Ο επιμένων πρέπει να μάθει να βάζει όρια

Στόχους έχουμε όλοι στη ζωή μας. Να χάσουμε κιλά, να μαζέψουμε χρήματα, να πάρουμε προαγωγή. Αρκετοί είναι μακροπρόθεσμοι κι άλλοι άμεσα πραγματοποιήσιμοι. Στόχος, θα λέγαμε, είναι η ξενέρωτη ονομασία της λέξης «όνειρο», είναι κάτι που μας κατευθύνει κάπου και προετοιμαζόμαστε κατάλληλα για την επίτευξη αυτού. Βέβαια, δε βάζουμε πάντα στο μάτι μια επαγγελματική θέση ή ένα καλογυμνασμένο σώμα, μα και ανθρώπους που θέλουμε να κάνουμε δικούς μας. Και το παλεύουμε κι επιμένουμε μέχρι να ζήσουμε happily ever after ή μέχρι να μας σερβιριστεί η απόρριψη.

Αυτό ήταν και το θέμα του Poll μας. Σας ζητήσαμε τη γνώμη σας σχετικά με αυτόν που επιμένει, αν τελικά στο τέλος κερδίζει ή όχι, μια άποψη που κατά πάσα πιθανότητα είναι κι η στάση που κρατάτε κι εσείς όταν βρίσκεστε στο δίλημμα «κάνω προσπάθεια ή την κάνω γενικώς». Σας άρεσε το θεματάκι, πουλάκια μου, καθώς οι ψήφοι ήταν πάνω από 1.500. Τα συμπεράσματα βγήκαν και δε θα λέγαμε πως βρεθήκαμε και προ εκπλήξεως με τις απαντήσεις σας.

Σχεδόν οι μισοί, το 46,05% για την ακρίβεια, δηλώσατε πως ο επιμένων πρέπει να μάθει να βάζει όρια. Καλή, χρυσή η επιμονή κι η υπομονή, αξιέπαινη θα λέγαμε, όμως τα όρια είναι απαραίτητα. Δυστυχώς το «άντρα θέλω, τώρα τον θέλω» δεν είχε ποτέ εφαρμογή, οπότε καταπνίγετε την ανυπομονησία σας και δίνετε τα περιθώριά σας, κάνοντας παράλληλα τις όποιες προσπάθειες. Μέχρι το σημείο εκείνο, όμως –αυτό το διάστημα επιμονής, το ορίζει διαφορετικά ο καθένας– που δε νιώθετε πως χάνετε το χρόνο και την αξιοπρέπειά σας. Τα έχετε καλά με τον εαυτό σας ότι προσπαθήσατε, δε σας βγήκε, χαρήκατε για τη γνωριμία κι άντε γεια, δε θα φάτε τα χρόνια σας.

Αρκετά πιο κάτω, μα στο αξιοσέβαστο ποσοστό του 29,66%, είστε εσείς οι της κλασικής ρήσης «ο επιμένων νικά». Αισιόδοξη άποψη, δείχνει πως διαθέτετε το τρίπτυχο επιμονή, υπομονή κι αυτοπεποίθηση. Το παλεύετε και δεν τα παρατάτε μέχρι να επιτευχθεί ο σκοπός σας. Η λέξη «ήττα» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό σας κι αν τα παρατήσετε, θα είναι επειδή βαρεθήκατε ή αποφασίσατε πως δεν αξίζει τον κόπο κι όχι επειδή δε σας δικαίωσαν οι εξελίξεις. Ή αυτό θα ισχυρίζεστε, αφού δε θα αφήσετε κανενός είδους απόρριψη να σας κλονίσει. Ειδάλλως, θα επιμένετε, ο κόσμος να χαλάσει, μέχρι να καταφέρετε αυτό που σας μπήκε στο κεφάλι.

Στη συνέχεια βρίσκουμε μια κάπως ακραία και σκληρή γνώμη. Ο επιμένων –ψήφισε το 19,07%– ξεφτιλίζεται. Επιχειρώντας κάποιες υποθέσεις, θα έλεγα είτε πως κρίνετε ότι δε χρειάζεται ουδεμία προσπάθεια, καθώς τα πράγματα οφείλουν να κυλούν αβίαστα κι αμοιβαία, είτε πως η επιμονή από ένα σημείο και μετά –ίσως αν δεν μπουν τα όρια που λέγαμε πιο πάνω, δηλαδή– καταλήγει σε αναξιοπρέπεια. Στην πρώτη περίπτωση, δε σκοπεύετε να δώσετε σε κανέναν τη χαρά πως «παρακαλάτε». Θες; Καλώς. Δε θες; Μη σώσεις, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, σιγά που θα επιμένετε. Στη δεύτερη, όποιος επιμένει χωρίς να φαίνεται πως υπάρχει ανταπόκριση, γίνεται απλά κουραστικός και χάνει και την όποια πιθανότητα μπορεί να είχε για να νικήσει.

Αισίως, φτάσαμε και στην τέταρτη θέση όπου το 5,23% θεωρεί πως η επιμονή, δεν είναι παρά ένας καμουφλαρισμένος εγωισμός. «Είναι απλά εγωιστής» ψηφίσατε, αφού δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στις δικές του επιθυμίες. Το δικό του θα γίνει και δε θα σταματήσει μέχρι να ικανοποιήσει τον εγωισμό του και να πάρει αυτό που θέλει, έτσι όμορφα και δημοκρατικά.

Αυτές ήταν, λοιπόν, οι απόψεις σας για την επιμονή και το αποτέλεσμά της κι ένα γενικότερο συμπέρασμα είναι πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση και κρίνεται κατά περίπτωση. Υπάρχουν πάρα πολλές αποχρώσεις της επιμονής και πολλοί παράγοντες που καθορίζουν το πόσο θα διαρκέσει και σε τι ένταση. Οι περισσότεροι θα επιμείνουν, αν κρίνουν πως αυτό πρέπει να κάνουν, για όσο καιρό κρίνει ο καθένας και κουβέντα δε μπορεί να του πει κανείς.

Αυτά από εσάς, αυτά και από εμάς, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα!