Ο έρωτας δεν επιτρέπει την απιστία

Οι περισσότεροι υποστηρίζουν το γνωστό ρητό: «Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται». Είναι, όμως, τα πράγματα ακριβώς έτσι; Επιτρέπονται όλα στο παιχνίδι του έρωτα ή υπάρχουν κόκκινες γραμμές που είναι καλό να μην παραβεί κανείς, έτσι ώστε να διατηρήσει τον έρωτα δυνατό στο πέρας του χρόνου;

Το μυαλό μας αρχικά, ακούγοντας αυτή τη φράση, πηγαίνει στο σεξουαλικό κομμάτι. Ίσως, ναι, εκεί να επιτρέπονται όλα ανάμεσα σε δύο ερωτικούς συντρόφους αλλά και πάλι με σεβασμό ο ένας στα όρια του άλλου. Όμως τι γίνεται στην περίπτωση που εκλάβουμε τη φράση αυτή πιο γενικευμένα; Κατά γενική ομολογία, και με βάση τα στατιστικά δείγματα, οι βασικότερες κόκκινες γραμμές στον έρωτα είναι τρεις: η απιστία, η αδιαφορία και το ψέμα. Κι οι τρεις δηλώνουν έλλειψη σεβασμού προς τον σύντροφό μας κι ορίζονται ως η αρχή του κακού για μια ερωτική σχέση, δηλώνοντας ξεκάθαρα και την αρχή του τέλους. Ανάμεσα σ’ αυτές είχατε να επιλέξετε στο poll της περασμένης εβδομάδας. Τι απ’ αυτά, λοιπόν, δεν επιτρέπεται στον έρωτα;

Πρώτη και με διαφορά, με ποσοστό 44,17%, έρχεται η απιστία. Η απιστία είναι η δυσκολότερη δοκιμασία στην οποία βάζει ο ένας εκ των δύο τον σύντροφό του. Όταν υπάρχουν προβλήματα ανάμεσα στο ζευγάρι, η ερωτική διάθεση ανάμεσά τους μειώνεται, η επικοινωνία δυσκολεύει κι η ανασφάλεια για το μέλλον της σχέσης φωλιάζει ανάμεσά τους.

Σε μια εποχή αφθονίας, όπου όλα είναι διαθέσιμα μπροστά σου, τόσο μέσω των social medi όσο κι όπου κοιτάξεις γύρω σου, η εύκολη διαφυγή από ένα διαπροσωπικό πρόβλημα είναι η απιστία. Το να καταπιάνεσαι με κάτι νέο, να φλερτάρεις απ’ την αρχή και να ‘χεις ένα φλογερό κρεβάτι με κάποιον, μακριά από δεσμεύσεις και γκρίνιες, φαντάζει άκρως δελεαστικό. Είναι, όμως, έτσι;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη, νομίζω, αν λάβουμε υπόψιν και τις στατιστικές: Όχι! Οι τύψεις απ’ τις οποίες ακολουθείται η απιστία για αυτόν που την διαπράττει είναι ο πρώτος παράγοντας. Επιπρόσθετα, αυτός που απιστεί, αντιλαμβάνεται πως η πράξη αυτή δε λύνει κανένα πρόβλημα στη σχέση του, τουναντίον δημιουργεί περισσότερα, καθώς –συνήθως– αδυνατεί να διαχειριστεί τη διπλή ζωή, κάτι που επιτείνει τον εκνευρισμό και την αντιδραστική συμπεριφορά.

Όσο για τον απατημένο, δε νομίζω πως εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Αισθάνεται προδομένος απ’ τον άνθρωπο που εμπιστεύεται κι έχει επενδύσει σε αυτόν τα όνειρά του. Κατηγορεί όχι μόνο το ταίρι του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Η αυτοπεποίθησή του καταρρακώνεται κι αισθάνεται ανεπαρκής, τόσο ως προς τον σύντροφό του όσο κι ως προς τον εαυτό του.

