Η προδοσία πονάει πάντα το ίδιο όταν αγαπάς

Το μεγάλο concept του ανθρώπινου είδους είναι το να προσπαθεί συνεχώς να γίνει καλύτερο. Ο καθένας στα μέτρα του, σε σημείο που μπορεί -και κυρίως θέλει- κάνει σταδιακά βήματα για να αντιμετωπίσει τους φόβους του και να βρει τρόπους να διορθώσει τα όποια αρνητικά υπάρχουν στον χαρακτήρα του. Πολλές φορές δεν παλεύει απλώς για να διορθωθεί, αλλά για να αποκτήσει «αρετές» και να βελτιωθεί ως άνθρωπος στο σύνολο. Μια από ‘κείνες, ίσως η σπουδαιότερη, είναι κι η συγχώρεση. Άλλοτε τη σκορπάμε απλόχερα, ακόμη και σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν, άλλοτε πάλι ακόμη και το να την πλησιάσουμε φαντάζει ακατόρθωτο. Φυσικά, πόσο εύκολο είναι να βρεις τη δύναμη να συγχωρέσεις κάποιον που σε πλήγωσε, σε εκμεταλλεύτηκε ακόμη και σε πρόδωσε;

Σκληρό πράγμα η προδοσία, αβάσταχτο. Κακοποιεί την ψυχή κι αφήνει πικρή γεύση σε όποιον τη βιώνει. Πολλές φορές δημιουργεί αμφισβήτηση κι απωθημένα, φόβο να τολμήσεις να εμπιστευτείς ξανά. Μεγάλο κεφάλαιο η προδοσία, γι’ αυτό θελήσαμε να ζητήσουμε τη γνώμη σας μέσα απ’ το poll της περασμένης εβδομάδας. Ποιος είναι εκείνος που σε πληγώνει περισσότερο όταν σου συμπεριφέρεται σκάρτα;

Οι περισσότεροι από σας, το συντριπτικό ποσοστό του 59,9% είναι κάθετο. Όταν αγαπάς, η απογοήτευση είναι πάντα η ίδια. Δεν έχει σημασία από ποιον προέρχεται, αν εκείνος ήταν δικός σου άνθρωπος και σε εκμεταλλεύτηκε, πονάει εξίσου. Φίλος, έρωτας, οικογένεια, δεν υπάρχει διαφορά. Εσύ είχες χαρίσει απλόχερα την εμπιστοσύνη σου και κάποιος δε δίστασε να επωφεληθεί και να πράξει εγωιστικά, μόνο για πάρτη του. Μοιράστηκες συναισθήματα, ανοίχθηκες, έκανες βήματα για να μείνεις, στην τελική, εκτεθειμένος απέναντι σε κάποιον που μέχρι τώρα θεωρούσες άξιο τυφλής εμπιστοσύνης. Πώς να μην πληγωθείς, πώς να βρεις τρόπο να το ξεπεράσεις; Αγαπάς γιατί το θέλεις, πικραίνεσαι γιατί στο επιβάλλουν. Αδικία.

Στις επόμενες θέσεις ακολουθεί η κάθε εκδοχή ξεχωριστά. Πιο αναλυτικά, δεύτερη κι επίπονη, με ποσοστό 16,58% έρχεται η φιλία. Φυσικά, δεν έχει βγει τυχαία η παροιμία «με τέτοιους φίλους, τι τους θες τους εχθρούς;». Ο σοφός λαός ξέρει. Μια προδοσία που προέρχεται από ένα φιλικό πρόσωπο ισοδυναμεί με πισώπλατη μαχαιριά. Ποτέ δεν περίμενες να βρεθείς τραυματισμένος, δε θα μπορούσες ποτέ να το προβλέψεις κι ορκιζόσουν πως ποτέ δε θα συνέβαινε. Πώς να διανοηθείς να συνειδητοποιήσεις πως ο άνθρωπος που επέλεξες για οικογένειά σου τολμάει να σου συμπεριφερθεί με τέτοιο τρόπο. Δυσβάσταχτο το δίχως άλλο.

