Καθημερινά στις διαδρομές μας συναντάμε διάφορα πρόσωπα, μερικά από αυτά οικεία, κάποια για μας εντελώς αδιάφορα κι άλλα που μας τραβάνε την προσοχή και το ενδιαφέρον. Στο poll της περασμένης εβδομάδας σας ρωτήσαμε τι κάνετε όταν βλέπετε στο δρόμο κάποιον και σας αρέσει. Οι επιλογές που σας δώσαμε ήταν οι εξής: α) δημιουργώ μία ευκαιρία για να του μιλήσω β) παρακαλάω να τον ξαναπετύχω, γ) απλώς τον χαζεύω και δ) πρήζω την παρέα μου μέχρι να τον ξεχάσω. Ας αναλύσουμε, λοιπόν, τις ψήφους σας για να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα.
Στην τέταρτη θέση και με ποσοστό 13% βρίσκεται η απάντηση «πρήζω την παρέα μου μέχρι να τον ξεχάσω». Λίγοι από εμάς όταν θα βλέπαμε κάποιον τυχαίο που μας άρεσε στο δρόμο θα βασανίζαμε τους φίλους μας απ’ το πρωί μέχρι τη νύχτα αναλύοντάς του πώς έμοιαζε και πόσο γοητευτικός ήταν. Γνωρίζουμε καλά πως οι φίλοι μας έχουν πολλά στο κεφάλι τους και δε χρειάζεται να τους κουράζουμε κι εμείς με ένα ασήμαντο περαστικό (που μας πήρε όμως το μυαλό), αλλά αν δεν τα πούμε στους πιο δικούς μας ανθρώπους, πού θα τα πούμε; Τους πιάνουμε, λοιπόν, στο μπίρι-μπίρι κι εκείνοι δείχνουν πρόθυμοι να μας ακούσουν. Ενθουσιασμός ήταν, υπομονή και θα μας περάσει.
Στην τρίτη θέση με ένα λίγο μεγαλύτερο ποσοστό, αυτό του 17%, βρίσκεται η επιλογή «δημιουργώ μία ευκαιρία για να του μιλήσω». Αρκετοί είστε πιο θαρραλέοι και μπράβο σας. Σκέφτεστε διάφορα πιθανά σενάρια κι έξυπνες προφάσεις έτσι ώστε να βρείτε έναν ενδιαφέρων τρόπο για να τον πλησιάσετε. Ίσως να πηγαίνατε να ζητήσετε στιλό ή αναπτήρα, να πάρετε οδηγίες για την πόλη ή να ζητήσετε να σας προτείνει ένα καλό καφέ, οτιδήποτε σας έρθει εκείνη την ώρα στο μυαλό. Το θάρρος, ειδικά σε μια δειλή εποχή, εκτιμάται και με το παραπάνω. Προσοχή όμως στο τι και πώς θα το πείτε, καθώς η παρόρμηση δεν έχει σχεδόν ποτέ εγγυημένα αποτελέσματα. Να ‘στε προετοιμασμένοι και για πιθανή απόρριψη, εξάλλου δε μασάτε εσείς. Στον επόμενο ίσως πιάσει.
Στη δεύτερη θέση με ποσοστό 21% και με ελάχιστη διαφορά απ’ την προηγούμενη βρίσκεται η επιλογή «παρακαλάω να τον ξαναπετύχω». Πολλοί από εσάς όταν βλέπουν στο δρόμο έναν περαστικό που τους ενδιαφέρει θα διστάσουν να κάνουν κάτι, αν και θα έρθουν πολύ κοντά στη σκέψη να κάνουν το βήμα κι έτσι θα αρκεστούν στο να ελπίζουν πως μπορεί να ξανασυναντηθούν στο μέλλον. Αυτό το σενάριο μπορεί να ‘ναι ρεαλιστικό, αν για παράδειγμα συχνάζει στην ίδια καφετέρια ή μένετε στην ίδια γειτονιά, ούτως ή άλλως η ζωή είναι απρόβλεπτη και δεν είναι απίθανο να ξαναβρεθείτε. Το θέμα είναι όντως να το εννοείτε και να κάνετε κάτι για να γνωριστείτε την επόμενη φορά κι όχι να παρηγορήσετε πάλι τη δειλία σας με μια ακόμη αναβολή.
Φτάνοντας στο τέλος και την κορυφή, η επιλογή που ψηφίστηκε περισσότερο από όλες τις άλλες, με το μεγάλο ποσοστό του 49%, είναι «απλώς τον χαζεύω». Οι πιο πολλοί, δηλαδή, θα επιλέγαμε όχι μόνο να μην κάνουμε κάτι αλλά ούτε καν να ελπίζουμε σε τίποτα. Με άλλα λόγια απλά θα χαζεύαμε τον όμορφο και γοητευτικό περαστικό χωρίς να το λάβουμε κι ιδιαίτερα υπόψη μας αυτό το ενσταντανέ. Δε θα βρίσκαμε κάποια πρόφαση για να τον πλησιάσουμε, δε θα μιλούσαμε σε κανέναν για εκείνο το βλέμμα που μας τράβηξε την προσοχή, ούτε θα ελπίζαμε να τον ξανασυναντήσουμε κάπου, απλά εκείνη τη στιγμή θα τον χαζεύαμε, ίσα για να αποτυπώσουμε τη μορφή του στη μνήμη μας.
Ίσως γιατί αυτή η σκηνή της εν δυνάμει συνάντησή μας κρατάει μόνο κάποια ηλεκτρισμένα δευτερόλεπτα, που μας αποσυντονίζουν. Είναι ανώφελο να προσπαθήσεις να σκεφτείς τι θα μπορούσες να κάνεις για να τον πλησιάσεις και πως ίσως τον ξαναδείς κάπου μες στην ταραχή σου. Απλά αφήνεσαι σ’ αυτή τη γλυκιά αναστάτωση, μη δημιουργώντας προσδοκίες, γλυτώνοντας έτσι και την απογοήτευση.
Τουλάχιστον οι μισοί από μας, δηλαδή, θα μέναμε παραδομένοι με τα χέρια σταυρωμένα, αφήνοντας μια γνωριμία στην τύχη. Κι όντως, έτσι παθητικά αντιδράμε, βλέπουμε περαστικούς στο δρόμο που κάποτε μπορεί να μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον, αλλά ποτέ δεν κάνουμε κάποια κίνηση για να τους προσεγγίσουμε. Το ταρακούνημά μας επιτρέπουμε να μας επηρεάσει για μερικά δεύτερα κι ύστερα απλά συνεχίζουμε τη βολική μοναχική πορεία μας.
Όσο θαρραλέοι, επαναπαυμένοι, αναβλητικοί ή δειλοί κι αν είμαστε, η ζωή πάντα μας αιφνιδιάζει. Ποτέ δεν ξέρουμε πώς θα αντιδράσομε την επόμενη φορά!
Συντάκτης: Μαριλένα Χατζημιλτή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
