Χειραγώγηση και σχέση. Σχέση και χειραγώγηση. Υπάρχουν πολλές μορφές έκφρασής της. Άλλες εμπεριέχουν συμβουλές, άλλες δείχνουν κατεύθυνση. Άλλες χρησιμοποιούν το συναίσθημα, άλλες την ερωτική επαφή. «Αν μ’αγαπούσες δε θα το έκανες αυτό», ένα θυμωμένο «κάνε ό,τι νομίζεις» είναι καθημερινά παραδείγματα του κλασσικού πατροναρίσματος που συχνά υπολανθάνει και γίνεται με τον τρόπο αυτό ακόμα πιο ύπουλο. Πάμε όμως να δούμε τις δικές σας απαντήσεις, όπως διαμορφώθηκαν μέσω των ψήφων σας στο εβδομαδιαίο, αγαπημένο πια, poll μας που όπως φαίνεται από τα στατιστικά αυτή τη φορά πραγματικά σας δίχασε.
Η πρώτη απάντηση ήταν εκείνη που έλαβε τις περισσότερες ψήφους με πραγματικά ελάχιστη απόκλιση από τη δεύτερη, με ποσοστό 51,83%. Είστε πολλοί, είμαστε πολλοί. Στην κατηγορία αυτή ανήκουμε, όλοι εμείς που για το καλό της σχέσης μας προσπαθήσαμε να κατευθύνουμε τη συμπεριφορά του ανθρώπου με τον οποίο μοιραζόμαστε τη ζωή μας ή έστω μοιραστήκαμε κάποια στιγμή. Στο σημείο αυτό θέλω να σταθούμε και να απαντήσουμε κάποιες ερωτήσεις γρήγορες, ο καθένας μόνος του, κρυφά, με ασφάλεια και πάσα ειλικρίνεια. Ποιο είναι το καλό της σχέσης; Και γιατί θεωρούμε ότι εμείς το γνωρίζουμε καλύτερα από τον άνθρωπό μας; Όταν αυτό το κάναμε, πού μας οδήγησε; Υπάρχει ακόμα η σχέση; Πώς νιώθουμε εμείς που διαρκώς πιστεύουμε πως χρειάζεται να είμαστε σε εγρήγορση και να θεωρούμε πως πρέπει να έχουμε τα ηνία; Πώς νιώθει ο άνθρωπός μας; Εμείς, για αυτό τον άνθρωπο τι πιστεύουμε; Άραγε τον θεωρούμε αδύναμο; Ή μήπως συμβαίνει κάτι χειρότερο; Μήπως τον υποτιμάμε;
Αυτή η πράξη μας, εν τέλει, φανερώνει τη δική μας έλλειψη εμπιστοσύνης. Έλλειψη εμπιστοσύνης ως προς τον άλλον άνθρωπο. Νιώθουμε απειλή πως η απόφαση που θα πάρει, η επιλογή που θα κάνει, θα έχει αρνητικές συνέπειες για τη σχέση και κατ’επέκταση για μας, κι έτσι επιλέγουμε να το παίξουμε σωτήρες και να αναλάβουμε δράση. Να σε βοηθήσω θέλω μόνο, λέμε. Κι ας μη μας έχει ζητηθεί καμία βοήθεια. Και στο κάτω-κάτω γιατί να μας ζητηθεί; Βοήθεια δίνουμε σε κάποιον που βρίσκεται σε πιο δυσχερή θέση από εμάς. Σε μια σχέση όμως, δε θα έπρεπε να υπάρχει ανισότητα. Σε μια σχέση ισότιμη, λοιπόν, θα έπρεπε να υπάρχει στήριξη αντί βοηθείας. Εμπιστοσύνη αντί ανάγκη παρέμβασης. Να υπάρχει σεβασμός στις επιλογές του άλλου και πίστη. Πίστη, όχι μόνο πως ξέρει τι θα κάνει, αλλά και πως αυτό που θα κάνει δε θα επηρεάσει αρνητικά εμάς και τη σχέση. Ανασφάλεια, λοιπόν, κρύβει το πατρονάρισμα και παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης ακόμα και στον εαυτό μας. Ανώριμη η επιλογή μας αυτή, λυπάμαι.
