Επιμένουμε μέχρι να ξενερώσουμε

Όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε μέσα μας εκείνο το συστατικό που ονομάζεται «πείσμα» κι αυτό είναι που επηρεάζει το πόσο θα διεκδικήσουμε κάποιον, σε περίπτωση που δεν έχουμε την επιθυμητή ανταπόκριση και τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία. Ο κάθε άνθρωπος, όμως, έχει τα δικά του όρια, ανάλογα με τις αντοχές του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει μια κατάσταση, κι αυτό είναι κάτι που φάνηκε και στο καθιερωμένο μας εβδομαδιαίο Poll, μιας κι ερωτηθήκατε μέχρι ποιο σημείο επιμένετε όταν νιώσετε κάτι για κάποιον.

Θα μπορούσαμε να σας προσφέρουμε δεκάδες επιλογές για να συμπληρώσετε τη φράση «Επιμένω μέχρι…», αλλά προσπαθήσαμε να μαντέψουμε τις 4 πιο πιθανές σας απαντήσεις.  Η κάθε αντίδραση εξαρτάται απ’ την προσωπικότητα, τις κόκκινες γραμμές, τη φάση του κάθε ανθρώπου αλλά και τα συναισθήματα που του ‘χει εμπνεύσει ο άλλος, γι’ αυτό, πιθανότατα, αν μπορούσατε, θα διαλέγατε και τις 4 απαντήσεις, για κάθε διαφορετική κατάσταση, αφού και τα ποσοστά δεν παρουσιάζουν τεράστιες αποκλίσεις.

Ας γίνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένοι:

Περήφανα στην πρώτη θέση, με ποσοστό 33,75%, έρχεται η δήλωση πως «επιμένετε μέχρι να ξενερώσετε». Λογικότατο το βρίσκουμε, μιας κι οι περισσότεροι από εμάς αν βάλουμε κάτι στο μάτι το κυνηγάμε μέχρι τελικής πτώσεως και μέχρι να εξαντλήσουμε και την τελευταία σταγόνα συναισθημάτων για το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει.  Αυτό συμβαίνει όταν ξενερώσουμε με μια κατάσταση. Δίνουμε τα πάντα, παίζουμε και το τελευταίο μας χαρτί και φτάνει μια στιγμή της ημέρας που κάτι μέσα μας ξυπνά και μας ρωτά «Καλά, ρε φίλε, πόσο ακόμα θα επιμένεις; Αφού δε σε θέλει, γιατί δεν παίρνεις τα κουβαδάκια σου και να τραβήξεις για άλλη παραλία;» Εκεί, λοιπόν, που συνειδητοποιούμε πως δεν έχει κανένα νόημα όλο αυτό, έχουμε ξενερώσει κι επίσημα και καταλάβει πως ό,τι και να κάνουμε, δε θα αλλάξει κάτι και, βασικά, πλέον δε μας νοιάζει και ν’ αλλάξει. Έχουμε την ικανοποίηση πως τα δώσαμε όλα, σε σημείο που αδειάσαμε, μιας και το ρήμα «ξενερώνω» μπορούμε να το μεταφράσουμε ως «δε νιώθω κάτι πλέον κι έχω χάσει το κίνητρο να προσπαθώ». Φύγαμε για άλλα λιμάνια!

Στη δεύτερη θέση, με ποσοστό 26,67%, συναντάμε την άποψη πως «επιμένετε μέχρι να δεχτείτε πως δε σας παίρνει άλλο». Η διαφορά αυτής της αντιμετώπισης με την επιλογή της πρώτης θέσης πως ξενερώσατε, είναι πως σε αυτήν την περίπτωση δε σημαίνει πως δε νιώθετε πια κάτι για το άτομο εκείνο, απλά οι καταστάσεις κι οι περιστάσεις σάς έφτασαν στο σημείο να αισθάνεστε πως ό,τι κάνετε πέφτει στο κενό ή, στη χειρότερη περίπτωση, το άτομο που σας ενδιαφέρει σας είπε ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσετε να τον κερδίσετε. Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως το να κυνηγάς κάτι άπιαστο είναι μάταιο και ψυχοφθόρο. Έκανες την τίμια προσπάθειά σου, έχεις όμως και μια αξιοπρέπεια που σε σταματά λίγο πριν το παρακάνεις. Δεν ήταν για να γίνει κι όλα καλά, προχωράμε!

Με λίγους ψήφους διαφορά, και ποσοστό 22,08%, συναντάμε στην τρίτη θέση αυτούς που «δεν πιέζουν τίποτα» ή αλλιώς αυτούς που είτε το παίζουν χαλαροί είτε είναι στα αλήθεια, και μπράβο τους. Θα ήτανε όλες οι σχέσεις πολύ ευκολότερες, αν μπορούσαμε όλοι να πορευόμαστε με τις υπάρχουσες συνθήκες και να μην εξαντλούμε όρια κι ανθρώπους, χωρίς να πιέζουμε τίποτα και κανένα -ιδίως τον εαυτό μας. Δε σημαίνει πως δε νιώθουμε κάτι ή πως δε θα θέλαμε να προσπαθήσουμε, απλά η υπερηφάνεια και το εγώ μας δε μας αφήνουν να επιμένουμε και να επενδύουμε κάπου, απ’ τη στιγμή που όλοι οι δρόμοι για να φτάσουμε εκεί είναι μονόδρομοι. Λίγη ζήλια νιώθουμε για εσάς που ανήκετε σε αυτό το ποσοστό, αλλά –τι να κάνουμε;– δε γεννηθήκαμε όλοι με την ίδια μερίδα εγωισμού μέσα μας.

Τελευταίοι μα όχι και καταϊδρωμένοι, με ποσοστό 17,5%, φτάνουν όσοι «επιμένουν σε μία κατάσταση μέχρι να γίνει το δικό τους». Άκρως αντίθετοι με αυτούς που βρίσκονται στην τρίτη θέση του Poll μας, αφού σε αυτήν την περίπτωση εξαφανίζουμε εγωισμούς κι αξιοπρέπειες και πιθανότατα ξεφτιλιζόμαστε, μέχρι να κατακτήσουμε αυτόν που μας ενδιαφέρει, χωρίς να υπολογίζουμε πως ίσως έχουμε πέσει αρκετά χαμηλά για κάτι που δε μας ανήκει ή ακόμη και να το κατακτήσουμε, δεν μπορεί κανένας να μας εγγυηθεί πως δε θα το χάσουμε ανά πάσα στιγμή. Στην τελική, δεν είναι αντικείμενα οι άνθρωποι να θέλουμε να τα κατακτήσουμε. Διεκδικούμε κάτι που μας αρέσει, αλλά ας βάλουμε και κανένα όριο στον εαυτό μας, ας κρατήσουμε κάτι και για εμάς κι ας μην επιμένουμε τόσο σε κάτι που θα μας βγάλει την ψυχή μέχρι να ‘ρθει στο επιθυμητό σημείο.

Αυτά, λοιπόν, συμπεράναμε απ’ τις δικές σας απόψεις κι ελπίζουμε εσείς να ξέρετε καλύτερα για ποιο λόγο επιμένετε κάπου κι αν αυτό αξίζει την ενέργειά σας. Αν όντως κάποιος σας έχει προκαλέσει τόσο δυνατά συναισθήματα (και δεν είναι απλώς εγωισμός), δώστε τα όλα -όμως να θυμάστε να κρατάτε πάντα κάτι για εσάς!