζοντας τη νέα σου εμφάνιση, ποστάροντας μια ουδέτερη πόζα, ή ένα τραγούδι που να τα λέει όλα. Βρίσκεσαι στη φάση της διαπραγμάτευσης. Είναι η στιγμή που όλα μπορεί να συμβούν για μια επιστροφή και καλό είναι να τη σκεφτείς καλά, πριν ξεκινήσεις οτιδήποτε. Το χειρότερο σενάριο είναι να μη συμβεί απολύτως τίποτα ή να λάβεις ξεκάθαρα το μήνυμα «έχω προχωρήσει».
Θλίψη. Κάθε ελπίδα έχει χαθεί και θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσεις αυτή τη νέα πραγματικότητα. Η αίσθηση της μοναξιάς είναι πιο έντονη από ποτέ και την αποζητάς ακόμα περισσότερο. Κλείνεσαι στον εαυτό σου ακόμα πιο πολύ και προσπαθείς να σκεφτείς πού οδηγείσαι τώρα που πια, όλα έγιναν μόνο παρελθόν και δεν πρόκειται να ζωντανέψει. Αξιολογείς την κατάστασή σου και το μόνο που θες είναι, για όσο χρόνο σου πάρει, να προστατέψεις την καρδιά σου. Καταλαβαίνεις ότι ο κύκλος έκλεισε και παλεύεις να πάρεις το απόσταγμα του μαθήματος που σου δόθηκε. Ψάχνεις να βρεις τι απέμεινε απ’ όσα έχασες από σένα, ποιος έγινες, ποιος είσαι. Να κάνεις τα πρώτα βήματα της συγχώρεσης του εαυτού σου και του άλλου και να εξορθολογήσεις κάθε συναίσθημα για να μπορέσεις να προχωρήσεις, κλείνοντας κάθε παλιό λογαριασμό με το παρελθόν.
Είναι που αρχίζεις ν’ αποδέχεσαι αυτή τη νέα πραγματικότητα. Τώρα που ο πόνος δεν προέρχεται από μια ανοιχτή πληγή, αλλά από την επούλωσή της και σχηματίζει ένα σημάδι που ναι μεν ακόμη ενοχλεί, αλλά κατάφερες να μεγαλώσεις την ανθεκτικότητά σου σ’ αυτόν. Θα υπάρξουν στιγμές που θα κάνει αισθητή την παρουσία του, όμως μόνο η αγάπη που έμεινε θα τα κάνει όλα υποφερτά. Γιατί την ένιωσες και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει. Γιατί μόνο γι’ αυτήν αξίζει να ζεις.
Άλλοι ξεπερνούν γρήγορα κι εύκολα, άλλοι όχι και τόσο, κανείς όμως δεν υπάρχει που δεν πέρασε απ’ όλα τα βήματα μέχρι να φτάσει στο τελικό στάδιο, είτε το συνειδητοποίησε είτε όχι. Δεν έχει νόημα να κρατήσεις κάποιον με το ζόρι ή να προσποιηθείς ότι αυτός ο κάποιος δεν υπήρξε ποτέ. Μην ξεχνάς, είναι κομμάτι της ζωής σου. Είναι εσύ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Φρίντα Μανιάτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
