Κολλητοί όχι απ’ την πρώτη στιγμή μα ως την τελευταία

Πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μας χωρίς τους φίλους μας, άραγε; Και πόσα πράγματα του σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικά, αν δεν είχαμε κάποιον να μας κρατάει όταν είμαστε μεθυσμένοι ή ακόμη και νηφάλια χαμένοι; Σε ποιανού τον ώμο θα γέρναμε για να μας στηρίξει; Μα ευτυχώς υπάρχουν! Τα αγαπημένα μας φιλαράκια είναι πάνα εδώ κι ακόμα κι αν οι κοινές μας στιγμές είναι τόσες που είναι αδύνατο να τις θυμόμαστε όλες, σίγουρα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το πώς αρχίσαμε, πώς γνωριστήκαμε, τι μας έκανε να ξεχωρίσουμε αυτό το πλάσμα ανάμεσα στο πλήθος.

Ε, όπως και να το κάνουμε, η γνωριμία με το κολλητάρι δεν ξεχνιέται. Είναι σαν να ξεχνάει ο παντρεμένος την επέτειο γάμου του. Γίνεται; Δε γίνεται. Πώς να ξεχάσεις την έναρξη μιας συμπάθειας που έγινε αγάπη;

Για το χρονικό αυτής της συμπάθειας σας ρωτήσαμε στο τελευταίο μας Poll και πάμε να δούμε πώς κινηθήκατε ανάμεσα στις επιλογές της χημείας απ’ την πρώτη ματιά, το αργό και σταθερό δέσιμο με σύμμαχο τον χρόνο, την αντιπάθεια του πρώτου καιρού που εξελίχθηκε ανέλπιστα καλά και της τόσο βαθιάς φιλίας που κρατά από τότε που ήσασταν παιδιά, σαν να γεννηθήκατε φίλοι.

Και ξεκινάμε δυναμικά με τον νικητή του τέλους, την τέταρτη θέση στην οποία βρίσκουμε το 21,3% να δηλώνει πως ήτα φιλία με την πρώτη ματιά. Οι έρευνες λένε πως χρειαζόμαστε μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να σχηματίσουμε εντύπωση για κάποιον. Κι αφού δεν είναι και λίγοι εκείνοι που μιλούν για κεραυνοβόλο αίσθημα, ίσως όντως να υπάρχει και κεραυνοβόλα φιλία. Γιατί αν ταιριάξεις με κάποιον το νιώθεις αμέσως, μιλούν οι σιωπές, δένουν τα γέλια κι όλα βγάζουν νόημα, κι εσείς που το ζήσατε το ξέρετε καλά.

Στην τρίτη θέση, και με μικρή διαφορά απ’ την προηγούμενη, συναντάμε με 22,39% εκείνους που ξεκίνησαν με ένα «Εγώ μ’ αυτόν; Ποτέ!» στη φιλική εκδοχή του. Το μόνο που σας ένωνε τις πρώτες μέρες ήταν μια αντιπάθεια. Σ’ ενοχλούσε το γέλιο του και του την έσπαγε ο τόνος της φωνής σου. Δε γεμίζατε το μάτι ο ένας του άλλου, δε σας κολλούσε η φάτσα του, τόσο απλά. Ή ίσως και να ‘χατε ακούσει διάφορα, χωρίς να μπείτε στον κόπο να μάθετε αν ισχύουν. Όλα αυτά μέχρι να μείνετε τα δυο σας, να σε ακούσει και να τον ακούσεις, μέχρι να γίνει το «κλικ» και να συνειδητοποιήσετε πως πέσατε έξω, αλλά ευτυχώς το καταλάβατε και πλέον θα ‘χετε μια αστεία ιστορία για τότε που δε χωνεύατε ο ένας τον άλλο. Μια ευκαιρία χρειάστηκε μόνο, όλα εξάλλου θέλουν υπομονή. Σκέψου το σαν να τρως κρουασάν σοκολάτας. Στην αρχή δαγκώνεις τρεις-τέσσερις φορές ξενερωμένος και πρέπει να φθάσεις μέχρι τη μέση για να αισθανθείς την πραλίνα.

Στη δεύτερη θέση, με 27,1% βρίσκουμε όλους εσάς που έχετε πάθει μια μίνι αμνησία. Δε θυμάστε καν πώς ξεκίνησε όλο αυτό, γιατί απλά δε θυμάστε τη ζωή σας χωριστά. Το πιθανότερο είναι πως γνωριστήκατε σε μια ηλικία που το μόνο πράγμα που σας ένοιαζε ήταν ποσά τουβλάκια θα χρειαστεί ένας πύργος από lego. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, όλοι έχουμε ένα κολλητάρι το οποίο το γνωρίσαμε στην πιο αθώα μας εποχή, όταν ήμασταν ακόμα παιδιά και μεγαλώσαμε μαζί κι ακόμα και σήμερα δε σταματάμε να παίζουμε, να γελάμε και ν’ αγαπάμε όπως τότε, αυθεντικά!

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στην πρώτη θέση, συναντώντας την πλειοψηφία με ποσοστό 29.13% να βλέπει ώριμα τα πράγματα και ν’ ανοίγει συνειδητοποιημένα θέσεις στη ζωή της, δηλώνοντας πως τους πήρε λίγο καιρό για να ‘ρθουν κοντά.

Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχός μας στις ανθρώπινες σχέσεις∙ αυτός μας γνωρίζει ουσιαστικά και μας ενώνει βαθιά. Μας το ‘λεγαν κι οι γιαγιάδες μας: «Το καλό πράγμα, αργεί να γίνει». Έτσι και μια πραγματική φιλία, θέλει τον χρόνο της και τα στάδιά της. Το ότι συμπαθήσαμε κάποιον δε σημαίνει πως μπορούμε να τον εμπιστευτούμε αμέσως. Ο καιρός, οι εμπειρίες, τα γέλια, τα κλάματα, τα μεθύσια, οι πλάκες, ακόμη κι οι εντάσεις, μας έκαναν να αντιληφθούμε πόσα σημαίνει αυτός ο άνθρωπος για μας και τώρα που το καταλάβαμε δε σκοπεύουμε να τον χάσουμε.

Σημασία δεν έχει πώς ήρθαμε κοντά, αν έγινε σε μια στιγμή, σε λίγους μήνες, όταν ακόμα μπουσουλούσαμε ή αν αρχικά πήραμε ο ένας τον άλλο με κακό μάτι, σημασία έχει πως δέσαμε και τώρα πια τίποτα δε μας λύνει!