Η ερώτηση της προηγούμενης βδομάδας για το I <3 polls ήταν αν θα παντρευόσασταν κάποιον αλλόθρησκο.
Τα αποτελέσματα έδειξαν με συντριπτική πλειοψηφία ότι θα τον παντρευόσασταν.
Πιο συγκεκριμένα το 75% των ερωτηθέντων απάντησε «ναι» στην ερώτηση, ενώ το υπόλοιπο 25% «όχι».
Αν η ερώτηση αυτή γίνονταν πριν μερικά χρόνια τα αποτελέσματα θα διέφεραν.
Ποιος ξεχνάει τις αντιδράσεις που ξέσπασαν όταν αποφασίστηκε να βγει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες;
Είμαστε χώρα και λαός που ακόμη και την πίστη μας τη θέλουμε γραμμένη.
Θα πολεμούσαμε γι’ αυτήν, όπως άλλωστε έχουμε ήδη κάνει στο παρελθόν.
Θεωρούμε ότι είμαστε εμείς και όλοι οι άλλοι είναι ξένοι.
Ακόμη και καθολικός να είναι ο άλλος τον βλέπουμε σαν κάτι διαφορετικό κι ας είναι χριστιανός.
Το να είναι μουσουλμάνος, βουδιστής, ινδουιστής, ειδωλολάτρης και τα λοιπά, δεν το συζητώ καν. Θρησκευτικός ρατσισμός.
Τα αποτελέσματα αυτής της ψηφοφορίας όμως δείχνουν ότι επιτέλους οι αντιλήψεις άλλαξαν.
Δεν είναι και μικρό ένα ποσοστό της τάξεως του 75%.
Όταν είδα εγώ την ερώτηση κοντοστάθηκα. Τι απαντάμε τώρα;
Δεν θα σας το κρύψω. Απάντησα «όχι».
Ρώτησα μετά τη γνώμη της μητέρας μου, έτσι, σε συνέχεια του γκάλοπ.
Μου απάντησε ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να παντρευτώ κάποιον αλλόθρησκο, αρκεί να μην προσπαθήσει να με αλλάξει αν δεν το θέλω εγώ.
Όπα! Η μανά μου πιο ανοιχτόμυαλη από ‘μένα, σκέφτηκα.
Κι εκεί ήταν που άρχισα να το ξανασκέφτομαι. Απάντησα μήπως επιπόλαια;
Κι αν αυτός που απέρριψα για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις ήταν ο άντρας της ζωής μου;
Κι αν μ’ αγαπούσε και με κοιτούσε στα μάτια σαν να μην υπάρχει άλλη;
Κι αν ταιριάζαμε σε όλα τα άλλα;
Ω Θεέ μου! Θεέ μου; Ορίστε! Ακόμη και στα διλήμματα μου το Θεό μου επικαλούμαι.
Κι όχι μόνο εγώ, εδώ που τα λέμε.
Με το που συμβεί κάτι αρχίζουν οι επικλήσεις στα θεία. «Βοήθα με, Παναγιά μου», «Τι θα κάνω, Θεέ μου;», «Ο Χριστός και η Παναγία!»
Καλώς ή κακώς η θρησκεία είναι κομμάτι μας.
Γι’αυτο ένα μεγάλο μπράβο σε όσους απαντήσατε «ναι».
Μεγάλη απόφαση. Είναι τρομερή μεγαλοψυχία κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Βάζετε τον άνθρωπο πάνω απ’ όλα και παραβλέπετε τα όποια εμπόδια της απόφασης αυτής.
Δεν σας πειράζουν τα στραβά βλέμματα, τα πισώπλατα κουτσομπολιά, οι ενδεχόμενοι καυγάδες με τους γονείς.
Όλα για τον έρωτα. Αυτόν τον τυφλό Θεό.
Εκείνος είναι που τα κινεί όλα. Ακόμη και βουνά δεν λένε;
Ωστόσο, όσο συντηρητική κι αν είμαι εγώ, αν κάποιος άλλος ζητούσε τη γνώμη μου, θα του ‘λεγα να βουτήξει στα βαθιά χωρίς σωσίβιο και να το ζήσει.
Όταν θα κλείνει η πόρτα του σπιτιού θα είστε οι δυο σας, κανένας άλλος.
Ο δικός μου ο Θεός θα έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, αρκεί να έχουν πραγματική αγάπη μέσα τους.
Κοίτα να δεις που τελικά, πέρα από τη μαμά μου κι ο Θεός μου είναι πιο ανοιχτόμυαλος από ‘μένα.
Μήπως να το ξανασκεφτώ;
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