Δεύτερο στα απαγορευμένα μέσα σε μία υγιή σχέση, χωρίς να ‘ναι υποδεέστερο φυσικά, έρχεται το ψέμα -με 25,76%. Το ψέμα έχει πολλές μορφές. Μπορεί να ξεκινάει από κάτι απλό, όπως απόκρυψη ολόκληρης της αλήθειας και να φτάνει ως την πλήρη αλλοίωση αυτής. Το ψέμα είναι η εύκολη λύση όταν γίνεται προσπάθεια διατήρησης της εικόνας ότι όλα πάνε καλά στη σχέση. Το ζευγάρι υποκρίνεται, τόσο στους τρίτους αλλά και μεταξύ του, ότι η σχέση του δεν αντιμετωπίζει ουσιαστικά προβλήματα, κρύβοντας κάτω απ’ το χαλί όλες τις μικρές και μεγάλες δοκιμασίες που περνά.

Επιπλέον, το να προσπαθεί να αποκρύψει ο ένας εκ των δύο μια κατάσταση που συνέβη, ένα περιστατικό που ενώ ενόχλησε δεν ειπώθηκε ποτέ ή ακόμη και σοβαρότερα ζητήματα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσει κενά στους δύο συντρόφους και θα τους αποξενώσει. Ένα ζευγάρι που θέλει να προφυλάξει τη σχέση, επενδύει σε αυτή, κι αν έχει ο ένας για τον άλλο πραγματική αγάπη, θέτει σαν πρώτο μέλημα τη διατήρηση μιας αληθινής κι υγιούς επικοινωνίας, με επίκεντρο τον αμοιβαίο σεβασμό.

Κι ερχόμαστε στην αδιαφορία, που συγκεντρώνει το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 21,52%. Εδώ δεν υπάρχουν πολλές μορφές. Η μορφή είναι μία, απλά οι τρόποι να εκφραστεί ποικίλουν. Η αδιαφορία έχει χαμένους κι απ’ τις δύο πλευρές. Αυτός που αδιαφορεί αισθάνεται εγκλωβισμένος στα συναισθήματά του, καθώς νιώθει πως όλα έχουν τελειώσει, αλλά αντί αυτό να το εκφράσει και να προσπαθήσει να σώσει ό,τι μπορεί ή να το λήξει, εγκλωβίζεται είτε σε εσωστρέφεια (απομακρύνεται, ασχολείται με το κινητό, κλείνεται στο δωμάτιο κ.λ.π) είτε σε έντονη εξωστρέφεια (βγαίνει συχνά, ξενυχτάει, δίνει σημασία σε φίλους και δουλειά πολύ περισσότερο από ό,τι στη σχέση, κ.λ.π).

Όσον αφορά αυτόν που εισπράττει την αδιαφορία, τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα. Νιώθει πως όσα προσφέρει ποτέ δεν αρκούν, ότι είναι ανεπαρκής ως προς τη σχέση κι ότι πολεμάει ένα αόρατο πρόβλημα, που δεν ξέρει καν ποιο είναι και μπορεί μόνο να εικάζει. Τα σενάρια πολλά και, συνήθως, προς τη λάθος κατεύθυνση. Αυτό καταρρακώνει την αυτοεκτίμηση, δημιουργεί γκρίνιες, τσακωμούς και χάσματα, Είναι, δηλαδή, η αρχή του κακού σε πολλές περιπτώσεις που οδηγούν τη σχέση στη διάλυση.

Όπως είπαμε στην αρχή, υπάρχει κι αυτή η ομάδα ανθρώπων που πιστεύει ακράδαντα πως στον έρωτα –όπως και στον πόλεμο– όλα επιτρέπονται. Οι στατιστικές έδειξαν πως άφεση αμαρτιών δίνει μόλις το 8,56%. Ναι, στον έρωτα με τη σεξουαλική του μορφή, όλα επιτρέπονται, αν είναι αμοιβαίως αποδεκτά κι απ’ τους δύο. Όμως πολλές συμπεριφορές, ειδικά όσες δηλώνουν έλλειψη σεβασμού, αγάπης κι αμοιβαιότητας και πληγώνουν, θα αποτελούν πάντα για τους περισσότερους μια κόκκινη γραμμή, που είναι δύσκολο να παρακάμψουν, να προσπεράσουν, να ξεπεράσουν και –κυρίως– να συγχωρήσουν.