Φυσικά, η πραγματική οικογένεια δε θα μπορούσε παρά να βρίσκεται στην επόμενη θέση με ελάχιστη διαφορά (16, 1% ). Προδίδει η οικογένεια; Φαίνεται πως ναι. Και φυσικά σε πονάει. Οι δικοί σου άνθρωποι δε σταμάτησαν μπροστά στον ιερό δεσμό κι εκμεταλλεύτηκαν την όποια ασφάλεια ένιωθες ανάμεσά τους. Δεν μπορώ να διανοηθώ το πόσο βαθιά μπορείς να πληγωθείς από μια τέτοια προδοσία και κυρίως το πώς να βρεις το απίστευτο κουράγιο να το ξεπεράσεις και να συγχωρέσεις. Υπάρχουν λεπτές γραμμές κι όρια που δε φανταζόσουν πως θα ξεπερνιούνταν ποτέ. Πώς θα μπορούσες να προετοιμαστείς για κάτι τέτοιο;

Στην τελευταία θέση, με 7,4% βρίσκεται ο έρωτας. Το ποσοστό είναι μικρό, αλλά αν το ξανασκεφτείς δεν είναι παράλογο. Φυσικά κι ο έρωτας πληγώνει. Και πολύ και βαθιά. Η διαφορά είναι πως από ‘κείνον το περιμένεις. Τα έντονα συναισθήματα, κάποτε ενθουσιασμού, έξαψης, πάθους, εύκολα  χειραγωγούνται κι εύκολα εκμεταλλεύονται. Είναι κυνικό, αλλά το να σε πληγώσει ο έρωτάς σου, είναι κάτι παραπάνω από ενδεχόμενο, για μερικούς σχεδόν αναμενόμενο. Όλοι την έχουμε πατήσει, έχουμε προδοθεί κι έχουμε προδώσει. Είναι η φύση της ερωτικής μας ζωής και κάποιες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Σκληρός ο έρωτας, δύσκολος, αλλά μάλλον τον έχουμε καταλάβει πια πολύ καλά.

Και τελικά η προδοσία μας πληγώνει πάντα. Λογικό δεν είναι άλλωστε; Απογοήτευση από αγαπημένα πρόσωπα, αδικία κι ένα τεράστιο «γιατί», να μη σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα. Είναι ύπουλη η προδοσία, δεν είναι ντόμπρα κι ίσως αυτό να είναι το χειρότερο. Είναι κατάχρηση εμπιστοσύνης, υποκρισία κι ένα ψεύτικο χαμόγελο μέχρι την καταλυτική αποκάλυψη της αλήθειας. Όσο αβάσταχτη κι αν είναι, απαιτεί μεγάλη προσοχή για την ψυχή που τραυματίζει. Εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε ανθρώπους κλειστούς, εσωστρεφείς που πληγώθηκαν κι έπαψαν να ανοίγονται στον κόσμο. Κι είναι φριχτό ένας άνθρωπος να χάνει την εμπιστοσύνη στους άλλους, επειδή βρέθηκε κάποιος που δε γνώριζε τη λέξη τιμιότητα.

Θέλει κουράγιο και προσπάθεια το να μείνεις αλώβητος απ’ την προδοσία κι ακόμη περισσότερο το να μπορέσεις να συγχωρέσεις. Να ξεχάσεις δε γίνεται ποτέ κι ίσως είναι για καλό. Κάποιοι άνθρωποι δεν αξίζουν να βρίσκονται στη ζωή μας και το βασικότερο είναι πως ούτε εμείς τους θέλουμε. Αν, όμως, μετά από καιρό, βρούμε τη δύναμη ψυχής και τους αφήσουμε πραγματικά πίσω μας χωρίς μίση και κακίες, τότε, ναι, έχουμε κάνει ένα τεράστιο βήμα. Έχουμε καταφέρει να γίνουμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Κι αυτό είναι που τελικά έχει πραγματική σημασία.