Περίπλοκες σχέσεις. Περίεργες σχέσεις. Όχι ξεκάθαρες, συνήθως όχι αυτό που θέλουμε. Ξεκινούν ίσως με τις καλύτερες προδιαγραφές και καταλήγουν να μας κατατρώνε ολόκληρους και να μας αφήνουν ν’ αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος, πού ήμασταν εμείς λάθος. Κι ίσως να μη θέλαμε εξ αρχής να ‘χουμε κάτι περίπλοκο. Ίσως να βγήκε στην πορεία.
Όπως και να ‘χει, μερικές φορές απλά ελκύουμε αυτά που μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε. Τις αντέχουμε τις περίπλοκες σχέσεις, γι’ αυτό και δεν μπορούμε ν’ ανακαλέσουμε έστω και μία ξεκάθαρη. Ίσως επειδή είμαστε κι εμείς περίπλοκοι από μόνοι μας, δεν ξέρω. Αυτό όμως δε λειτουργεί σαν κανόνας. Υπάρχουν άνθρωποι που έλκουν και ελκύονται απ’ τα λεγόμενα «complicated» σαν μαγνήτης. Υπάρχουν κι άνθρωποι που τ’ απωθούν, όπως ο διάολος το λιβάνι.
Κι αυτό ήταν το θέμα της στήλης I love polls για την προηγούμενη βδομάδα. Ή μάλλον, αυτή ήταν η ερώτηση που θέσαμε. Ποια ερώτηση; Να σας θυμίσω. «Γουστάρεις τα complicated»;
Το 58% από ‘σας απάντησε ότι αποτελεί εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που ανέφερα παραπάνω. Αυτή με το μαγνήτη, ντε. Ενώ το υπόλοιπο 48% γουστάρει τα ξεκάθαρα, τα ξάστερα, τα όμορφα, τα ιδιοτελή. Και καλά κάνει, δηλαδή. Ποιος δε θα ‘θελε να ‘ναι σε μια σχέση που και τα δυο της μέλη θέλουν και ζητούν τα ίδια πράγματα;
Όμως, το κακό είναι ότι περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους με προβλήματα, είτε δικά τους, είτε άλλων, από σχέσεις μονόπλευρες, από μυαλά στο μπλέντερ που δεν ξέρουν κι εκείνα τι ζητάνε. Κι ούτε εγώ, αλλά ούτε κι η πλειοψηφία από ‘σας βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω, έτσι δεν είναι; Είμαστε προβληματικοί, ναι. Ο καθένας με τον τρόπο του. Ο καθένας με τα βίτσια του, ο καθένας με τις ανασφάλειές του. Κι είναι λογικό να έλκουμε –έστω κι άθελά μας– ό,τι πρεσβεύει το μέσα μας.
Το θέμα εδώ είναι, ότι καλό είναι να μάθουμε ν’ απομακρύνουμε οτιδήποτε τοξικό υπάρχει στις ζωές μας. Δεν κάνουμε ψυχικά εδώ πέρα. Αν η σχέση που έχουμε, όποια κι αν είναι αυτή, είτε δε μας ικανοποιεί, είτε δε μας ολοκληρώνει, είτε ξέρουμε ότι δε μας αξίζει, την αποβάλλουμε. Τη διώχνουμε, να πάει να κουμπώσει εκεί που της πρέπει.
Δεν τίθενται θέματα συμβιβασμού εδώ. Αν τύχει και ρίξεις τον εγωισμό σου τόσο, ώστε να συμβιβαστείς με κάτι που βλέπεις κι εσύ ότι σου είναι λίγο, τότε με ‘γεια σου με χαρά σου. Απέκτησες κάτι που θα δεις στην πορεία ότι ποτέ δε σου ανήκε. Αν πάλι καταφέρεις και ρίξεις εκείνον τον εγωισμό τόσο ώστε να μπορέσεις να δεις καθαρά και να καταλάβεις επιτέλους αυτά που οι φίλοι σου λένε τόσο καιρό για τη «σχέση» σου, τότε πάλι με ‘γεια σου με χαρά σου, απέκτησες εσένα.
Εσείς οι «διώχνω τα περίπλοκα όσο πιο μακριά πάει» κάνετε μακράν την καλύτερη δουλειά. Έχετε το κεφάλι σας ήσυχο, πώς το λένε; Ξέρετε τι ζητάτε, ξέρετε πώς να το αποκτήσετε. Όπως ξέρετε και πότε πρέπει να πάρετε τα κουβαδάκια σας και να πάτε αλλού. Αυτό συμβαίνει συνήθως, όταν δείτε ότι οι επιθυμίες του άλλου δε συνάδουν πλέον με τις δικές σας.
Μεγάλο ζήτημα να ξέρεις τι θέλεις. Ακόμη μεγαλύτερο να ξέρεις πώς να το κάνεις δικό σου. Κι ίσως τελικά, τα περίπλοκα να φτιάχτηκαν από ένα σκεπτικό του τύπου «ας το αφήσουμε έτσι κι όπως πάει». Με τις περισσότερες πιθανότητες να κλίνουν στο «τελικά δεν πήγε πουθενά».
Γι’ αυτό λοιπόν, πριν αποφασίσουμε ότι θέλουμε να ξεκινήσουμε κάτι φαινομενικά ανιδιοτελές μ’ έναν άνθρωπο, ας κάτσουμε να σκεφτούμε ότι η ανιδιοτέλεια, όσο όμορφη κι αν ακούγεται, τις περισσότερες φορές καταλήγει να γίνεται εκμετάλλευση. Κι η εκμετάλλευση δεν αρμόζει στις ανθρώπινες σχέσεις.
Τα περίπλοκα δεν ταιριάζουν στις σχέσεις των ανθρώπων. Έστω κι αν τα δυο μέλη που τις αποτελούν είναι ξεχωριστά περίπλοκα. Έστω κι αν κι οι δύο αυτοί άνθρωποι, που ξεκινούν να μοιράζονται κρεβάτια, είναι από μόνοι τους αρκετά περίπλοκοι.
Αυτό που θα ήταν καλό να συμβαίνει, είναι εκείνες οι δύο ξεχωριστές πολυπλοκότητες να γίνονται μία. Να ενώνονται και τελικά η μία να διαγράφει την άλλη. Και να δημιουργούν εκείνο το όμορφο, εκείνο το ιδανικό για δύο.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Κατερίνα Καλή.
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
