Η διπλωματία στις επαφές μας είναι κάποιες φορές αναγκαία

Η διπλωματία μάς είναι κυρίως γνωστή σε εθνικό επίπεδο. Είναι η χρήση του λόγου με τέχνη και μαεστρία για τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων. Κάποια μάλιστα απ’ τα πιο αρχαία δείγματα διπλωματίας μπορούμε να τα εντοπίσουμε στην κοινωνία της αρχαίας Αιγύπτου. Όμως όταν μιλάμε για την πρακτική της διπλωματίας δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά σε αυτό το κομμάτι της κοινωνικής ζωής, αλλά και σε πράγματα και καταστάσεις πολύ πιο άμεσες σε εμάς. Τέτοια παραδείγματα μπορεί να είναι οι φίλοι, η οικογένεια, ο/η εκάστοτε ερωτικός μας σύντροφος ή μια απλή τυχαία γνωριμία.

Ενδιαφέρον, λοιπόν, έχουν για ακόμα μια φορά τα αποτελέσματα του poll της εβδομάδας, καθώς θα αναλύσουμε πώς ακριβώς βλέπουμε τον θεσμό της διπλωματίας στην κοινωνική μας ζωή.

Στην τρίτη και τελευταία θέση το 12,89% των συμμετεχόντων μας θεωρούν πως η διπλωματία είναι δείγμα υποκρισίας. Η αλήθεια είναι πως δικαιολογημένα ανέρχεται η συγκεκριμένη επιλογή σε αυτά τα ποσοστά. Η αιτία ίσως και να είναι ότι μεγάλη μερίδα ατόμων που ξέρουν να χειρίζονται με άνεση τη γλώσσα κι έχουν κάποιο είδος ρητορικού λόγου( φυσικά υπάρχουν κι εξαιρέσεις σε αυτό το παράδειγμα) τους είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιούν την τέχνη της διπλωματίας, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν να δίνουν ξεκάθαρες απαντήσεις ή να υπεκφεύγουν των ευθυνών τους, δημιουργώντας έτσι σύγχυση στον συνομιλητή τους. Εκείνος, λοιπόν, δυσαρεστείται καθώς δεν παίρνει ίσως τις ξεκάθαρες απαντήσεις που ζητάει οπότε είναι λογικό μετά από τέτοιες ή ίσως ανάλογες εμπειρίες να ανάγει τη διπλωματία σε υποκρισία.

Το 35,02%, στη δεύτερη θέση, με ένα αρκετά υψηλό ποσοστό, εξυψώνει τη διπλωματία σε τέχνη για να παίρνεις πάντα αυτό που θες. Κάποιοι από αυτούς, λοιπόν, ίσως να έθεσαν τα θεμέλια για την υποκρισία. Πραγματικά είναι πολύ ικανοποιητικό να καταφέρνεις να κερδίζεις σε κάθε προσωπική διένεξη που μπορεί να έχεις με κάποιον άλλον ή κάποιους άλλους. Είναι η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο όπως θα μπορούσε να πει και ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Arthur Schopenhauer. Όμως δεν είναι λίγο παράδοξο να προσπαθούμε να έχουμε πάντα δίκιο και να μην παραδεχόμαστε ποτέ αν έχουμε κάπου άδικο; Μία απ’ τις μεγαλύτερες αρετές του ανθρώπου είναι να αναγνωρίζει τα λάθη του, να μαθαίνει από αυτά και φυσικά να σέβεται τις διαφορετικές απόψεις των άλλων χωρίς να προσπαθεί να τους επιβληθεί. Άλλωστε, για σκέψου πόσο βαρετός θα ήταν ο κόσμος αν όλοι συμφωνούσαν μαζί σου;

Η συντριπτική εν τέλει πλειοψηφία βρίσκεται στην  πρώτη θέση, με ποσοστό 52,09% και κρίνει τη διπλωματία σε μερικές πτυχές της ζωής μας αναγκαία. Κι ίσως και να έχουν δίκιο, τελικά. Πόσες φορές σε έχει φέρει σε δύσκολη θέση ο συνομιλητής σου; Πόσες φορές κάποιος που δε γνωρίζεις τόσο καλά, οπότε δεν έχεις και την ανάλογη οικειότητα να του αντιμιλήσεις, εκφράζεται με τρόπο που σε δυσανασχετεί ή εκφράζει απόψεις που σε βρίσκουν πέρα για πέρα αντίθετο; Σίγουρα πολλές φορές. Ε, λοιπόν, κάπου εδώ έρχεται η διπλωματία για να σου λύσει τα χέρια. Χωρίς φωνές και κακεντρέχειες, με ήρεμο συνήθως τόνο και χωρίς ειρωνεία –αυτό είναι και το μεγαλύτερο όπλο ενός καλού διπλωμάτη– απαντάς ή υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου χωρίς να δώσεις πάτημα στον άλλον να σε βλάψει λεκτικά. Ειδικά όταν ο συνομιλητής σου είναι επιθετικός, ο μόνος δρόμος ίσως για να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση είναι η διπλωματία. Είναι αυτός που θα ηρεμήσει τους τόνους στην παρέα αν έχουν οξυνθεί τα πνεύματα, είναι εκείνος που πάντα θα έχει επιχειρήματα όταν βρεθεί στη θέση του «θύματος» και με μεγάλη μαεστρία των λεγομένων του θα απαρνηθεί αυτή τη θέση.

Ο διπλωμάτης άνθρωπος είναι μία ήρεμη δύναμη στο πλαίσιο της ζωής μας. Μάλιστα καλό θα ήταν κι εμείς οι υπόλοιποι λίγο να του μοιάσουμε καθώς με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας σε στιγμές που νιώθουμε ευάλωτοι. Αλλά ας μην κάνουμε κατάχρηση αυτής της ιδιότητας υποβιβάζοντας με έμμεσο τρόπο τον κόσμο που μας περικλείει.