Μένεις ή φεύγεις;
Πόσο εύκολο είναι να κλείσεις έναν κύκλο της μισής σου ζωής και ν’ ανοίξεις έναν καινούργιο; Φόβοι, ανασφάλειες, προκαταλήψεις, υποχρεώσεις, εξαρτήσεις, συνήθεια. Ένας φαύλος κύκλος μιας ζωής που αν δεν τον αλλάξεις, θα συνεχίζει να κινείται κυκλικά γύρω σου και να σου φέρνει ζαλάδα.
Σχέσεις που έχουν ξεπεράσει τη φάση του έρωτα, αυτού που ανεβάζει τους παλμούς. Η φωτιά αργά και βασανιστικά έσβησε και τα ουράνια τόξα δε βγαίνουν πια, γιατί η βροχή έπαψε να πέφτει εδώ και πολλά χρόνια. Οι υποχρεώσεις που δημιουργήθηκαν έπαψαν να επιτρέπουν να ψάξεις για το επόμενο «μεγάλο κύμα», με αποτέλεσμα η σχέση να γίνει αυτονόητη, να περάσει στην καθημερινότητα και να μετατραπεί σ’ επαναλαμβανόμενη πυκνογραμμένη σελίδα στο βιβλίο μιας κοινής ζωής.
Κάπου στα μισά, έφαγες και μια φρίκη. Το επέτρεπε κι η ηλικία κι έτσι βρέθηκες με το ένα πόδι έξω από την πόρτα. Το μόνο που έμενε ήταν να βγάλεις και το άλλο και να την κλείσεις μαλακά πίσω σου. Αλλά κάτι σε κράτησε. Πάντα κάτι σε κρατάει. Παράγοντες όπως τα παιδιά, τα χρήματα, η δουλειά, η συνήθεια αναστέλλουν την όποια απόφαση και λες: «άσ’ το γι’ αργότερα». Ένα αργότερα που δεν ήρθε ποτέ. Αντ’ αυτού έρχονται σαν στρατός διλημματικές καταστάσεις που υποβάλεις τον εαυτό σου, προκειμένου να μην πάρεις την απόφαση που έχει σφηνωθεί για τα καλά στον εγκέφαλό σου, γιατί περισσότερο σκέφτεσαι τι θα πουν οι άλλοι, ο περίγυρος, οι γονείς και λιγότερο τι λέει η εσωτερική σου φωνή. Ακόμα κι αν οι καβγάδες είναι καθημερινότητα, με τη δυσαρέσκεια, την έλλειψη χαράς και καλής διάθεσης να επικρατούν, δεν είναι ικανά για τη διάλυση. Πού να μπλέκεις τώρα; Είναι καιρός να χωρίζεις; Διατροφές, γονεϊκές επιμέλειες, αλλαγή τρόπου ζωής, νέες συνθήκες, έρωτας από την αρχή.
Αρχίζουν οι συμβιβασμοί και ψάχνεις να βρεις νέα κανάλια επικοινωνίας. Αναζητάς τι μπορείς να βρεις μέσα από τη συμβίωση που θα σε κάνει να συνεχίσεις. Τη φιλία ίσως; Κι αν τη βρεις έχει καλώς, άξιζε τον κόπο. Είναι ένας τρόπος διαχείρισης της σχέσης που θα την κάνει να πάει ένα βήμα παρακάτω- φτάνει κι οι δυο να το έχουν συμφωνήσει κι αποδεχτεί. Παρ’ όλα αυτά, οι σχέσεις μέσα τους κρύβουν ανταγωνιστικότητα και κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται, όσο κι αν προσπαθείς. Θέλει μεγάλη προσπάθεια κι από τις δύο πλευρές και δουλειά ο καθένας με τον εαυτό του, για να βρει αυτό το μικρό μερίδιο ευτυχίας που του αναλογεί μέσα από μια σχέση.
Είναι κι οι εξωτερικοί θόρυβοι τόσοι πολλοί κι εδώ και καιρό έχεις σταματήσει ν’ ακούς τη δική σου φωνή που σου φωνάζει λέξεις όπως «έρωτας». Το κρεβάτι πια έχει γίνει άλλο ένα χρηστικό έπιπλο μαζί με τα τόσα άλλα του σπιτιού, που κείτεται η κούραση κι η ευχή να βγάλουμε ακόμα μια μέρα. Τα φώτα του κομοδίνου σβήνουν, πρώτα το ένα κι έπειτα το άλλο και μια καληνύχτα με γυρισμένες τις πλάτες θα σε συντροφεύσει ως το ξημέρωμα.
Οι έξοδοι πια κι οι συναντήσεις με άλλους, αν υπάρχουν, γίνονται σε οικογενειακά πλαίσια ή με πολύ στενούς φίλους, αλλά κι αυτές τείνουν να εξαφανιστούν γιατί το κλίμα μεταξύ των δυο σας φαίνεται ότι δεν είναι καλό και δεν αντέχεις ούτε μερικές ώρες προσποίησης. Άσε που σαν τον καναπέ και τη βόλεψή σου, δεν έχει. Κι ένα πρωί που ξυπνάς κι έχεις αργήσει στο καθημερινό σου παρόν, συνειδητοποιείς ότι έχεις καθυστερήσει γενικώς -και με τούτα και με ‘κείνα πέρασαν ίσως κι είκοσι χρόνια ή και παραπάνω- στο ραντεβού σου με την ίδια τη ζωή. Ο καθρέφτης, ο μόνος μάρτυρας της χαμένης σου παλιάς εικόνας. Κάπου στη διαδρομή έχασες τη φρεσκάδα και τα μάτια πια στεφανώνονται με μικρές ή μεγάλες ρυτίδες κι από τις άκρες των χειλιών γλίστρησαν όλα τα χαμόγελα.
Όμως τι γίνεται με σένα; Εσένα τον άνθρωπο, με τα δικά του θέλω, τις δικές του ανάγκες και τα δικά του όνειρα; Κρύφτηκαν μέσα σε φόβους κι ανασφάλειες. Στέρησες το δικαίωμα στον εαυτό σου μα και στον άλλον που έχεις δίπλα σου τη δυνατότητα μιας καλύτερης ίσως ζωής, που στη θέση της προκατάληψης θα υπήρχε η αγάπη και στη θέση του καβγά ο έρωτας, ενώ ο συμβιβασμός θα έδινε τη σκυτάλη στη χαρά. Κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα είναι η ζωή του αν αποφασίσει να την αλλάξει. Όλα είναι ρίσκο. Εξαρτάται από τι ικανοποιείται κανείς. Μπορεί να γίνει καλύτερη, μπορεί κι όχι. Σίγουρα όμως δε θα είναι η ίδια. Θ’ αξίζει η προσπάθεια με βοηθό τη γνώση από τις εμπειρίες που αποκόμισε. Φτάνει να τη σχεδιάσει και να προσπαθήσει να την κάνει όπως την ονειρεύεται, γιατί ποτέ δεν είναι αργά. Φτάνει να θέλει, αλλά να θέλει πολύ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Φρίντα Μανιάτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