Στη δεύτερη κατηγορία, με μια ανάσα διαφορά από την πρώτη, με ποσοστό 48,17%, βρίσκεστε εσείς που όπως δηλώσατε δε θεωρείτε πως έχετε το δικαίωμα να κατευθύνετε τη συμπεριφορά του ανθρώπου με τον οποίο συσχετίζεστε κι έτσι δεν το επιλέγετε. Λίγα πράγματα έχουμε, λοιπόν, να πούμε για εσάς μα πολλά να μάθουμε. Καταχάς εσείς έχετε αυτοέλεγχο οπότε αυτό από μόνο του δηλώνει πως ίσως είστε πιο έμπειροι και πιο ώριμοι καθώς ο αυτοέλεγχος χρειάζεται τριβή και εξάσκηση. Συνήθως, ευτυχώς ή δυστυχώς, πρώτα εκτίθεται κάποιος σε μια κατάσταση, ύστερα τρώει τα μούτρα του και τότε μόνο μαθαίνει. Ο αυτοέλεγχος, λοιπόν, χτίζεται σιγά-σιγά και καθημερινά, όπως για παράδειγμα τη στιγμή που επιλέγετε να σωπάσετε αντί να πυροδοτήσετε έναν καβγά. Σε μια πιο κατάλληλη στιγμή, σε διαφορετικές συνθήκες, όμως, θα μιλήσετε, δεν είστε αφελείς. Δεν είναι μόνο αυτό όμως το μάθημα που έχετε να μας δώσετε. Υπάρχει ακόμα ένα, πολύ πολύ σημαντικό. Εσείς έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας. Γι’ αυτό αφήνετε ελεύθερους τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλουν. Κι αν κάτι δε σας αρέσει, απλώς κάνετε τις δικές σας επιλογές. Μέχρι εδώ φαινομενικά είναι όλα καλά. Όμως έχω κι εγώ μια απορία και συγχωρέστε με που θα την πω. Μήπως η τόση ελευθερία που χαρίζετε, τόσο απλόχερα και γενναιόδωρα, παρερμηνεύεται και θεωρείται ως αδιαφορία; Διότι μέσα σε μια σχέση πολλές φορές θα χρειαστεί να πείτε κι εσείς τη γνώμη σας. Να τη λέτε, λοιπόν, ξεκάθαρα για να σας μαθαίνουν οι άνθρωποι και για να δείτε κι εσείς αν και πόσο σας υπολογίζουν. Οι σχέσεις, οι άνθρωποι κρατιούνται μόνο σε συνθήκες ασφαλείας. Το να μιλάτε, λοιπόν, δε σημαίνει πάντα ότι χειραγωγείτε τον άλλον, σημαίνει και ότι τον νοιάζεστε, ότι τον αγαπάτε. Κι όταν αυτό το δείχνετε ο άλλος νιώθει ασφαλής. Κι όπως εσείς δε θα μένατε με έναν άνθρωπο που σας γεμίζει ανασφάλεια, έτσι ίσως να μη μείνει κι ο άνθρωπος σας. Σε όλα υπάρχει χρυσή τομή και ειδικά οι σχέσεις απαιτούν την αποφυγή των άκρων.
Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, όποια απάντηση κι αν δώσατε, ένα είναι σίγουρο. Για να κρατηθεί μια σχέση χρειάζεται στο κάδρο σας να υπάρχετε κι οι δυο. Οπότε πριν κάνετε αυτό που αυθόρμητα βγαίνει από μέσα σας, δοκιμάστε να σκεφτείτε τι συνέπεια θα έχει για τους δύο σας μαζί και για τους δύο σας έναν-έναν. Αν σας ικανοποιεί καν ‘τε το. Κι αν σας φαίνεται απλό προσωπικά έχω να πω ότι απλώς πονάει. Πάντα πονάει όταν αλλάζεις.
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Ραυτοπούλου
