Κάτι πιο εκνευριστικό απ’ την αχαριστία;

Νεύρα, νεύρα, νεύρα! Σήμερα όλοι φαίνεται να διακατέχονται από έναν ανεξήγητο εκνευρισμό, και λέμε ανεξήγητο διότι δεν ξέρουμε πού να τον (πρωτο)αποδώσουμε. Στο poll της περασμένης εβδομάδας, λοιπόν, ζητήσαμε τη βοήθειά σας, κι εσείς ψηφίσατε τι είναι αυτό που σας νευριάζει περισσότερο. Η αγένεια, η αδιαφορία, η αχαριστία, ή μήπως τίποτα, γιατί είστε ζεν; Για να δούμε σήμερα μαζί τα αποτελέσματα.

Αρχικά, να πω ότι βγάζω το καπέλο σε αυτό το 10,54% που δήλωσε ζεν, νιρβάνα. Προσωπικά βρίσκω εντελώς αδύνατον το να μην επιτρέψω σε κάτι να με επηρεάσει, έστω και σε έναν αμελητέο βαθμό, μα σίγουρα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν εξελίξει την αντιμετώπιση αυτή σε τέχνη (υπάρχει και βιβλίο, “ The subtle art of not giving a f*ck”). Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό απ’ το να παραμένεις γαλήνιος μπροστά στα πάντα, αντιμετωπίζοντάς τα όλα με ψυχραιμία και σύνεση. +1 από μένα σε όλους εσάς, λοιπόν!

Την ίδια στιγμή, βέβαια, αυτό που άλλοι χαρακτηρίζουν ως πλήρη ηρεμία, άλλοι μπορεί να το βλέπουν ως αδιαφορία. Πόσες φορές έχουμε εκνευριστεί με το πόσο ήρεμος παραμένει ο άλλος μπροστά σε μια πραγματικά εκνευριστική κατάσταση; Αν το καλοσκεφτείς, ξέρεις, όλα στη ζωή έχουν να κάνουν με τον τρόπο που τα βλέπουμε. Και το 21,26% από σας δεν έχει χειρότερο απ’ την αδιαφορία, την έλλειψη προσοχής και την απάθεια. Δεν είναι τυχαίο που η πασίγνωστη τακτική του «γραμματόσημου» έχει αρχίσει να χάνει την αξία της τα τελευταία χρόνια. Αδιαφορία ίσον νεύρα ίσον “adios, amigos”!

Και τώρα αρχίζουμε να μπαίνουμε στις δύο δημοφιλέστερες απόψεις. Στη δεύτερη θέση, λοιπόν, με πολύ μικρή απόκλιση απ’ την πρώτη, και ποσοστό 31,44%, βρίσκουμε την αγένεια. Θέλω να πάρουμε όλοι ένα λεπτό για να συνειδητοποιήσουμε πόσο κάφρος έχει καταντήσει να ‘ναι ο κόσμος μας. Η ασέβεια, η ατιμία κι η ανάρμοστη συμπεριφορά κατακλύζουν τους δρόμους, τα γραφεία, τα μαγαζιά και τα σπίτια μας, κι όλο αυτό μας νευριάζει και μάλιστα δικαιολογημένα. Η ευγένεια είναι μία αρετή που κατέχουν μόνο λίγοι άνθρωποι πια, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί το μαγικό συστατικό για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας μας. Η αγένεια, απ’ την άλλη, γεννά νεύρα, επιθετική συμπεριφορά και καβγάδες, και δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας από σας που να απολαμβάνει τέτοιες καταστάσεις.

Καθώς γράφω αυτό το κείμενο οφείλω να παραδεχτώ ότι νιώθω αρκετά εκνευρισμένη η ίδια. Μου ‘ρχεται να σταματήσω να πληκτρολογώ και να το αφήσω στην άκρη, για να μην κλαίω μετά το πολυαγαπημένο λάπτοπ μου. Την ίδια στιγμή, όμως, συνεχίζω, νιώθοντας ευγνωμοσύνη που είμαι στη χαρούμενη αυτή θέση να γράφω και να δημοσιεύω κείμενα, πράγμα που αποτελούσε ένα μεγάλο όνειρό μου για χρόνια. Και ξέρετε γιατί νιώθω όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα; Γιατί δεν είμαι αχάριστη, αμέ!

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να συμφωνήσω με όλους εσάς που ψηφίσατε την αχαριστία ως το νούμερο ένα εκνευριστικό πράγμα γύρω μας. Γιατί ανήκω κι εγώ σε αυτό το 36,76% που δεν ανέχεται τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκτιμούν. Η ίδια η εμπειρία μας, βλέπεις, μας έχει φέρει στο να σιχαινόμαστε τέτοιους ανθρώπους. Γιατί δεν μπορούμε εμείς, φιλαράκι, να σου δίνουμε τόση αγάπη και προσοχή κι ευκαιρίες και συναισθήματα και την ψυχή μας και τη ζωή μας ολόκληρη, που λέει ο λόγος, κι εσύ με την πρώτη ευκαιρία να μας αποδεικνύεις περίτρανα πόσο λάθος ήμασταν που επενδύσαμε σε ‘σένα.

Κι όχι, δε μιλάμε μόνο για σχέσεις κι έρωτες, μιλάμε για κάθε ανθρώπινη σύνδεση που έχει κατρακυλήσει σε αυτήν την κατηφόρα του δεδομένου και της αγνωμοσύνης. Αποδεδειγμένα, λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ανθρώπους ανίκανους να εκτιμήσουν ακόμα και τα πιο απλά. Πάρτε ένα νευριασμένο «δε μας θέλετε μία, δε σας θέλουμε δέκα», λοιπόν, και φύγετε απ’ τη ζωή μας!

Και τώρα τι; Αφού μάθαμε τι είναι αυτό που μας εκνευρίζει, ποιο είναι το επόμενο βήμα; Το να το διορθώσουμε ή το να προσπαθήσουμε να κάνουμε υπομονή μέχρι να αποκτήσουμε ανοσία απέναντι σε αυτό; Αν θες τη γνώμη μου, θα πρότεινα το πρώτο. Γιατί πολλές φορές, άθελά μας, κι εμείς οι ίδιοι γινόμαστε κι αδιάφοροι κι αγενείς κι αχάριστοι. Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν μπορεί να γίνει. Ο ιδανικός κόσμος είναι ουτοπικός κι αυτό το ξέρουμε όλοι μας.

Μα αντί να τα παρατήσουμε και να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι ως άνθρωποι πάντοτε θα ‘χουμε πάθη και λάθη να συνοδεύουν την ύπαρξή μας, ίσως πρέπει να προσπαθήσουμε να βελτιωθούμε, στον βαθμό που μπορεί ο καθένας μας. Δε θα μπορέσεις ποτέ να διορθώσεις τον κόσμο, αν δε διορθώσεις πρώτα τον εαυτό σου. Ξεκίνα, λοιπόν, από σήμερα και προκάλεσε τον χαρακτήρα σου να δουλέψει πάνω σε όλα αυτά που προαναφέραμε. Και θα δεις τον κόσμο μας να αλλάζει, τα νεύρα να εξαλείφονται και τη γαλήνη να εισβάλλει στην ψυχή σου μαγικά. Στο υπόσχομαι.