Η ζωή σαν έννοια είναι ατομική υπόθεση, αφού άμεσα μόνο σ’ έναν αφορά. Ωστόσο σ’ όλη μας τη ζωή, οι ανάσες μας κι ο σκοπός μας καθοδηγούν την ίδια μας την ύπαρξη και μας κάνουν να υπάρχουμε και να εξελισσόμαστε απ’ αυτό που είμαστε, σ΄ αυτό που θέλουμε να γίνουμε. Ολοκληρωμένες μονάδες δηλαδή που πάντα ελπίζουν και υπακούν στην ανάγκη, να μπορούν να ανήκουν κάπου.
Ψυχές που για να διατηρήσουν τη μοναδικότητά τους χρειάζονται να βρουν αυτή την άλλη ψυχή μέσα στις τόσες, που θα τις κάνει να ξεκουραστούν, να ομορφύνουν και να αισθανθούν πως έχουν λόγο να υπάρχουν.
Δύσκολο το ταξίδι αυτής της αναζήτησης. Κι αν έχεις επιλέξει να το ακολουθήσεις κι εσύ, είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να διανύσεις πολλά χιλιόμετρα, μέχρι να καταφέρεις να βρεις αυτή τη μία ψυχή, που κοντά της όλα τα «μαζί» του κόσμου θα γίνουν πράξη.
Αυτή που μαζί της θα νιώσεις ότι βγάζεις φτερά και η ευτυχία που θα αισθάνεσαι, θα σε φέρνει κάθε στιγμή κοντά στη δημιουργία, ρον έρωτα, την αρχή.
Κρατήσαμε χέρια και χωθήκαμε σε αγκαλιές αναζητώντας με πάθος την αίσθηση πως ανήκουμε εκεί και ψάξαμε να βρούμε την επιβεβαίωση ότι μας ανήκουν, πως εκεί που ακουμπήσαμε τη ρίζα της ύπαρξής μας ήταν ο τόπος που θα κατοικήσει η νόηση και ο ψυχισμός μας. Ίσως να ανακαλύψαμε αυτό που ψάχναμε, ή ίσως όχι τελικά. Γεμίσαμε όμως γνώση για το πώς θέλουμε στην ουσία να είναι αυτός ο ένας ή η μία που θα ονομάσουμε «ο άνθρωπός μου» και συνεχίσαμε την αναζήτηση.
Σαν ταξιδιώτες αυτού του κόσμου, αυτό που καλούμαστε να μάθουμε είναι πως όλα μπορούν να συμβούν τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος, γιατί για όλους μας υπάρχει αυτός ο άνθρωπος που από την πρώτη ματιά θα μας γεμίσει. Όλα θα το μαρτυρούν. Από τον τρόπο που θα μας κοιτάζει, από το πώς θα μας χαμογελάει, μέχρι τα όσα θα τολμήσει να μας πει -λίγα ή πολλά δεν έχει καμία σημασία.
Είναι η στιγμή που θα νιώσουμε μέσα μας την πληρότητά του «βρίσκομαι εκεί που ανήκω». Εκεί που δεν υπάρχουν «δεύτερες» σκέψεις κι όλα μοιάζουν σωστά. Η αίσθηση αυτή μας δίνει τεράστια δύναμη και τη βεβαιότητα πως όλα τα εμπόδια που θα συναντήσουμε στη ζωή μας, μπορούν να ξεπεραστούν -μαζί με τον άνθρωπό μας. Κάθε άσχημη ή δύσκολη ανάμνηση ξεπερνιέται και διαγράφεται με τον καιρό και εμείς γεννιόμαστε από την αρχή. Κάθε πληγή επουλώνεται με πολύ προσπάθεια και δουλειά με τον εαυτό μας και η ψυχή μας βρίσκει σιγά-σιγά τον τρόπο να συγχωρέσει κάθε τι που την πλήγωσε.
Μ΄ αυτόν τον άνθρωπο δε θα χρειάζεται να αλλάξουμε τίποτα, γιατί θα μας έχει αποδεχτεί και θα μας αγαπάει για αυτό που είμαστε. Με τα καλά και τα κακά μας, με τα όμορφα και τα άσχημά μας. Κι όταν ο έρωτας φύγει θα έχει μείνει η συντροφικότητά μας και το πιο βαθύ συναίσθημα της αγάπης.
Όσο κι αν μέσα μας πιστεύουμε ότι αυτή είναι μία ιδανική συνθήκη και πως η εύρεση ενός τέτοιου ανθρώπου είναι κάτι σχεδόν αδύνατο, δεν παύουμε ν’ αισθανόμαστε πως χρειάζεται να τον βρούμε. Είναι η μεγαλύτερή μας η συντροφικότητα, κι ενώ ίσως να μην την ομολογούμε και στον ίδιο μας τον εαυτό τις περισσότερες φορές, εκείνη υπάρχει και πάντα μεγαλώνει, για να μας θυμίζει
πως ο λόγος της ύπαρξής μας είναι ένας: Να ανήκουμε κάπου.
Συντάκτης: Φρίντα Μανιάτη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
