Αφήνεις γι’ αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα; Ή είσαι από αυτούς που πιστεύουν πως δεν πρέπει να αφήνεις για αργότερα αυτό που μπορείς να κάνεις τώρα; Στη στήλη I love Polls κάναμε την έρευνά μας και το αποτέλεσμα ήταν απόλυτα ξεκάθαρο. Το 30% από εσάς δηλώνει πως ζει στο τώρα και ξεμπερδεύει άμεσα με ό,τι έχει να κάνει, ενώ το 70% αναβάλλει διαρκώς τα πάντα μέχρι την τελευταία δυνατή στιγμή.
Φαίνεται πως τρεις στους δέκα πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι χρήμα και δε θέλουν να τον σπαταλούν με καθυστερήσεις. Λένε χαρακτηριστικά πως δεν αφήνουν εκκρεμότητες, αλλά τα έχουν όλα τακτοποιημένα από χθες. Πρέπει να είναι αυτοί οι οργανωτικοί τύποι με την ατζέντα που δεν ξεχνάνε τίποτα, δεν έχουν αφήσει ποτέ λογαριασμό απλήρωτο και δεν ξέρουν πώς είναι να σου κόβουν το τηλέφωνο, γιατί ανέβαλες την πληρωμή του μέχρι το απροχώρητο. Είναι αυτοί που ξυπνάνε πιο νωρίς το πρωί για να κερδίσουν χρόνο και δεν έχουν ζήσει χουζούρεμα στο κρεβάτι μέχρι ν’ αναρωτιέσαι αν πρέπει να φας πρωινό ή μεσημεριανό.
Το αύριο τους ακούγεται πολύ μακρινό. Αυτοί ζουν στη στιγμή. Θέλουν κάτι, το θέλουν τώρα. Ή μάλλον όχι τώρα, αλλά χθες. Προφανώς δε μασάνε ποτέ τα λόγια τους, λένε ό,τι σκέφτονται την ώρα που το σκέφτονται και ζουν σε γρήγορους ρυθμούς. Είναι πάντα συνεπείς στα ραντεβού τους και δεν ξεχνάνε ποτέ γενέθλια. Τους φαντάζεστε να τρέχουν; Κι εγώ το ίδιο για κάποιον λόγο. Είναι η επιλογή τους όμως αυτή και οφείλουμε να τη σεβαστούμε. Οπότε παρακαλώ το 70% να μην κοροϊδεύει το 30%.
Επτά στους δέκα επιλέγουν το αύριο. Είναι αυτοί οι «πολύ μπροστά» τύποι. Τους αρέσει μάλλον το σασπένς που έχει η τελευταία στιγμή. Τότε που η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη και το χρονόμετρο έχει λίγα δευτερόλεπτα ζωής. Είναι αυτοί που βάζουν γκολ λίγο πριν σφυρίξει ο διαιτητής, αυτοί που τρέχουν να προλάβουν την πτήση τους λίγο πριν απογειωθεί το αεροπλάνο, αυτοί που παραδίδουν εργασίες την τελευταία μέρα της προθεσμίας, αυτοί που πάνε σουπερμάρκετ στο παρά πέντε.
Η γοητεία τους είναι ότι τον περισσότερο καιρό είναι πολύ χαλαροί και ξένοιαστοι. Δεν τους νοιάζει τίποτα και δεν τους ενοχλεί όταν τους στήνουν στα ραντεβού, γιατί αυτοί κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Η ηρεμία χαλάει μόνο όταν πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν κάτι και το έχουν αφήσει τελείως στην τύχη του. Οπότε τότε τρέχουν να προλάβουν. Σχεδόν πάντα και ως δια μαγείας τα καταφέρνουν. Αρκετές φορές όμως η τύχη δεν είναι με το μέρος τους. Παρ’ όλα αυτά δε θα άλλαζαν με τίποτα τον τρόπο ζωής τους και δε θα μπορούσαν ποτέ να οργανωθούν.
Το κοινό που έχουν και οι μεν και οι δε, είναι πως ο χρόνος είναι πολύτιμος. Διαφέρουν απλά στην οπτική τους. Αυτοί που ζουν στο σήμερα θεωρούν ότι σβήνοντας πράγματα από τη λίστα τους τώρα, κερδίζουν χρόνο αργότερα. Αυτοί που ζουν όμως το τώρα πραγματικά είναι οι δεύτεροι, οι αναβλητικοί. Κι αυτό γιατί παίρνουν το χρόνο που υπάρχει σήμερα και δεν τον ξοδεύουν για πράγματα που προφανώς δεν είναι τόσο σημαντικά καθώς μπορούν να γίνουν και αργότερα.
Έτσι κι αλλιώς, στο τέλος κανείς δε γλιτώνει από τις υποχρεώσεις του. Είναι βέβαιο όμως, ότι όλοι μπορούν να ορίσουν τις προτεραιότητές τους. Και σίγουρα ό,τι μπορεί να γίνει και αύριο δεν είναι προτεραιότητα. Οπότε την επόμενη φορά που κληθείτε να επιλέξετε αν θα κάνετε κάτι σήμερα ή αύριο, επιλέξτε το αύριο και χαρίστε το σήμερα στον εαυτό σας. Γιατί η κάθε στιγμή είναι μοναδική και φευγαλέα. Κι αν μπορείτε να την κάνετε να διαρκέσει περισσότερο, να το κάνετε. Καμία υποχρέωση δεν αξίζει να της χαρίσετε το «τώρα» σας. Στο «σήμερα ή αύριο» λοιπόν, να απαντάτε «ανάλογα ποιος το ζητάει». Κι αν το ζητάει κάποιος που δε σας κάνει να θέλετε να τρέξετε απευθείας, τότε μπορεί να περιμένει ως αύριο.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
