Όπως φαίνεται, υπάρχουν περισσότεροι κατάσκοποι από ότι φανταζόμουν.
Σας ρωτήσαμε αν εισβάλλετε στην προσωπική ζωή, του ή της συντρόφου σας. Aν τσεκάρετε μηνύματα ή αν έχετε πλήρες σύστημα παρακολούθησης, με κοριούς και μικροκάμερες.
Το θέμα είναι πως ένα 48% έχει ξεσηκώσει τα εγχειρίδια της CIA και της Μοσάντ και προσπαθεί να ανακαλύψει τι συμβαίνει πίσω από τις πόρτες, που το έτερον ήμισυ σκόπιμα κλείνει. Ευτυχώς με κάνει να αισθάνομαι πιο ασφαλής, το γεγονός πως στο 52% δεν αρέσει να το παίζει KGB.
Δεν μπορώ να πω πως αδικώ τους διαδόχους του Κίτρινου Πράκτορα. Η απόσταση ανάμεσα σε ένα απλό φλερτ κι ένα πλήρες κέρατο είναι μηδαμινή. Φυσικά, υπάρχει κι αυτή η δικαιολογημένη ανάγκη να ξέρεις τι γίνεται με τους ανθρώπους στους οποίους έχεις επενδύσει.
Πηγαίνει η δικιά σου ταξιδάκι στη Σκιάθο με τους φίλους της. Τους άντρες φίλους της. Όση εμπιστοσύνη και να της έχεις, δεν μπορεί να μη σου περάσει από το μυαλό η ιδέα της φιλικής παρτούζας. Δεν είναι ότι δεν εμπιστεύεσαι την ίδια. Τις τρεις αβάνες που κατέβασε όμως; Πρέπει να ξέρεις τι γίνεται.
Δεν ψάχνεις μηνύματα; Δεν τσεκάρεις τα check- in; Ή τουλάχιστον, δεν ρωτάς κάποιο φίλο πού είναι και κυρίως, με ποιον; Όχι, δεν το κάνεις. Όσο δίκιο και να έχεις, όσο βάσιμες κι αν είναι οι υποψίες σου, δεν επιτρέπεται. Ακόμα κι αν όντως έχει κάτι να κρύψει, άρα βγήκες σωστός. Δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Το σημαντικό είναι πως απέσυρες και το τελευταίο ίχνος εμπιστοσύνης από τον άνθρωπό σου. Κάτι που έμαθα αργά, ως φοιτητής, είναι ότι η μαλακία που σου κάνει κάποιος, δεν αναιρεί τη δική σου μαλακία.
Ναι, μπορεί να αισθανθείς καλύτερα με τον εαυτό σου, αν στην τελική είχες δίκιο. Ναι, μπορεί να το άξιζε, με βάση όσα έμαθες εκ των υστέρων. Αλλά, μέχρι και τη στιγμή που θα βεβαιωθείς πως η δικιά σου σε έχει κάνει τάρανδο, εσύ είσαι αυτός που, με τη δική σου και μόνο υποψία, αποφάσισες να κάνεις την προσωπική της ζωή χαλάκι της πόρτας.
Δε θα πω ψέματα, έχουν ψάξει μηνύματά μου στο παρελθόν. Κι όντως είχα κάτι να κρύψω. Αλλά αυτό η κοπελιά δεν το γνώριζε τη στιγμή που αποφάσισε να μου ζουλάρει το κινητό και να ανοίξει το inbox μου, δεν ήταν σίγουρη για τίποτα.
Οπότε, μέχρι και τη στιγμή που τα διάβασε, ό,τι έκανε, το έκανε από αδιακρισία και κουτοπονηριά. Όσο κι αν προσπάθησε να δικαιολογηθεί, στο τέλος καταλήγαμε να συζητάμε το πόσο σκάρτος ήμουν.
Όχι το ότι αποφάσισε ξαφνικά να περπατήσει στον προσωπικό μου χώρο, σαν να ήταν το μποστάνι της. Κι επειδή το ακούω ήδη από τις κυρίες εκεί έξω, όχι, το κέρατο δεν είναι πιο βαρύ.
Όταν κατασκοπεύεις τον άνθρωπό σου, προδίδεις την εμπιστοσύνη του. Μετά, συνεχίζεις να προδίδεις τον εαυτό σου, λέγοντας ψέματα για να τα μπαλώσεις.
Βέβαια, δεν είναι αυτός ο λόγος που έριξα «όχι».
Δε θα το έκανα, κυρίως γιατί είναι χαζογκομενίστικη πράξη, και η μικρή φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου με εξισώνει επικίνδυνα με την μπίμπο που είδα χθες στο κλαμπάκι στο Φάρο. Αυτήν την μελαχρινή με το δερμάτινο, που χασκογελούσε σαν να μην υπήρχε αύριο κι έβγαζε σέλφι το μπούστο της για Instagram.
Ξέρω πως ακούς κι εσύ αυτήν τη φωνή. Άσε, λοιπόν, τα μικροφίλμ και τα κυάλια νυχτερινής για τους επαγγελματίες ρουφιάνους.
Συντάκτης: Γιώργος Γραμματόπουλος
