Ανιδιοτελώς αγαπούν οι γονείς

Αγάπη. Πέντε γράμματα. Ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό -σαν τον έρωτα της Δημουλά. Όλοι το ξέρουμε κι όλοι το παραδεχόμαστε, τουλάχιστον στον εαυτό μας, πως χωρίς αυτή η ζωή θα έχανε το νόημά της κι ο άνθρωπος δε θα συναντούσε ποτέ την καλύτερη εκδοχή του. Αγρίμι σε κάνει η έλλειψή της.

Εκείνη μας ορίζει, μας οριοθετεί και κάποτε μας εκδικείται. Άλλοτε γίνονται εγκλήματα στο όνομά της. Κάποτε μας αγαπούν υπερβολικά πολύ, τόσο ώστε να μας πνίγουν κι άλλες φορές λένε πως μας αγαπούν μα δε μας τον δείχνουν. Όταν υπάρχει, μας πιέζει κι όταν δεν υπάρχει, την αποζητάμε.

Τι είναι, όμως, η αγάπη; Πώς γεννιέται; Αγαπάς για πάντα; Πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να αγαπήσεις; Μπορείς να ξε-αγαπήσεις; Είναι το ν’ αγαπάς δύναμη ή αδυναμία; Αυτά είναι μόνο μερικά απ’ τα ερωτήματα που την συνοδεύουν. Έχουν γραφτεί πολλά για εκείνοι, πολλοί προσπάθησαν να την ερμηνεύσουν κι άλλοι τόσοι να την ορίσουν, κανείς δεν ξέρει αν τα κατάφεραν.

Στο poll της περασμένης εβδομάδας εμείς σταθήκαμε στην ανιδιοτέλειά της. Όχι απλά αν αυτή υπάρχει ή όχι, αλλά πού την συναντάμε. Στο νοιάξιμο των γονιών, στην αφοσίωση του σκύλου μας, στην παράδοσή μας στον έρωτα ή πουθενά, αφού πάντα δίνουμε για να πάρουμε; Πάμε να δούμε τα αποτελέσματα.

Οι πιο απογοητευμένοι απ’ το ρόλο που έπαιξε η αγάπη στη ζωή τους εμφανίστηκαν στην 4^η θέση και, με ποσοστό 16,31%, στο ερώτημα αν υπάρχει ανιδιοτέλεια στην αγάπη, απάντησαν πως ποτέ, αφού πάντα περιμένουμε ανταπόδοση. Ίσως δεν έχουν κι άδικο, είναι κι αυτή ένα συναίσθημα εγωιστικό. Όντως όταν αγαπάμε κάποιον, επιθυμούμε να μας αγαπήσει κι εκείνος, θυσιαζόμαστε και σχεδόν απαιτούμε να θυσιαστεί, δίνουμε αλλά έχουμε ανάγκη και να πάρουμε. Ακόμα, όμως, κι αν δε συμβεί αυτό, η αγάπη δε χάνει το νόημά της.

Στην τρίτη θέση, και με ποσοστό 24,3% έρχεται η κάστα των καψουρεμένων να δηλώσει ότι ανιδιοτέλεια στην αγάπη υπάρχει όταν ερωτεύεσαι. Ο ερωτευμένος είναι αλήθεια πως νοιάζεται για την ευτυχία του συντρόφου του, συχνά περισσότερο κι απ’ τη δίκη του. Σπάει το «εγώ» και κοιτάει το «εσύ», αν και το ιδανικό θα ήταν να εστιάσει στο «εμείς». Δίνει και δίνεται χωρίς να λογαριάζει αν αξίζει και τι θα του επιστραφεί. Χαλάλι όλα. Δε τον νοιάζουν οι συνέπειες και το μετά, παρασυρμένος απ’ τον ενθουσιασμό του, οδηγείται απ’ το συναίσθημα και του αρκεί να βλέπει το ταίρι του να χαμογελά για να ‘ναι κι εκείνος καλά.

Ανεβαίνοντας και φτάνοντας μία θέση πριν την πρωτιά, συναντάμε –με 28,19%– εκείνους που βρήκαν την ανιδιοτέλεια στην αγκαλιά του σκύλου τους. Αλήθεια, μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το αυθεντικό ενδιαφέρον και την αγνή αγάπη στα μάτια του τετράποδου φίλου του; Είναι πάντα δίπλα μας, να μας κουνάει την ουρά του και να μας κοιτά με αφοσίωση, ακόμη κι αν δεν έχουμε όρεξη να παίξουμε μαζί του γιατί έχουμε πολλά στο κεφάλι μας ή ξεχάσαμε να του βάλουμε το φαγητό του στη συνηθισμένη ώρα. Και θα ‘ναι πάντα εδώ για μας, να μας παίρνει τη θλίψη με μια γλειψιά στη μύτη.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στην πρώτη θέση, όπου με ποσοστό 31,1% η πλειοψηφία απάντησε πως ανιδιοτέλεια συναντάμε μόνο στη γονική αγάπη. Πράγματι, οι γονείς μας είναι οι μόνοι άνθρωποι που δεν έφυγαν στιγμή απ’ το πλευρό μας, παρ’ όλα τα λάθη ή τα σωστά μας. Θυσιάζουν τα πάντα για να μας χαρίσουν ευτυχία κι εφόδια, τόσο υλικά όσο και πνευματικά, για να πετύχουμε στη ζωή μας. Από τις πιο μικρές και καθημερινές τους πράξεις ως τις πιο μεγάλες, όλα πάνω τους φωνάζουν αγάπη για μας.

Στο πατρικό μας πάντα μας περιμένει μια ανοιχτή αγκαλιά, που μας καταλαβαίνει και δε μας επικρίνει, ό,τι κι αν συμβεί, κάνοντάς μας να ξεχνάμε ό,τι μας προβληματίζει. Υπομένουν τα νεύρα μας, το άγχος μας και τις πόρτες που χτυπάμε φεύγοντας. Όσο κι αν λέγαμε παλιότερα ότι θέλουμε να μεγαλώσουμε για να φύγουμε μακριά τους, τόσο περισσότερο αποζητούμε αυτήν την αληθινή αγάπη όσο μεγαλώνουμε και καταλαβαίνουμε τη σκληρότητα αυτού του κόσμου.

Όπου και να την βρεις την πραγματική αγάπη, την ανιδιοτελή, που μένει για μια ζωή, φρόντισε να την κρατήσεις και κυρίως να την εκτιμήσεις.